အေျဖမဲ့ေမးခြန္းမ်ား

အျဖစ္အပ်က္ေတြခပ္မ်ားမ်ား
တဖ်တ္ဖ်တ္ထိခတ္
ၿငိကပ္သိသည္ေနာက္
သိမွတ္လိုက္မိတာ
နင့္ေစတနာ ငါနဲ႕မတန္လို႕လား..။

ဇေ၀ဇ၀ါအေတြးေတြနဲ႕
အေျဖရွာေငးမိလည္း
မေသခ်ာျခင္းေတြနဲ႕ပဲ
ေထြးလုံးရစ္ပတ္..။

စကားလုံးမိုးေပါက္ေတြ
နာက်င္ေအာင္သြန္တတ္ေပမယ့္
အသံမဲ့ႏွိပ္စက္ျခင္းအတတ္ေတာ့
နင့္ဆီက သင္ယူရဦးမယ္..။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေၾကကြဲျခင္းေတြ
နင့္လက္ကသက္ဆင္း
ငါ့ကမၻာကို ဘာေၾကာင့္ဖန္ဆင္းေနရလဲ..။

အိပ္မက္ကမၻာမွာေတာင္
နင့္အနားမေရာက္ခဲ့သူက
ရင္မွာထားမယ့္ပန္းတစ္ပြင့္
ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခ်င္ေနရလဲ..။

အေျဖမရွိတဲ့မ်က္၀န္းနဲ႕
မွန္ထဲက ငါ့အရိပ္ကို
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ရပ္ၾကည့္ေနမိခဲ့
ႏႈတ္ဖ်ားေတြ ဆြံ႕,အေနတာေတာ့
ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ...။

၂၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၇

၀ွက္ထားတဲ့ ပုစၦာ

လေရာင္စိုလက္ တိမ္တစ္၀က္ႏွင့္
ခ်ိန္စက္ဆိုခ်င္ ကိုယ္သည္သာလွ်င္
သခင့္အပါး မေနအားလည္း
စိတ္မွာလြင့္ေမ်ာ တမ္းတေမာသည္
သခင္.. မသိႏိုင္ပါေလ.....။

ႏိုးသည္ေန႕ ည ေမ့မရသည္
သည္းအူလႈိက္၀ွန္ နာက်င္ဟန္ကို
သခင္သိလွ်င္ ဘယ္သို႕ဆိုမည္
စိတ္ကူးႏွင့္မွန္း ေရာ္ကာရမ္းလည္း
အေျဖ.. မသိႏိုင္ပါေလ.....။

၂၀၀၇

ေဆာင္းဦးႏွင္းအလြန္ ေန႕ရက္မ်ား..

တစ္ႏွစ္တာရဲ႕အနားသတ္လ...
တစ္ပတ္လည္၀ဋ္ေႂကြးတစ္ခုကို
ေရွးေရွးမေန႕ေတြရဲ႕ေပ်ာ္စရာအျဖစ္
အေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရာက္လာခဲ့...။

ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္တင္ရမလဲ
နည္းပညာလား ...
စပ္စုပြင့္လင္းတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါလား..
မေတာ္တဆေတြ အမွတ္တရျဖစ္ျဖစ္သြားတာကိုလား..
မထင္မွတ္တာေတြ ဖန္ဆင္းတတ္တဲ့ ကံဆိုတာလား
တိမ္းတိမ္းေပြေပြျဖစ္သြားတဲ့ ငါ့စိတ္ကိုလား...။

အငိုအလြမ္းခန္းေတြ မ်ားလွၿပီ..
ကန္႕လန္႕ကာခ်လိုက္ပါေတာ့
တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ငိုတတ္ခ်င္တယ္...။

ႏို၀င္ဘာ ၁၈ ၂၀၀၇

ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာက္ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို သတိရတဲ့အေနနဲ႕ ဒီပို႕စ္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္.. ဒီေန႕ပဲ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ တစ္အိမ္တည္းေနခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြနဲ႕ ျပန္ဆုံခဲ့ရတယ္.. သူတို႕ေတြက မႏၲေလးကို လာၾကတာပါ.. လူခ်င္းမေတြ႕ရတာ ၁၀စုႏွစ္ကိုေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ ျပန္ဆုံတာနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိၾကတယ္.. ၿပီးေတာ့ စကားေတြေျပာရတာလည္း အားမရႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ.. သူတို႕ဆီမွာေနတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လမ္းထဲကလူေတြကို နာမည္ေတြ ဘယ္နားမွာေနတယ္ဆိုတာေတြပါ ကြၽန္ေတာ္က မွတ္မွတ္ရရေမးတဲ့အခါ သူတို႕ေတြ အံ့ၾသ၀မ္းသာၾကပါတယ္.. သူတို႕ၿမိဳ႕က ထြက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္သာသာပဲရွိေသးတာ.. ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ပဲေနခဲ့တဲ့ေနရာေပမယ့္ အဲဒီၿမိဳ႕က လူနဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနတာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလြန္းလို႕ပဲလား ၊ အဲဒီၿမိဳ႕ကကို အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေနလို႕လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး..

မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ႕ ျပန္ဆုံျဖစ္ေတာ့ မဆုံျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕လည္း အိမ္ေထာင္က်ကုန္ၿပီ.. တစ္ခ်ဳိ႕အသိေတြက သက္ရွိထင္ရွားမရွိၾကေတာ့ဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ဆရာမေတြလည္း တစ္ခ်ဳိ႕က ခုထိအပ်ဳိႀကီး ၊ တစ္ခ်ဳိ႕က သားသမီးဘယ္နစ္ေယာက္ .. ဘယ္ကိုေရာက္ေနတယ္.. တစ္လမ္းတည္းအတူေန ကစားေဖာ္ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သူေတြေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးပြားေနၿပီ.. ငယ္ငယ္က တာေတလန္ေအာင္ဆုိးခဲ့ေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ သိပ္လိမၼာၿပီး အိမ္ကိုလုပ္ေကြၽးေနၿပီ.. တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္.. စတဲ့စတဲ့ သတင္းေတြ ရခဲ့ပါတယ္..

ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲေစတာပဲလို႕ ေတြးမိပါရဲ႕... ကိုယ္က လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဳိ႕အသိေတြက တစ္သက္စာအနားယူသြားၿပီ.. တစ္ခ်ဳိ႕အသိေတြက ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ရုန္းကန္ေနၾကရတယ္.. အသက္ရွင္သေရြ႕ ဆက္ၿပီးရုန္းကန္ၾကရဦးမယ္.. အဲသည္လူေတြထဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပဲေပါ့..

လူေတြဆုံေတြ႕ၾကတယ္.. ခင္မင္ၾကတယ္.. ေနာက္ ကြဲကြာသြားၾကတယ္.. ခဏကြဲတာရယ္္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႕ျခင္းနဲ႕ တစ္သက္လုံးကြဲတာရယ္ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိမွာပါ..ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြဲကြာသြားတဲ့ လူခ်င္းျပန္ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီသူေတြကို ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုႏိုင္တဲ့သူ .. ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕ ေျပာဆုိရယ္ေမာႏိုင္တဲ့သူပဲ အၿမဲျဖစ္ပါရေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕..

ဆရာေတာ္ရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ “ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း နီးနီးေလး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးဖတ္ျဖစ္ပါတယ္.. အဲဒီထဲမွာ ေရႊဟသၤာမင္းဇာတ္ထဲမွာ ဟသၤာမင္းနဲ႕ လူ႕ျပည္ကမင္းတစ္ပါး ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္ခင္ မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ေရးျပထားပါတယ္.. ျဗဟၼဒတ္မင္းနဲ႕ ထင္ပါရဲ႕.. (တိုင္းမသိ ဗာရာဏသီ.. မင္းမသိ ျဗဟၼဒတ္လုပ္ခ်လိုက္ၿပီ..ဟီးဟီး ).. ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးက ေရႊဟသၤာမင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ေနရပ္ကိုမျပန္ဘဲ နန္းေတာ္ထဲမွာ အၿပီးေနဖို႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အဲဒီမွာ ဟသၤာမင္းျပန္ေျပာတဲ့ စကားေလးကို သိပ္သေဘာက်မိလို႕ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးျဖစ္တာပါ..

ေရႊဟသၤာမင္းက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ “အရွင္မင္းႀကီး တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း မျမင္ဖူးဘဲနဲ႕ သတင္းၾကားရုံနဲ႕တင္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ လူခ်င္းတကယ္ေတြ႕ေတာ့ မခ်စ္ခင္ဘူး.. တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက်ေတာ့ သတင္းၾကားရုံနဲ႕တင္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသလို အခ်င္းခ်င္းဆုံေတြ႕ၾကတဲ့အခါလည္း ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ အတူေနဖန္မ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ မခ်စ္ခင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခ်င္းခ်င္း မုန္းသြားတတ္ပါတယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ အရွင္မင္းႀကီးနန္းေတာ္မွာ အၿမဲတမ္းမေနပါရေစနဲ႕.. ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တစ္လတစ္ခါျဖစ္ေစ.. အခ်ိန္အတန္ၾကာမွ နန္းေတာ္ကို လာခဲ့ပါ့မယ္” လို႕ ေျပာပါတယ္..

အဲလိုစကားမ်ဳိးကို ဦးေအးေမာင္ေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးလိုက္ပါေသးတယ္.. မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အၿမဲတမ္းဆုံေတြ႕ေနတာထက္ လိုအပ္မွ ဆုံေတြ႕တာမ်ဳိးဟာ ခ်စ္ျခင္းကို ပိုရွည္ေစတယ္လို႕ ေရးထားတာေလးပါ.. သိပ္ကို ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္လြန္းအားႀကီးသြားရင္ ခင္မင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ တစ္ေယာက္မွာရွိတဲ့ ေလးစားစရာအခ်က္ေတြကို သိပ္မျမင္ေတာ့ဘဲ (ဒါမွမဟုတ္ ) အေလးမထားေတာ့ဘဲ ေနမိတတ္တယ္.. တစ္ခါတေလ မေျပာသင့္မေျပာအပ္တဲ့ စကားမ်ဳိးလည္း ေျပာမိတတ္တယ္.. အဲဒါနဲ႕တင္ မိတ္ပ်က္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္.. အၿမဲတမ္းမွန္တဲ့အခ်က္မဟုတ္ေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွန္တယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆမိတယ္..

ကြၽန္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္.. အဲဒီထဲမွာ အၿမဲမျပတ္ဆုံေတြ႕ရတယ္ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက သိပ္ရွားတယ္လို႕ ေျပာရမယ္.. အလုပ္အတူလုပ္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးပဲ အမ်ားစုရွိမယ္ေပါ့.. ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေရာက္ရင္ သူ႕အလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ လုပ္ေနတာနဲ႕ပဲ ရင္းႏွီးတယ္ဆိုဦးေတာ့ အရမ္းႀကီးအကြၽမ္းတ၀င္ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး.. ဒါေၾကာင့္မ်ား အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ရွည္ၾကာေနတယ္ထင္ပါရဲ႕..

အိပ္မက္ မက္တယ္..အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ဖို႕ေ၀းတဲ့ အိပ္မက္ေပါ့.. အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႕ တကယ္တမ္းျဖစ္တဲ့အေနအထားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆကသင့္တဲ့ အေနအထားမွာတင္ ဖက္လွဲတကင္း တရင္းတႏွီးႏႈတ္ဆက္မိတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးလို႕ပဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ျမင္မိေနေတာ့တယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ အေျခအေန အခြင့္အလမ္းေတြ မဆုံးရႈံးသင့္ဘဲ ဆုံးရႈံးခဲ့တာလို႕ ေတြးေနမိပါရဲ႕...

yifyef;EGrf;e,ftm;BuD;olwdkU tjrefoufomap&ef a&S;OD;olemjyKpkwJh enf;vrf;tcsKdUudk udk*sLvdkiftdyfruf&JU bavmhhrSm zwf&SKavhvmEdkifygw,f...

ရန္ကုန္မွာ မိုးသိပ္မ်ားလို႕ ေရႀကီးေနတယ္.. မႏၲေလးမွာလည္း အရင္တစ္ပတ္ စေန-တနဂၤေႏြေန႕က မိုးသည္းသည္းမည္းမည္းရြာလိုက္တာ အင္းခရုဘက္မွာ ေရႀကီးေနတယ္လို႕ သိရပါတယ္..(သတင္းက ေနာက္ေတာင္က်ေနပါၿပီ).. ဟိုတစ္ရက္က အလင္းလႈိင္းအလွဴကိစၥအတြက္ လႈပ္ရွားေတာ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ေျပာလို႕သိရတာပါ.. အစ္မတို႕ ေရေဘးအလွဴအတြက္ မလုပ္ေသးဘူးလားလို႕ သူကေမးလာမွ ဘယ္မွာဘာျဖစ္ေနလဲလို႕ စုံစမ္းမိေတာ့တယ္.. အင္းခရုဘက္မွာ ေရေတြႀကီးေနတယ္လို႕ သူက ေျပာပါတယ္.. ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက ေတာ္ေပၚျပန္ျဖစ္ေတာ့ ေအာင္ပင္လယ္ဘက္ကအိမ္ေတြကို ကားေပၚကေနလွမ္းၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္.. တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေရရွိေနပါေသးတယ္..ခုခ်ိန္ေတာ့ ေရျပန္က်သြားၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး..

ဒီရက္ေတြ အရင္စေန-တနဂၤေႏြလိုမ်ဳိး မိုးဆက္မရြာတာ ေက်းဇူးတင္ရမယ္.. မဟုတ္ရင္ ရုံးကိုမိုးထဲေရထဲကေန လာေနရဦးမွာမို႕ေလ..

ဒီရက္ပိုင္း မႏၲေလးမွာ မနက္ခင္းဆို မိုးသည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနတယ္.. ၿပီးခဲ့တဲ့ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္လုံးမိုးရြာလို႕ ေရေတြေတာင္လွ်ံတယ္.. မုတ္သုံေလက စက္တင္ဘာမွာ ဆုတ္ခြါမယ္လို႕ မိုးေလ၀သနဲ႕ဇလေဗဒဌါနကေတာ့ ခန္႕မွန္းခ်က္ထုတ္ထားတာပဲ.. ဒီႏွစ္ မုတ္သုံေလက ေနာက္က်မွ၀င္ၿပီး ေစာေစာစီးစီးဆုတ္ခြါသြားတယ္.. သူလာတာ ဇူလိုင္ေလာက္မွေလ.. ခါတိုင္းႏွစ္ေတြက ဇြန္ေလာက္မွာ မုတ္သုံေလ စ၀င္ၿပီး ေအာက္တိုဘာေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြမွ မုတ္သုံေလဆုတ္တာ.. ခုေတာ့ စက္တင္ဘာမွာတဲ့..

ရာသီေတြ ေဖာက္ျပန္ေတာ့ ရာသီကိုမွီ ပြင့္တဲ့ပန္းေတြလည္း ေဖာက္ျပန္ကုန္တယ္.. မိုးရြာတဲ့သုံးရက္လုံး ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္က ပိေတာက္ပင္က ပိေတာက္ပန္းပြင့္တယ္.. လႈိင္လႈိင္ပြင့္တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး.. တစ္ခက္ႏွစ္ခက္ေပါ့.. အရင့္အရင္ႏွစ္ေတြက ပိေတာက္ပြင့္ရင္ ပန္ျဖစ္ခဲပါတယ္.. ပန္းပြင့္ဆိုရင္ ခူးပန္လိုက္တာထက္ အပင္မွာ အလွၾကည့္ထားရတာကို ပိုသေဘာက်တဲ့အတြက္ ပန္းပန္ခဲပါတယ္..ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့သႀကၤန္မတိုင္ခင္က အပင္မွာ အဆုပ္လိုက္အခဲလိုက္ ပြင့္ေတာ့မလို႕အားယူေနတဲ့ ပိေတာက္ဖူးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပိေတာက္ပန္းကို သိပ္ပန္ခ်င္ခဲ့တာပဲ.. အဲလို တတမ္းမက္မက္ပန္ခ်င္ခဲ့လို႕ထင္ပါရဲ႕.. ပိေတာက္ပန္းပြင့္ခ်ိန္မွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး.. သႀကၤန္အမီပြင့္တဲ့ပိေတာက္ကို မပန္ခဲ့ရဘူး.. သႀကၤန္ၿပီးမွပဲ တစ္ေက်ာ့ျပန္ပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို ပန္ရတယ္.. ဒီႏွစ္မွာ ပိေတာက္ပန္းကို သိပ္တမ္းတေနခဲ့လို႕လားမေျပာတတ္ဘူး.. သႀကၤန္အၿပီး ေႏြလြန္ မိုးေႏွာင္းထိ ပိေတာက္ကို အမုန္းပန္ေနရတယ္.. ပိေတာက္ရယ္ ငါ့ဆီအေရာက္ေနာက္က်လိုက္တာလို႕ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မမုန္းျဖစ္ပါဘူး.. ကိုယ္ပန္ခ်င္တဲ့ပန္းပဲေလ.. ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ တန္ဖိုးထားျခင္းက မပ်က္ပါဘူး..

မိုးရြာလို႕ပြင့္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းပန္တဲ့ေန႕ဆို ကြၽန္ေတာ့္ဆံစက ပိေတာက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပိေတာက္က သစၥာမရွိေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာတဲ့သူေတြေျပာၾကတယ္.. ရာသီကိုမွီ ပြင့္ရတဲ့ပန္း ရာသီေဖာက္ျပန္ေတာ့ သူ ပြင့္ရမယ့္အခ်ိန္ကို မသိေတာ့တာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး.. သူပြင့္ေတာ့ ကိုယ္ပန္ရတယ္.. အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြရဲ႕စိတ္ကို သူ႕အသြင္ သူ႕အလွနဲ႕ အံ့ၾသလန္းဆန္းေစေသးတယ္မဟုတ္လား.. အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ပန္းကို သစၥာရွိဖို႕ ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး.. အသိဥာဏ္ရွိ ၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ ၊ ကိုယ့္အက်င့္ကိုကိုယ္ ျပဳျပင္ယူလို႕ရတဲ့ “လူ” ေတြထဲမွာေရာ သစၥာေစာင့္သိသူ ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား လက္ညွဳိးထိုးျပစရာရွိေနလို႕လဲ.. တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဆို သူရွိေနျခင္း ရပ္တည္ေနျခင္းကေတာင္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို အရုပ္ဆိုးေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကေသးတယ္မဟုတ္လား.. အဲဒါေၾကာင့္ အဲလိုလူေတြထက္စာရင္ ပိေတာက္က သာပါေသးတယ္လို႕ ေတြးမိပါရဲ႕..

ၿပီးခဲ့တဲ့သႀကၤန္အမွီ သူပြင့္ေပးခဲ့တယ္.. သူ႕တာ၀န္ေက်ပါၿပီ.. ေနာက္ထပ္ပြင့္လာတာ သူသစၥာမရွိလို႕လို႕ မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘဲ အပိုဆုရတာလို႕.. အနည္းဆုံး သူနဲ႕ထိစပ္ေနတဲ့သူတစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစကို သူ႕အလွ ၊ သူ႕ ရနံ႕နဲ႕ စိတ္ၾကည္လင္ေစတာလို႕ ပဲ မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္.. ပိေတာက္ေရ.. ေနာက္ရက္ေတြေရာ နင္ေရာက္လာဦးမွာလားဟင္လို႕ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေမးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ေလ..

ခုေနာက္ပိုင္း.. ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စိတ္ထဲမွာ အၾကာႀကီးမထားျဖစ္ေတာ့ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတာေၾကာင့္လား မေျပာတတ္ဘူး.. တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေတြကိုဆို အစေဖာ္မရေအာင္ ေမ့ေနၿပီ.. အဲဒါဟာ ေကာင္းတာလား မေကာင္းတာလား မသိဘူး..

ၿပီးေတာ့ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕အမွ် သူမ်ားကို အရြဲ႕တိုက္ၿပီးလုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥမ်ဳိးေတြ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး.. မလုပ္မိေအာင္လည္း ေနတယ္.. ကိစၥတစ္ခုကိုလုပ္ၿပီဆို ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႕ လုပ္တာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲယူပစ္လိုက္တယ္.. သူမ်ားကိုရြဲ႕ၿပီးလုပ္တယ္ဆို သူမ်ားရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေလး ၀င္ေနတာလည္း ပါတယ္ေပါ့.. ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအေၾကာင္းကို ေခါင္းထဲထည့္ထားရတာ ပင္ပန္းမွန္း ခံစားမိလာတယ္.. ဒီလိုေျပာလို႕ သူမ်ားကိစၥဆို ေခါင္းထဲလုံးလုံးမထားတတ္ သူမ်ားအတြက္ မေတြးေပးတတ္တဲ့ လက္လြတ္စပယ္လူမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္အထိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. ေခါင္းထဲထည့္ထားသင့္သူ ထည့္ထားသင့္တဲ့ကိစၥမ်ဳိးေလာက္ပဲ ရွိေနေအာင္ ႀကိဳးစားေနျဖစ္ေတာ့တာ.. ဘာျဖစ္လို႕လဲဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေနရတဲ့ဘ၀က တိုတိုေလးပါ.. ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ အေရးမပါ အရာမေရာက္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ပစ္ရမယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕လုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္လိုက္ရဘဲ ေနမွာေပါ့.. ဒီလို ေတြးထားတာေတာင္ လုပ္သင့္တဲ့ကိစၥေတြကို ရာႏႈန္းျပည့္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြ႕ေနရတယ္..

ေနာက္တစ္ခု သူမ်ားကို အရြဲ႕တိုက္ၿပီးတစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရင္ ကိုယ့္စံႏႈန္းနဲ႕ မကိုက္၊၊ ကိုယ့္စံေတြကေန ေသြဖယ္သြားတယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခံစားမိတာမို႕ အရြဲ႕တိုက္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ မလုပ္မိေအာင္ ေနမိတာလည္း ျဖစ္မယ္.. ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသိလာတာနဲ႕အမွ် အရြဲ႕တိုက္တယ္ဆိုတာ ကေလးဆန္တဲ့အျပဳအမူ စာရင္းထဲ ထည့္ထားမိလိုက္တာေၾကာင့္ လူႀကီးဆန္ခ်င္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ အရြဲ႕တိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ မလုပ္ျဖစ္တာပဲ ေနမွာပါ.. ရွိေသးတယ္.. အရြဲ႕တိုက္ရင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ ကိုယ္ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕မေကာင္းတဲ့အက်င့္ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေလးေတြလည္း ျပန္ျပန္ေရာက္လာတတ္လို႕ ေနလိမ့္မယ္.. ဒီ့အျပင္ အရြဲ႕တိုက္တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္လုံး အရႈံးမရွိတဲ့အေနအထားကို မဖန္တီးႏိုင္ဘူးလို႕ ယူဆမိလို႕လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. ကြၽန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ေန ၾကားေနရတဲ့ ငါက သူမ်ားထက္ ပိုရြဲ႕တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူတာလား .. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္တင္တာလားမသိတဲ့ (အမွန္ကေတာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာကို
ေသခ်ာမေျဖရွင္းႏိုင္တာနဲ႕ပဲ အလြယ္ေကာက္သုံးလိုက္တဲ့ ေဆးၿမီးတို ) စကားတစ္ခုကို ၊ ကိုယ့္အတၲကို လြဲမွားစြာ အေရာင္ျပန္တင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုကို ကိုယ္က်င့္သုံးေနမိေသးလားလို႕ ျပန္စဥ္းစားရင္း ဒီပို႕စ္ကို ေရးျဖစ္တာပါေလ..

အိမ္ျပန္လမ္း

ႏွင္းရင္ခြင္တြင္း တိုး၀င္ခဲ့ရင္း
ေနၾကာ၀ါ၀ါ ေတာင္ျပာျပာမွာ
ဟိုဒီေကာက္ေကြ႕ လမ္းေသြ႕ေသြ႕၀ယ္
အလြမ္းေ၀့ေ၀့ ေျမ႕ေျမ႕ဆြတ္ၾကင္
တမ္းရိပ္ထင္သည္ ...
ၾကင္သူမသိႏိုင္ပါေလ ...။

ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၆

မႏၲေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးတာ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဆိုပါစို႕.. ငယ္ငယ္က အလည္အပတ္သေဘာနဲ႕ ခဏတျဖဳတ္ ခဏခဏေရာက္ပါတယ္.. အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕တည္းခိုရာအိမ္က ၿမိဳ႕စြန္လို႕ေခၚေလာက္တဲ့ ေနရာမွာပါ.. သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ေပါတဲ့ ကြက္သစ္ေလးတစ္ခုပါ.. ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္ လူသြားလူလာ အေတာ္ျပတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့.. မွတ္မွတ္ရရ တစ္ၿမိဳ႕လုံးနီးပါး မီးေလာင္တဲ့ႏွစ္မွာလည္း မႏၲေလးကို ေရာက္ပါေသးတယ္.. မီးေလာင္ျပင္ ႀကီးႀကီးမားမား ျမင္ဖူးခဲ့တာပါပဲ.. ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ မႏၲေလးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သုံးလတစ္ႀကိမ္ ၊ ေလးလတစ္ႀကိမ္ေလာက္ေရာက္တဲ့ ေနရာျဖစ္လာတယ္.. တစ္ခါလာရင္ အေျပာင္းအလဲတစ္မ်ဳိးႀကံဳရပါတယ္.. ၿမိဳ႕သစ္ေတြ တိုးလာတယ္.. ၿမိဳ႕ထဲဆိုတဲ့နယ္ပယ္ဟာ ပိုက်ယ္လာတယ္.. အရင့္အရင္ကေစ်းခ်ဳိတစ္၀ိုက္မွာ အင္မတန္မ်ားခဲ့တဲ့ မုန္႕တီဆိုင္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္.. ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတြ ေရာက္လာတယ္.. ၀က္သားတုတ္ထိုးဆိုင္ေတြ ေပါလာတယ္.. ငယ္ငယ္က စီးခဲ့ဖူးတဲ့ သုံးဘီးကားေတြ မရွိေတာ့ဘူး.. ျမင္းလွည္းေတြလည္း သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး.. က်ဴံးေရျပင္ကလည္း ပိုနက္သြားတယ္.. စက္ဘီးအစား ဆိုင္ကယ္ေတြ အစားထိုးလာတယ္ေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္မသိတဲ့ ဒိျပင္ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာလည္း ရွိဦးမွာပါ..

ဒါေပမယ့္ မေျပာင္းမလဲတဲ့ အရာေတြလည္း မႏၲေလးမွာ က်န္ေနခဲ့ပါေသးတယ္.. အဲဒါက အိမ္တိုင္းနီးပါးရဲ႕ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ေရေျမာင္းရွိေနတာရယ္ ၊ ျခင္အလြန္ကိုက္တာရယ္ပါ.. ေရေျမာင္းမွာလည္း အေျပာင္းအလဲေတာ့ ရွိပါေသးတယ္.. အရင္တုန္းက ေရေျမာင္းကေရေတြဟာ အလြန္သန္႕ပါတယ္.. က်န္းမာေရးရႈေထာင့္အရ သန္႕တာ မသန္႕တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး.. ေျမာင္းထဲကေရေပမယ့္ ရႊံ႕ဗြက္မျဖစ္ဘဲ ေရၾကည္ေနတာကို ေျပာတာပါ.. အဲဒီေရနဲ႕ ပန္းကန္ေဆးလို႕ရတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ တည္းတဲ့အိမ္မွာဆို အဲဒီေျမာင္းထဲကေရနဲ႕ ေျခေတာင္မေဆးရပါဘူး.. ေရကို အသန္႕ ပဲ ထားပါတယ္.. ခုေတာ့ ေရေျမာင္းေရေတြ မၾကည္ေတာ့ဘူး.. ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ေျမာင္းေရျဖစ္ေနပါၿပီ.. အဲ.. ဒါဆိုရင္ မႏၲေလးရဲ႕ မေျပာင္းလဲတဲ့ အေၾကာင္းတရားထဲမွာ ေရေျမာင္းကို ထည့္လို႕မရေတာ့ျပန္ဘူး..

ျခင္ကိုက္တာတစ္ခုကိုပဲ မေျပာင္းလဲတဲ့ အေၾကာင္းတရားအျဖစ္ ညႊန္ရပါေတာ့မယ္.. ဟုတ္ပါတယ္.. ျခင္ကေတာ့ အရင္ကလည္း အလြန္ကိုက္တယ္.. ခုလည္း အလြန္ကိုက္တုန္းပါပဲ.. တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ေတြးမိတယ္.. ေအ့ဒ္စ္ေရာဂါက ျခင္ကိုက္ရာကေနမ်ား မကူးတတ္လို႕.. ကူးတတ္ရင္ မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕လုံး ကုန္မွာပဲလို႕ေလ.. ျခင္နဲ႕ပတ္သက္လို႕ အရင္နဲ႕ အခုကြာတာ ျခင္ႏွင္တဲ့နည္းပါ.. အရင္က နႏြင္းတက္ကို မီးရႈိ႕ထားတဲ့ နႏြင္းမႈိင္းနဲ႕ ႏွင္တယ္.. ခုက်ေတာ့ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ျခင္ေဆးေခြေတြသုံးၿပီးႏွင္တယ္.. လွ်ပ္စစ္ျခင္ရုိက္တံသုံးၿပီး ႏွင္တယ္.. ျခင္ေပါတယ္ မေပါတယ္.. ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္မွာဆို ျခင္ေဆးေခြ၀ယ္ဖို႕အတြက္ အစားကိုၿခိဳးၿခံရတယ္လို႕ ၾကားဖူးပါရဲ႕.. ဆင္းရဲသားေတြနဲ႕ လူလတ္တန္းစားေတြအတြက္ေတာ့ အလြယ္ဆုံးနဲ႕ အထိေရာက္ဆုံး ျခင္ႏွင္နည္းက ျခင္ေဆးေခြထြန္းတာပါ.. ဘယ္လိုႏွင္ႏွင္ ဘယ္လိုႏွိမ္ႏွိမ္ ကိုေရႊျခင္ေတြက မၿဖံဳပါဘူး.. ညေနခင္းတင္မက ေန႕ခင္းပါကိုက္ေတာ့ ကေလးေတြပဲအိပ္အိပ္ ၊ လူႀကီးေတြက တေရးတေမာပဲႏွပ္ႏွပ္ ျခင္ေဆးကိုပဲ အားကိုးရပါတယ္..

အဲဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးမွာေနရင္ ျခင္ေဆးေခြက မရွိမျဖစ္ေပါ့.. ျခင္ေဆးေခြေတြက ျခင္မကိုက္ေအာင္ ၊ ခုတေလာေခတ္စားေနတဲ့ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးမျဖစ္ေအာင္ ကယ္တင္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္လို႕ ေျပာလို႕ရမယ္ထင္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ စက္တင္ဘာလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ဆရာမဂ်ဴးေရးတဲ့ “ျခင္ေဆးေခြထြန္းမွာလား ” ေဆာင္းပါးေလးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျခင္ေဆးေခြကို ေက်းဇူးရွင္လို႕ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး.. ျခင္ေဆးတစ္ေခြကထြက္တဲ့ အခိုးအေငြ႕ေတြဟာ ေဆးလိပ္ ၅၁ လိပ္ကထြက္တဲ့ အခိုးအေငြ႕နဲ႕ ညီမွ်ၿပီး ျခင္ေဆးေခြကထြက္တဲ့ အမႈန္အမႊားေတြ အဆုတ္ထဲေရာက္တာက ေဆးလိပ္ ၁၃၇ လိပ္နဲ႕ ညီမွ်ပါသတဲ့.. စုစုေပါင္းလိုက္ရင္ ျခင္ေဆးတစ္ေခြက ဒုကၡေပးႏိုင္တာ ေဆးလိပ္ ၁၈၈ လိပ္နဲ႕ ညီေနပါေရာ.. ေဆးလိပ္နံ႕ကို ေၾကာက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ ျခင္ေဆးတစ္ေခြထြန္းရမွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားပါတယ္..

ကိုယ္ကသာ ျခင္ေဆးထြန္းရမွာေၾကာက္တာ.. ျခင္ေတြက မကိုက္ဘဲ ေနမွာမဟုတ္ေတာ့ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရင္း အေတာ္ အက်ပ္ရုိက္သြားပါတယ္.. ဒါနဲ႕ ဆက္ဖတ္ေတာ့.. နႏြင္းမႈိင္းက အဆုတ္ကိုထိႏိုင္ေပမယ့္ ျခင္ေဆးေလာက္ အႏၲရာယ္မရွိဘူးလို႕ ဆရာမက ေျပာထားပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ နႏြင္းမႈိင္းကလည္း အႏၲရာယ္အကင္းဆုံးလို႕ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး.. ထင္းတို႕ ၊ သစ္တိုသစ္ေဆြးကထြက္တဲ့ မီးခိုးမႈိင္းေတြဟာလည္း လူကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ေစေသးတယ္တဲ့.. တီဗြီမွာေၾကာ္ျငာေနတဲ့ ေျခလက္ေတြကို ျခင္မကိုက္ေအာင္လိမ္းတဲ့ေဆး ၊ ျခင္ေထာင္စိမ္တဲ့ ေဆးေတြကလည္း ျခင္မကိုက္ေအာင္သာကာကြယ္ႏိုင္တာ တကယ္တမ္းက် အဆိပ္သင့္ေစတဲ့ ေဆးေတြပါပဲတဲ့.. ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရင္းနဲ႕ အေတာ္ရင္ေမာသြားပါတယ္.. ျခင္အႏၲရာယ္ကို ဘယ္လိုကာကြယ္ရမွာပါလိမ့္ေနာ္..

ဆရာမဂ်ဴးကေတာ့ ျခင္မကိုက္ေအာင္ ကာကြယ္တဲ့နည္းလမ္းေတြ ေပးထားပါတယ္.. အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ျခင္လုံဇကာနဲ႕ ေနတာပါပဲတဲ့.. တျခားနည္းေတြကေတာ့ .. ပန္ကာဖြင့္ထားေပးတာ(ဒီနည္းက မီးလာမွ အဆင္ေျပမယ့္နည္း..) .. ေလေအးစက္ဖြင့္ေပးထားတာ (ဒီနည္းက ဖန္လုံအိမ္အာနိသင္ကို ပိုဆိုးေစတယ္တဲ့..သိပ္မဟန္ဘူးေပါ့ ).. ကေလးေတြကို ေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ေပးထားတာ.. အိမ္ထဲမွာ စကၠဴ.. စတဲ့အမႈိက္ေတြ ရွင္းလင္းထားတာ.. ႏို႕ဆီခြက္ ၊ ေရခြက္ ၊ ကစားစရာအိုးပုတ္ကအစ ပက္လက္မထားဘဲ ေရမ၀င္ႏိုင္ေအာင္ ေမွာက္ထားတာ.. ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ျခင္ျဖစ္မယ့္ေလာက္လန္းဟာ ေရအကပ္အသပ္မရွိရင္ေတာင္ ေရောစးအလာကိုဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေစာင့္ႏိုင္တဲ့ အေကာင္ပါတဲ့..

ၿပီးေတာ့ ျခင္ေတြဟာ အလင္းေရာင္ကိုႀကိဳက္တယ္.. ဆီမီးေရာင္ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ ၊ လူကထြက္တဲ့ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္နံ႕နဲ႕ ေခြၽးနံ႕ ၊ ဆားကဲတဲ့ အစားေတြစားၿပီး ထြက္တဲ့အနံ႕ ၊ ငွက္ေပ်ာသီးစားတဲ့လူကထြက္တဲ့အနံ႕ေတြကိုႀကိဳက္ပါသတဲ့.. ျခင္မကိုက္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ရမယ္ဆိုပါေတာ့..

ျခင္ႀကိဳက္တဲ့အရာေတြရွိသလို ျခင္ေၾကာက္တဲ့၊ ျခင္မႀကိဳက္တဲ့အရာေတြလည္း ရွိပါသတဲ့.. အဲဒါေတြကေတာ့ စပါးလင္နံ႕ ၊ ပင္စိမ္းနံ႕ ၊ ယူကလစ္နံ႕ ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနံ႕ေတြကို ျခင္မႀကိဳက္ဘူး.. ေရဗြက္ေရအိုင္ေပါတဲ့အရပ္မွာ အဲဒီအပင္ေတြကို စိုက္ထားရင္ ျခင္မလာဘူး.. အဲဒီအပင္ေတြကထြက္တဲ့ အဆီကို ေျခလက္ေတြမွာ လိမ္းထားႏိုင္ရင္ ျခင္မကိုက္ဘူးလို႕ ဆရာမက ဆိုပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ မ်က္စိထဲမ၀င္ေအာင္ေတာ့ ဂရုစိုက္ရပါမယ္.. ၾကက္သြန္ျဖဴ စားထားရင္ေတာ့ လူကထြက္တဲ့ေခြၽးမွာ သူ႕အဆီပါသြားတဲ့အတြက္ ျခင္ကိုက္သက္သာပါလိမ့္မယ္တဲ့.. အလြယ္ဆုံးနဲ႕အသက္သာဆုံး ျခင္ကိုက္သက္သာႏိုင္မယ့္နည္းကေတာ့ သနပ္ခါးထဲ သံပုရာသီးညွစ္ၿပီး လိမ္းတာလို႕ ဆရာမရဲ႕ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္..

ျခင္ေပါတဲ့မႏၲေလးအတြက္ အႏၲရာယ္ကင္းတဲ့ ျခင္ႏွင္ေရးနည္းလမ္းေတြမို႕ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ထားသမွ်ထဲက မွတ္မိသမွ် ေ၀မွ်လိုက္ရပါတယ္.. ျခင္ေဆးေခြအႏၲရာယ္နဲ႕ ျခင္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းေတြေရးျပတဲ့ ဆရာမဂ်ဴးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီပို႕စ္မွာပဲ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္..

မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ လူ

လူတစ္ေယာက္မွာ မ်က္ႏွာဘယ္ႏွစ္ခု ရွိႏိုင္ပါသလဲ..။ တစ္ေယာက္တည္းမို႕ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္း ရွိသင့္သလား။ မ်က္ႏွာတစ္ခု ထက္ပိုရွိသင့္တယ္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိႏိုင္သလဲ ..။ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းရွိသူကို ခ်ီးက်ဴးသင့္ၿပီး မ်က္ႏွာအမ်ားႀကီးရွိသူကို အျပစ္တင္သင့္သလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မေတြ႕ဖူးေသာ လူတစ္ေယာက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုထက္မက ရွိေနသည္။ သူ႕ကို .. ေမာင္ ..လို႕ပဲ ေခၚၾကပါစို႕။

ေမာင့္ကို ေတြ႕ဖူးခါစက သုန္မႈန္ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္...။ လူမရွိေသာ စာသင္ခန္းက ေနာက္ဆုံးစာသင္ခုံမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မဲ့ၿငိမ္ဆိတ္စြာထိုင္လ်က္...။ အတန္းေနာက္ဆုံးက အမႈိက္ပုံးထဲ ခ်ဳိခ်ဥ္ခြြံလာပစ္ေသာ ၊တစ္ဖက္စာသင္ခန္းက ေရာက္လာေသာ ကြၽန္မကို ေမာင္ကဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာက တင္းသလိုလို မႈန္သလုိလို ေပမယ့္ ေမာင့္အၾကည့္ေတြက စူးရွလွသည္ ။ တစ္ဖက္သား ရင္ထဲကို ထြင္းေဖာက္ၿပီး ၾကည့္တတ္ေသာ အၾကည့္မ်ဳိး။ အင္မတန္တည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္ႏွလုံးဆီမွ လာေသာအၾကည့္မ်ဳိး။ အဲဒီတစ္ခါေလးဆုံဖူး႐ုံႏွင့္ပင္ ေမာင့္ရင္ထဲမွာ ေမာင့္စိတ္ကို ေလးလံေစေသာ အရာတစ္ခုခု ရွိေနမည္ဆိုတာ ကြၽန္မအကဲခတ္မိသြားသည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမာင့္အၾကည့္က အနည္းငယ္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ပဲ ။ တည္ၿငိမ္စူးရွသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ခပ္မႈန္မႈန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပးက လိုက္ဖက္စပ္ဟပ္မႈမရွိ၊ အနည္းငယ္ ေတ့လြဲလြဲေနသလိုပင္။ ဒါ...ေမာင့္ကို ပထမဦးဆုံးျမင္ဖူးစ ၊ ကြၽန္မ မွတ္မိေသာ မ်က္ႏွာ....။

ေနာက္ထပ္မွတ္မိေနေသာ ေမာင့္ရဲ႕ အျခားမ်က္ႏွာတစ္ခုက ေက်ာင္းသက္ဒုတိယႏွစ္... ေက်ာင္းကအျပန္ ကားေပၚမွာျမင္ခဲ့ရသည္ ...။ ကြၽန္မကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္၀ိုင္းစေနေသာ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားမွာ ေမာင္က ေတမိ။ ၀င္လည္း မစ၊ တားလည္းမတား ဘာသိဘာသာေနသည္။ တစ္ခုပါပဲ..အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင့္မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္ေနတာ မွတ္မိသည္။ ၾကည္လင္ေပမယ့္ တစ္ဖက္သားကို မခန္႕ေလးစားၿပီတီတီ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးမဟုတ္။ ၾကည္၍တည္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ဳိး ..။ ကြၽန္မ အင္မတန္ႏွစ္သက္ေသာ ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြကလည္း ေတြ႕ဖူးစကလိုပဲ ေလးနက္တည္ၿငိမ္လ်က္..။ ကားေပၚက ဆင္းခါနီးမွာ ေမာင္က ကြၽန္မကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးသြားသည္။ အစအေနာက္သန္ၾကေသာ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ အားနာၿပံဳးလား မဆိုႏိုင္..။ေမာင့္ရဲ႕ အၿပံဳးမ်က္ႏွာကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းပင္ ..။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းၿပီးသြား၍ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ေသာ ေမာင္ႏွင့္ ျပန္ဆုံရသည္။ ဒီတစ္ခါ ျပန္ဆုံရေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာက အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့...။ သုန္မႈန္ျခင္း ကင္းေနသည္။ ၾကည္စင္ျခင္းရဲ႕ ဟိုဘက္ကို နည္းနည္းလြန္ေနသည္။ အရင္လို မ်က္ႏွာမ်ဳိးရွိဖို႕ တမင္ႀကိဳးစားထားရေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိး ..။ အထူးသျဖင့္ ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြ..။ အရင္လို မတည္ၿငိမ္ေတာ့ ။ အနည္းငယ္လႈပ္ခတ္ေနသည္...။ စူးရွေလးနက္ေသာအၾကည့္ေတြအစား ရႊန္းစိုေတာက္ပေသာ ၊တဖ်တ္ဖ်တ္ အရည္ၾကည္လဲ့ေသာ အၾကည့္ေတြက ၀င္ေရာက္ေနသည္။ ဘယ္လိုအရာေတြက ေမာင့္မ်က္ႏွာရဲ႕ တည္ၾကည္ျခင္း ၊ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြရဲ႕ ေလးနက္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္သလဲ။ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိျပည့္၀သြား၍ ေက်နပ္ျခင္းေတြႏွင့္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္ေသာ စိတ္အေျခအေနေၾကာင့္လား ..။ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ လက္ပြန္းတတီးရွိေနေသာ ခ်က္တင္ဆိုတာေၾကာင့္လား။ မိန္းကေလးႏွင့္ ကင္းရွင္းသည္ဟု နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ေမာင္က .. ခုက်ေတာ့ ဖုန္း၊ ခ်က္တင္ႏွင့္ မိန္းကေလးေတြႏွင္႕ ၾကည္တတ္ အီတတ္ၿပီဆိုေသာ သတင္းေတြက မၾကားခ်င္မွ အဆုံး ...။ အဲဒါေတြကို သာယာတတ္သြားေသာ ေမာင္ .. တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာမ်က္ႏွာကေန မိန္းကေလးေတြကို ဂ႐ုျပဳမိလ်က္ႏွင့္ မျပဳမိေယာင္ ၊ မိန္းကေလးမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ဂ႐ုမစိုက္ေယာင္ျပဳထားေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိး ေျပာင္းသြားရၿပီေလ ...။ ေမာင့္ကိုယ္ေမာင္ပင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ဒီေလာက္အေျပာင္း အလဲမ်ားမွန္း သိႏိုင္မည္မဟုတ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ျဖစ္ေသာ ကြၽန္မ ၊ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို စာအုပ္တစ္အုပ္လို ဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့ေသာ ကြၽန္မက ေျပာင္းလဲသြားေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာေတြကို အံ့လည္းအံ့ၾသ ၊ တုန္လည္း တုန္လႈပ္ေသာစိတ္ႏွင့္ သိခဲ့ျမင္ခဲ့ရပါသည္။

ေနာက္ဆုံးအေနႏွင့္ ကြၽန္မသိခြင့္ရခဲ့ေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ကြၽန္မကိုအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ေစခဲ့ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္သုဥ္းေစခဲ့သည္။ အဲဒီေန႕က ေနာက္ဆုံးေပၚ စကားေျပာစက္ေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဧည့္သည္အျဖစ္ ကြၽန္မက လိုက္ပါေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ တိုက္ဆိုင္သည္မွာ ေမာင္ကလည္း အဲဒီေနရာကို ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့သည္ပင္။ ကြၽန္မလို ဟိုေငးသည္ေငးဧည့္သည္အျဖစ္ႏွင့္မဟုတ္။ ဟိုေမးသည္ေမး ေစ်းစကားေတြေျပာေနေသာ ၊ စိတ္ႀကိဳက္ ပစၥည္းေရြးေနေသာ ၀ယ္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္နံေဘးမွာ ေမာင္ႏွင့္အတူ ပစၥည္းေရြးေနေသာ၊ ေမာင္..သိပ္အေလးထား ၊ ေလးစားရသူပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္မမ်က္၀န္း၊ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို ေမာင့္ထံမွ အတတ္ႏိုင္ဆုံး သတိႏွင့္ လႊဲဖယ္ေနခဲ့သည္။ ေမာင္ကလည္း ကြၽန္မလိုပင္။ ကြၽန္မထက္ တစ္ခုပဲပိုသည္။ အဲဒါက .. ေမာင့္ကို ကြၽန္မက လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္မွာကို စိုးရိမ္ေနေသာစိတ္....။အဲဒီ စိတ္ကေလးက ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားေပၚေနသည္။ ဆိုင္က ျပန္အထြက္မွာမွ ေမာင့္ကို လွမ္းျမင္ေသာ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းက အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ ေမာင့္နာမည္ကို ေရရြတ္မိသည္။

ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လာတာ .. ေမာင့္မ်က္ႏွာ မဟုတ္။ ေမာင့္နံေဘးက မ်က္ႏွာ..။ သူ႕မ်က္ႏွာ ၊ သူ႕မ်က္လုံးမွာ စူးစမ္းစုံစမ္းေသာ အေရာင္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးလို႕ပဲ ..။ ေမာင္ကေရာ .. ေမာင့္မ်က္ႏွာကေရာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနခဲ့သလဲ..။ ကြၽန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္..။ သားတစ္ေယာက္၏ ႐ုိက်ဳိးေသာ ၊ တစ္ျခားသူမသိေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဟန္ေဆာင္ထားတာေတြ၊ ဖုံးဖိထိန္းသိမ္းထားတာေတြကို ကိုယ္မသိေစခ်င္ေသာ လူရဲ႕ေရွ႕မွာမွ ဖြင့္ထုတ္၀န္ခံလိုက္ရမွာကို စိုးရိမ္ေနေသာ ၊ ကြၽန္မသတ္မွတ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္မွာရွိသင့္သည့္ ႐ုိးသားပြင့္လင္းျခင္းမ်ဳိး အျပည့္အ၀မရွိေသာ... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်ိန္တည္း၊တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ကြၽန္မ ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည္။

ကြၽန္မကို စူးစမ္းလာေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ေရွာင္ဖယ္ေနေသာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုအတြက္ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ၿပံဳးျပမိခဲ့သည္။ ကြၽန္မရင္ထဲမွာေတာ့ ခႏိုးခနဲ႕ တိတ္ဆိတ္စြာရယ္ေမာမိျခင္းႏွင့္အတူ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ျခင္းေတြ ျပည့္က်ပ္လ်က္...။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမင္ခဲ့ရေသာ ေမာင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္ .. အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကြၽန္မမက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္မ်ား တစ္စစီျဖစ္သြားခဲ့သည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ထုဆစ္ခဲ့ရေသာ ပုံရိပ္လႊာတစ္ခု အပိုင္းပိုင္း ပ်က္က်ဳိး သြားခဲ့ရသည္...။ တမက္သက္သက္ ထားခဲ့ရေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေျမျမွဳပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... ေမာင့္မ်က္ႏွာေတြကို ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည့္အတြက္ ၊ လူတစ္ေယာက္မွာ မ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီးရွိႏိုင္သည္ဆိုတာကို သိခြင့္ရခဲ့သည့့္အတြက္ ၊ အျပင္ကမၻာကဟု ကြၽန္မထင္ျမင္ထားခဲ႕မိေသာ ေမာင့္ကို ေဟာဒီကမၱာေျမေပၚက၊ ကြၽန္မႏွင့္ တန္းတူလူတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာ ကြၽန္မနားလည္သေဘာေပါက္ခြင့္ ရလိုက္သည့္အတြက္ ... စြန္႕လႊတ္လိုက္ရတာေတြမ်ားေပမယ့္လည္း ကြၽန္မမွာ ေနာင္တေတြရွိမေနခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္...။

ဒီလိုေတြေျပာေနေသာ ကြၽန္မမွာေရာ.. မ်က္ႏွာဘယ္ႏွစ္ခု ရွိေနသည္လဲ....။ ဘယ္သူႏွင့္မဆို မေျပာင္းလဲတတ္ေသာ မ်က္ႏွာတစ္မ်ဳိးတည္းႏွင့္လား။ ဒါမွမဟုတ္ .....။ ေမာင့္ထက္မ်ားျပားေသာ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္လား။

လူႏွင့္လူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေကာင္းစြာက်င္လည္ဖို႕အတြက္ တစ္ခုတက္မကေသာမ်က္ႏွာေတြရွိဖို႕ လိုအပ္သည္လား။

ကဲ...ရွင္တို႕ေတြမွာေရာ ... ။

သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးအစား ဘယ္နစ္မ်ဳိးေလာက္ရွိမလဲလို႕ အမ်ဳိးအစား ခြဲျခားၾကည့္မိတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းအမ်ဳိးအစား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္..

စာသင္သားဘ၀တုန္းကဆို တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းက သူငယ္ခ်င္းလို႕ေတာင္ မေျပာႏိုင္တဲ့ အတန္းေဖာ္သာသာ.. သိသလားဆိုေတာ့လည္း သူ႕အေၾကာင္းကို ထဲထဲ၀င္၀င္မသိ.. မသိဘူးလားဆိုေတာ့လည္း သူစာေတာ္တာ.. သူစာညံ့တာ.. အတန္းထဲမွာ သူ႕ကို တျခားသူေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားတာ.. သူက တျခားသူေတြနဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးေနတာ.. ဒါမ်ဳိးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတတ္ပါရဲ႕..

တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက်ေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းခင္ခဲ့ၿပီး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ဆက္မေပါင္းျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး.. အဲလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက်ေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕တေလက တစ္ခုခု အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ဆက္မေပါင္းျဖစ္ေတာ့တာမ်ဳိးျဖစ္တတ္တယ္.. အဲဒီအမ်ဳိးအစားမွာပဲ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ လူခ်င္းသာ တပူးတြဲတြဲမခင္မင္ျဖစ္တာ.. ေမးထူးေခၚေျပာ ေတြ႕ရင္ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးေပါ့.. တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းတုန္းက အရမ္းခင္ခဲ့သလို ေနာက္ပိုင္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိသြားေတာ့လည္း ပိုတိုးၿပီးခင္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး.. အဲလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးရတာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရပါမယ္.. ေနရာတိုင္းမွာ အယူအဆတူ စိတ္တူကိုယ္တူမဟုတ္ရင္ေတာင္ အေျခခံသေဘာထားေလးေတြ တူေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးေပါ့.. ဥပမာ သူမ်ားကို ကူညီတတ္တဲ့ေနရာမွာ မတြန္႕မဆုတ္ကူညီခ်င္တဲ့စိတ္မ်ဳိးရွိတာခ်င္း တူတာမ်ဳိးေပါ့..

ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းတုန္းကလည္း ခင္တယ္.. ေနာက္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း စိတ္တူကိုယ္တူရွိတယ္ထင္ၿပီးေပါင္းတယ္.. ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုနဲ႕ သူ႕စိတ္သူ႕သေဘာမွန္ကို ဘြားခနဲသိလိုက္ရၿပီး အဲဒီစိတ္ကလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့စိတ္သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ ဆက္ေပါင္းလို႕မရေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး..

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္မ်ဳိးက်ေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္.. ရန္ျဖစ္.. ဒါမွမဟုတ္ စကားမ်ား.. ဒီလိုနဲ႕ေနလာရာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခင္မင္တြယ္တာရတဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာတာမ်ဳိးပါ.. ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အမ်ားဆုံးႀကံဳခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ဳိးအစားေပါ့.. ပုံမွန္အားျဖင့္ အဲဒီသူေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အယူအဆတူ ၊ စရုိက္တူ ၊ ပုံစံတူ.. အေျပာအဆိုအေနအထိုင္ပါ တူေနတဲ့ လူေတြျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္.. ကိုယ္လိုလူခ်င္းေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္ပုံစံကို ကိုယ္မသိတဲ့အေနအထားမွာ ကိုယ္လိုလူမ်ဳိးကို ခ်က္ခ်င္းလက္ခံရ ခက္သြားတာမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးမိပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံးျဖစ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုဟာ အဲလိုပုံစံနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ.. ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေရာ.. မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေရာပါပဲ.. အယူအဆေတြ အၿမဲတမ္းတိုက္ဆိုင္ေနတယ္ရယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ မတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါတိုင္းမွာ စိတ္ရွိလက္ရွိ ျငင္းခုန္ေျပာဆိုျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးေပါ့.. အျမင္လည္းကတ္တယ္.. ခ်စ္လည္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ဳိးအစားပါ..

ဘယ္္လိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးေတြနဲ႕ ႀကံဳခဲ့သည္ျဖစ္ေစ.. စတိတ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ မဟုတ္ေတာ့ရင္ သူငယ္ခ်င္းအမ်ဳိးအစားႏွစ္မ်ဳိးပဲ ခြဲႏိုင္ပါေတာ့တယ္.. ေက်ာင္းမွာေတြ႕ အလုပ္မွာေတြ႕ၿပီး ကိုယ္က်င္လည္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ကို အတူနားလည္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး-လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ဳိးရယ္.. အရင္က ခင္မင္လက္စရွိလို႕ အခင္အမင္မပ်က္ သူငယ္ခ်င္းဆက္ျဖစ္ေနတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အတူရွိမေန ၊ ကိုယ့္ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္အေငြ႕အသက္ကို အတူမခံစားႏိုင္၊ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးရယ္လို႕ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားပဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္..

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ မတူတဲ့အလုပ္ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ့္လိုနားလည္မခံစားႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာမနည္းပါဘူး.. တစ္ဖက္ကေတြးၾကည့္ရင္ သူ႕ဘ၀ကို သူ႕လို ကြၽန္ေတာ္မခံစားႏိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးေပါ့.. အဲလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးနဲ႕ဆုံရတဲ့အခါ စကား၀ိုင္းမွာ သူ႕ဘ၀ထဲက်င္လည္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးလည္း သူနဲ႕အတူ ပါလာမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ခ်င္းသာ ေနာက္ေျပာင္ရယ္ေမာေနတာ၊ သူတို႕စကား၀ိုင္းထဲ ကိုယ္၀င္လို႕မရေတာ့တာ ၊ ကိုယ္၀င္ေျပာရင္လည္း ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက အမွတ္မထားေတာ့တာမ်ဳိးက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ေစပါတယ္.. အဲလိုမ်ဳိး စိတ္ထိခိုက္သြားၿပီးမွသာ သူတို႕ေတြက က်င္လည္ရာဘ၀ခ်င္းတူတဲ့သူေတြ.. ကိုယ္နဲ႕ အေနအထားမတူဘူးဆိုတာ ျပန္ေတြးယူၿပီး စိတ္ေျဖရပါတယ္.. အထူးသျဖင့္ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေလးအနက္ထားၿပီး ခင္မင္ရတဲ့သူေတြျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ပိုၿပီးခံစားရတယ္.. အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးကိုမွ ကြၽန္ေတာ္စိ္တ္ထိခိုက္တဲ့အေနအထားမ်ဳိးကို မႀကံဳရေအာင္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ဆုံတဲ့အခါတိုင္း ဖန္တီးေနျဖစ္တာ အဆိုးထဲက အေကာင္းတစ္ခုလို႕ ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ..

ခင္မင္ေသာ္လည္း အတူေနာက္ေျပာင္ရယ္ေမာခြင့္မရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာအတြက္ အမွတ္တရ စာစုပါ..

ေတာင္ေပၚကအိမ္ေလးဆီျပန္ခ်င္တယ္.. အိမ္ျပန္ၿပီးအနားယူခ်င္တယ္.. ဒီရက္ပိုင္းမွာ စိတ္ေရာလူပါသိပ္ပင္ပန္းတာပဲ.. စာေရးမယ္ဆိုလည္း ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွမရွိဘူူး.. ႐ုံးမွာအိပ္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး.. ဒီညေန ႐ုံးအလာ ဓါတ္ေလွကားအတက္ တစ္ထပ္နဲ႕တစ္ထပ္အၾကားမွာ မီးပ်က္သြားလို႕ ၃ မိနစ္ ၊ ၄ မိနစ္ေလာက္ ဓါတ္ေလွကားထဲပိတ္မိေနေသးတယ္.. ေခြၽးကိုပ်ံသြားတာပဲ.. ႐ုံးေရာက္ေတာ့လည္း ေရာက္ကတည္းက စာသင္တာ ႐ုံးဆင္းတဲ့အထိ မနားလိုက္ရဘူး..

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ညီမေလးတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္.. အစ္မက စာေရးတာေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါတာပဲ.. စကားေျပာစရာလူ အနားမွာရွိတာေတာင္ စကားမေျပာဘဲနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး စာခ်ည္းေရးေနတယ္တဲ့.. သူ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိပါတယ္.. သူေျပာမွပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိပါေတာ့တယ္.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ လူခ်င္းမဆုံျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆို လူခ်င္းဆုံတဲ့အခါ ဖုန္းေျပာတ့ဲအခါ သူတို႕ေျပာတာသာ နားေထာင္ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္က စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ စာေရးဆက္သြယ္ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စာရွည္ႀကီးေတြ ေရးပို႕ေလ့ရွိပါတယ္.. သူတို႕နဲ႕လူခ်င္းေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ မေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြ စာထဲမွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရးၿပီး ေျပာျဖစ္ပါတယ္.. G-Talk မွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေျပာၾကတဲ့အခါေတာင္ စာရုိက္ၿပီးေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာသိပ္မ်ားပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ အသံနဲ႕ေျပာရရင္ ေျပာစရာစကားရွားသြားတယ္.. သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး.. ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေၾကာင္ကြက္တစ္ခုလား.. ဘယ္လိုစိတ္အစြဲအလမ္းလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး.. ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၲေကာ - လူေတြဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႕႐ူးေနတယ္လို႕ ဘုရားေဟာဖူးတယ္ မွတ္တာပဲ... ဆင္ေျခေပးၾကည့္တာပါ.. း)

မွတ္ပုံတင္လုပ္ဖို႕ႀကိဳးစားေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးေတြပါ.. သူက အိႏၵိယႏြယ္အမ်ဳိးသမီး.. ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕အဘိုးမွာ ဇနီးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္.. သူ႕အဘြားက အဘိုးရဲ႕ဇနီးအငယ္.. မွတ္ပုံတင္မရွိလို႕ ဒုကၡေရာက္တဲ့အေၾကာင္း စီကာပတ္ကုံး သူေျပာသြားတာေလးေတြက ရယ္လည္းရယ္ရသလို ေမာလည္းေမာရပါတယ္.. သူေျပာတာက ဒီလိုဒီလို..


ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိတာ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ မွတ္ပုံတင္မရွိဘူး.. ဗမာလူမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္လုပ္ရခက္တယ္.. အေဖနဲ႕အေမကြဲေတာ့ အေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြက အေဖ့ဆီပါသြားေရာ.. သြားယူမယ္ဆိုေတာ့လည္း အေဖနဲ႕ေတြ႕ရင္သတ္မယ္လို႕ အေမကႀကိမ္းထားေတာ့ သြားမယူရဲဘူး.. အေဖမရွိေတာ့ အေမကပဲ ကုန္သည္လုပ္ေစ်းေရာင္းေကြၽးတယ္.. ခရီးလည္းခဏခဏထြက္ရတယ္.. ငယ္ငယ္ကဆို အေမခရီးထြက္ရင္ လိုက္သြားခ်င္တာ တအား.. အေမကလည္း လိုက္ခဲ့ဖို႕ေခၚတယ္.. မွတ္ပုံတင္မရွိေတာ့ အိမ္မွာေနခဲ့ရတယ္.. ေဟာ အေမေနမေကာင္းလို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေမ့အလုပ္ကို ၀င္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း မွတ္ပုံတင္မရွိတာနဲ႕ပဲ အေမကေနမေကာင္းရက္နဲ႕ ခရီးထြက္သြားရေရာ... အဘိုးရဲ႕ဇနီးအႀကီး အဘြားဆီမွာလည္း အဘိုးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြအရွိသား.. ဒါေပမယ့္ ရုံးျပင္ကႏၷားနဲ႕ပတ္သက္ရမွာစိုးလို႕လားမေျပာတတ္ဘူး.. လုံး၀ကို အိမ္အလာမခံတာ.. ကြၽန္မလည္း အိမ္ေထာင္က်ျပန္ေတာ့.. ေယာက်္ားယူၿပီး ၄-၅ လေလာက္ရွိတဲ့အခါ ေယာက်္ားက အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ခရီးထြက္ရတယ္.. အဲဒီခရီးကို ဟန္းနီးမြန္းသေဘာနဲ႕ လင္မယားအတူတူသြားခ်င္တာအရမ္းပဲ.. ဒါေပမယ့္ မွတ္ပုံတင္မရွိေတာ့ နင္ပဲသြားလိုက္ပါေတာ့ဆိုၿပီး ေယာက်္ားကို တစ္ေယာက္တည္းလႊတ္လိုက္ရတယ္.. မွတ္ပုံတင္ရရင္ေတာ့လား.. ခရီးကို မနားတမ္းထြက္လိုက္ဦးမွာ..
တဲ့..
သူ႕စကားကိုနားေထာင္ၿပီး မွတ္ပုံတင္ မွတ္ပုံတင္လို႕သာ ညည္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္..ခရီးအသြားအလာလုပ္ တစ္ရပ္တစ္ရြာမွာ ညအိပ္ညေန ေနေတာ့လည္း မွတ္ပုံတင္မရွိလို႕ မရ.. မွတ္ပုံတင္မရွိေတာ့လည္း ရွိေအာင္ အဆင္ေျပေျပလုပ္မေပးခ်င္... လူျပက္ေတြ ျပက္လုံးထုတ္တာ သြားသတိရတယ္.. သစ္ပင္ေတြစိုက္စိုက္ဆိုလို႕ စိုက္လိုက္ရ.. ခုတ္ခုတ္ဆိုလို႕ ခုတ္လိုက္ရ.. ကိုယ္ကမေနႏိုင္လို႕ ၾကားက၀င္ေျပာေတာ့ စိုက္တာတစ္ဖြဲ႕.. ခုတ္တာတစ္ဖြဲ႕..လို႕ ျပန္ေျပာတယ္..ဆိုတဲ့ ျပက္လုံးေလးပါ..အဲဒီရုံးက တခ်ဳိ႕၀န္ထမ္းေတြဟာ တစ္ခါတေလေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္.. ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး အင္းေလးကန္ဆိုတာ မသိ.. အင္းသားဆိုတာမသိ.. အင္းသားဆိုတာမရွိဘူး.. ရွမ္းပဲရွိတယ္လို႕ ေျပာတဲ့သူကေျပာ.. သုခ.. သူတို႕ပါးစပ္ထဲမွာ ရွိရာသာ လူမ်ဳိးနာမည္ေလွ်ာက္တပ္ရင္ေတာ့ တစ္မိသားစုထဲမွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲလို႕ ေတြးမိပါရဲ႕..ၿပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြနယ္အေျပာင္းနဲ႕ ကိုယ္တာ၀န္က်ရာေနရာမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို မွတ္ပုံတင္လုပ္ေပးထားၾကည့္.. အဲဒီလူေတာ့ ဒုကၡလွလွေတြ႕ၿပီလို႕သာ မွတ္လိုက္ေတာ့ .. အသိ ဆရာတစ္ေယာက္ဆို သူ႕သားအတြက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ မွတ္ပုံတင္လုပ္ေပးဖို႕ကို သူတာ၀န္က်ခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္အထိ ျပန္ၿပီး မွတ္ပုံတင္ရုံးက စာ သြားယူရတယ္.. အဲဒီစနစ္က မွတ္ပုံတင္လုပ္မယ့္သူေတြကို အလကားႏွိပ္စက္တဲ့စနစ္လို႕ပဲ ျမင္တယ္.. ၤေထ ဆိုတာဘာလုပ္ဖို႕ထားတာလဲ.. ဟိုဘက္ရုံးက အခ်က္အလက္ကို ဒီဘက္ရုံးအ၀င္ျပဖို႕အတြက္ တစ္နယ္ကေန တစ္နယ္ အပန္းတႀကီးသြားဖို႕လိုလို႕လား.. ရုံးမွာ ၤေထ ေလးေတာင္ မထားႏိုင္ဘူးလားမသိ.. ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူး.. ဒီဘက္ရုံးကပါလာတဲ့ ေထာက္ခံစာျပ.. ၿပီးရင္ ကိုယ္နဲ႕ဆိုင္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို စာအိတ္နဲ႕ေပးလိုက္တာပဲ.. အဲဒါသြားယူတာေတာင္ ကံမေကာင္းရင္ ေဟာက္စားလုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႕ေတြ႕တတ္ေသး.. ဘာမွလည္းမဟုတ္.. ဆရာႀကီး၀င္လုပ္ခ်င္တဲ့သူ အလကားေနရင္း ၀င္ႏႊာခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားေနတယ္.. စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္.. ေၾသာ္..မွတ္ပုံတင္ မွတ္ပုံတင္...

ရင္ရဲ႕သစၥာ

သတိရရုံေလးပဲ..ရေပးပါ
ငါ့ကို....
မလြမ္းလိုက္ပါနဲ႕...
တမ္းတျခင္းေတြနဲ႕
ပူေလာင္ေနမွာ စိုးလို႕ ပါ....။

စာအုပ္ပုံထဲ အေတာ္ၾကာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဆရာကံခြၽန္ရဲ႕စာအုပ္ေဟာင္းေလးကို ျပန္ဖတ္မိပါတယ္..အပ်ဳိစင္တို႕သိသင့္သမွ်(၂) စာအုပ္ပါ.. ဆရာ့စာအုပ္ေတြက တစ္ေခါက္ဖတ္ဖူးၿပီးသားေပမယ့္ တစ္ခါဖတ္လိုက္တိုင္း အေတြးသစ္တစ္မ်ဳိးရပါတယ္.. ပထမတစ္ေခါက္ဖတ္စဥ္က သိပ္အေလးမထားမိလိုက္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ဒုတိယတစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ခ်ိန္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္.. မိန္းကေလးေတြအလိမၼာတိုးဖို႕ အေတြးသြက္သြက္ အေရးသြက္သြက္ အခ်က္က်က် ဒက္ခနဲေရးျပတတ္တဲ့အတြက္ ဆရာကံခြၽန္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးအမ်ားစုဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဖတ္လို႕မၿငီးႏိုင္ပါဘူး.. ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ ဖတ္လို႕လည္းေကာင္း ဖတ္လည္းဖတ္သင့္တဲ့စာေတြပါ.. အိမ္နဲ႕အေနေ၀းတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စာအုပ္သာလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရာ လမ္းညႊန္ျပရာျဖစ္ပါတယ္..

ဆရာ့စာဖတ္ရင္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့အခ်က္ေလးေတြကို မွတ္သားမိပါတယ္.. ဆရာကေတာ့ မိန္းကေလးေတြကို အထူးသျဖင့္ ရည္ရြယ္ၿပီးေရးထားတာပါ..

လူဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့အလုပ္မွာ စိတ္၀င္စားစရာအခ်က္ေတြကိုရွာၿပီး ကိုယ္လုပ္သမွ်အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္တဲ့.. အ၀တ္အစား ၊ အစားအေသာက္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့သူေတြလည္း ၀တ္ဖို႕ ၊ စားဖို႕စိတ္၀င္စားေနရုံနဲ႕ ရပ္တန္႕မေနဘဲ အဲဒါေတြနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ရပ္တည္ႏို္င္တဲ့အထိတတ္ကြၽမ္းေအာင္ လုပ္ထားသင့္တယ္လို႕ ေရးျပထားပါတယ္.. မိန္းကေလးေတြအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာဆိုတာ ေယာက်္ားေတြပဲ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့.. ေနာက္တစ္ခုက အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီးရင္လည္း ကိုယ့္၀င္ေငြအတြက္မဟုတ္ေတာင္ ကိုယ့္သိကၡာအတြက္ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရွိသင့္ပါတယ္တဲ့.. အဓိကကေတာ့ ဘယ္အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေရာက္(အပ်ဳိႀကီးပဲေနေန ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ဇိမ္နဲ႕ပဲေနရေနရ) ကိုယ့္အစြမ္းအစေတြ တုံးမသြားေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႕လိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပထားတာပါ..

ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်မိတဲ့ ဆရာ့စကားတစ္ခုက .. သိပိက္ုစိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါ ထိုင္စိတ္ညစ္မေနဘဲ ခုလက္ရွိရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာကို အေလးေပးစဥ္းစားလိုက္ပါတဲ့.. ဒါဆိုရင္ စိတ္ညစ္ေနတာနဲ႕ အခ်ိန္မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့.. အခ်ိန္မကုန္တဲ့အျပင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြလည္း မကုန္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆက္စဥ္းစားမိပါတယ္..

ေနာက္.. သီတင္းကြၽတ္လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးထဲမွာ.. “ခ်စ္သူနဲ႕ေကြကြင္းရျခင္းသည္ ဒုကၡ” လို႕အမ်ားစုက ေျပာတတ္ၾကတယ္.. အဲဒါေၾကာင့္လည္း မဂၤလာေဆာင္ၾက အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူနဲ႕အတူေနရတဲ့အခါ သုချဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖို႕ကိုက်ေတာ့ ေမ့ထားတတ္ၾကပါတယ္တဲ့..

ဒီတစ္ပတ္မွာ မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ့ စာအုပ္ထဲက စကားလက္ေဆာင္ေလးေတြပါ..

ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့စာေတြဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ စကားေျပာဖူးသူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ရင့္က်က္တယ္လို႕ ထင္တတ္ၾကပါတယ္... ရင့္က်က္တယ္ဆိုရာမွာ ဘာကိုေျပာတာလဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္.. လူတစ္ေယာက္က သူ ေရာက္ေနတဲ့အသက္အရြယ္နဲ႕စာရင္ သူေတြးတဲ့အေတြး သူလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က သူ႕ ထက္အသက္ႀကီးသူေတြေတြးတတ္ လုပ္တတ္သလိုျဖစ္ေနတာကို ရင့္က်က္တယ္လို႕ ဆိုၾကတာလား.. ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ အသက္အရြယ္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့အေတြး ၊ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ခံယူခ်က္ေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြရွိေနတာကိုပဲ ရင့္က်က္တယ္လို႕ ဆိုိႏိုင္မွာလား.. ၿပီးေတာ့ ရင့္က်က္တယ္ဆိုတဲ့လူေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာေရာ အခ်ိန္တိုင္းမွာပါ ရင့္က်က္ႏိုင္ၾကပါသလား..

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ မရင့္က်က္ႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္.. ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မႀကံဳဖူးတဲ့ ကိစၥေတြ ႀကံဳလာရတဲ့အခါမွာ ရင့္က်က္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ခဲ့လို႕ပါပဲ.. ရင့္က်က္တဲ့အေတြးဆိုတာလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ အၿမဲတမ္းရွိမေနခဲ့ပါဘူး.. သတိေလးရွိေနတဲ့အခ်ိန္ အသိေလးကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေနအထားနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့အေတြးကို ေတြးႏိုင္ပါတယ္.. အဲဒါဟာ မရင့္က်က္ေသးလို႕ ” လို႕ သတ္မွတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ မရင့္က်က္ေသးဘူးလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာပါပဲ..

ရင့္က်က္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တရားရိပ္သာ၀င္ၿပီးျပန္လာတဲ့သူေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လူအမ်ားစု မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ၾကတာေလး ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ အမွတ္ရမိတယ္.. ရိပ္သာကျပန္လာၿပီး ေဒါသႀကီးေနရင္ .. စိတ္ထိခုိက္လြယ္ရင္ တရားလည္းလုပ္ေသးရဲ႕ ဒါမ်ဳိးေတြျဖစ္သလားလို႕ ကဲ႕ရဲ႕စကားဆိုတတ္ၾကတာကိုပါ.. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမွာသတ္မွတ္ထားတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအဆင့္(စိတ္ရင့္က်က္မႈအဆင့္)မွာ ေအာက္ဆုံးအဆင့္က ေသာတာပန္ဆိုရင္ေတာင္ ေလာဘ၊ေဒါသမကင္းေသးပါဘူး.. သူတို႕ ဟာ သာမန္လူေတြနဲ႕ယွဥ္ရင္ ေလာဘ၊ေဒါသျဖစ္ခ်ိန္တိုသြားတာပဲရွိတယ္.. လုံးလုံးမျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို မွတ္သားဖူးပါတယ္..

သူတို႕ ေတြေတာင္မွ သတိကပ္ေနခ်ိန္သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းႏိုင္တာပါ.. ရင့္က်က္သူလို႕သာ သတ္မွတ္ခံရေသးတဲ့ သာမန္သူေတြကေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္းႀကီး ရင့္က်က္တဲ့စိ္တ္နဲ႕ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ သံသယ၀င္မိပါတယ္..တရားရိပ္သာကေနျပန္လာၿပီး ေလာဘ၊ေဒါသ ႀကီးေနတဲ့သူေတြကို အမရပူရမဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ တရားေဟာတဲ့အထဲ ထည့္ေျပာတာေလး အမွတ္ရမိတယ္.. ေလာဘျဖစ္စရာ ေဒါသျဖစ္စရာႀကံဳရင္ သည္းခံလိုက္ပါ.. တရားရသြားလို႕ သည္းခံတယ္ဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္အားထုတ္တဲ့တရားကို အားနာလို႕ သည္းခံလိုက္ပါတဲ့.. အဲဒီေတာ့ ရင့္က်က္တယ္လို႕ ခ်ီးမြမ္းခံရတဲ့သူေတြလည္း ကိုယ္ကေလးဆန္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ အခ်ီးမြမ္းခံရတာေလးကို အားနာၿပီး ရင့္က်က္ၾကည့္လိုက္ပါလို႕ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕...

အၿငိမ္းစားယူၾကတဲ့အခါ..

အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ (အသက္ ၆၀ ၊ ၇၀ ထိ အသက္ရွည္ရွည္ေနရတဲ့အခါ) စိတ္၀င္တစားနဲ႕ လုပ္စရာအလုပ္တစ္ခုရွိေနမွ ေကာင္းမယ္လို႕ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ပိုေတြးမိေနပါတယ္.. အထူးသျဖင့္ ၀န္ထမ္းလုပ္ေနသူေတြေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိသမွ် ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူရာမ၀င္ေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္လြယ္ပါတယ္.. အတူေနအသက္ငယ္သူေတြက ပုံမွန္အတိုင္း အရင္ကလို ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရင္ေတာင္မွ သူတို႕ကို အေရးမထားပစ္ပယ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိး သူတို႕မွာျဖစ္ဖို႕ ပိုလြယ္ပါတယ္.. သူတို႕ေတြက လူကသာအလုပ္ကေန အနားယူလိုက္တာသာရွိတာ.. သူတို႕ရဲ႕စိတ္ေတြက အနားမွမယူႏိုင္ၾကဘူး.. သူတို႕စိတ္ထဲမွာလည္း အရင္လို လုပ္စရာကိစၥေတြ ထည့္ထားစဥ္းစားေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး.. အရင္ကထက္ ပိုၿပီးအားလပ္ေနတဲ့စိတ္က ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ျဖစ္ဖို႕ရာ ပိုလြယ္ပါတယ္.. ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္ကေန အနားယူလိုက္တာနဲ႕ ဘာသာေရးဘက္ကို လုံး၀ႏွစ္ျမွဳပ္လိုက္ႏိုင္တဲ့ သက္ႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ လုပ္စရာအလုပ္ရွိသြားတယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ.. စိတ္ကို ထိန္းတဲ့အလုပ္ေပါ့.. ဒါေတာင္မွ သူတို႕စိုက္လိုက္မတ္တပ္ လုပ္ျဖစ္တဲ့အလုပ္က ၀ိပႆနာအလုပ္မဟုတ္ရင္ စိတ္ကိုထိန္းႏိုင္ဖို႕ သိပ္မေသခ်ာေသးဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္.. အၿငိမ္းစားယူၿပီး စိတ္မတည္ၿငိမ္ႏိုင္တဲ့ အၿငိမ္းစားေတြကိုၾကည့္ၿပီး အေတြးေတြပြားမိျပန္ပါတယ္..

ကြၽန္ေတာ္သာ ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးပိုင္းအထိ အသက္ရွည္မယ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႕ စဥ္းစားမိတယ္.. စာေရးစာဖတ္အလုပ္ကို ပိုလုပ္မယ္.. ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ခုထက္ပိုၿပီး အခ်ိန္ပိုေပးမယ္..ၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႕အတူေနရတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္.. အထူးသျဖင့္ သူတို႕ေတြရဲ႕စိတ္ေပါ့.. သူတို႕ရဲ႕စိတ္ေတြ အေတြးအေခၚေတြ ခံယူခ်က္ေတြ ရုန္းကန္ေနရတဲ့အေနအထားေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္တာလည္း ကိုယ္ကအသက္ႀကီးလာသလို စိတ္ပါႀကီးရင့္လာဖို႕ အခြင့္အေရးတစ္ခုလို႕ ကြၽန္ေတာ္ျမင္တယ္..ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့သက္ႀကီးေတြဟာ သက္ႀကီးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ၀င္ဆံ့သလို လူငယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာလည္း အနည္းနဲ႕အမ်ား ၀င္ဆံ့ႏို္င္ပါလိမ့္မယ္..အဲဒီအခါ စိတ္ပ်ဳိကိုယ္ႏုႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးပါရႏိုင္တယ္..ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေတြးအေခၚေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးမိပါရဲ႕.. ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. ေရာက္တက္ရာရာေလးေတြပါ..

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႕ ေျပာျဖစ္တာေလး ေရးျပခ်င္ပါတယ္.. လူေတြနဲ႕ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ အေျပာေလးေတြကိုသာ သေဘာက်တတ္ၿပီး စိတ္ရင္းအတိုင္း ခင္မင္ဆက္ဆံတဲ့ (ကိုယ္မွားေနတဲ့အခါ ကိုယ့္သေဘာကို ဆန္႕က်င္ၿပီး ေျပာဆိုျပတတ္တဲ့ ) ကိုယ့္ကို အစစ္ေတြခ်ည္းသာ ေပးတတ္တဲ့သူမ်ဳိးကို မႀကိဳက္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အစစ္မရပါဘူး.. သူတို႕ေတြဟာ အတုနဲ႕သာ ထိုက္တန္တဲ့သူေတြပါလို႕ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ေျပာပါတယ္..

ဘ၀စာအုပ္ႀကီးထဲက ကြၽန္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုေပါ့.. အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္.. ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူအမ်ားစုက ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေျပာတာကို သေဘာက်ၾကတယ္.. စိတ္ထဲကပါပါ မပါပါေျပာတတ္တဲ့ အေျပာခ်ဳိခ်ဳိေလးကိုပဲ ၾကားခ်င္ၾကတယ္.. အဲဒီအခါ ဘာဆက္ျဖစ္သလဲဆို ကိုယ့္ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ့္သေဘာကို ဆန္႕က်င္ေျပာတတ္တဲ့သူကို အနည္းနဲ႕အမ်ား ေရွာင္ခ်င္လာၿပီး ကိုယ့္အႀကိဳက္လိုက္ေျပာတတ္သူကိုသာ သေဘာက်ခ်င္တယ္... သိသိသာသာႀကီး ေျမွာက္ေျပာတတ္တဲ့သူကိုသာ သေဘာမက်ခ်င္ေနမယ္..မသိမသာနဲ႕ အမွန္တစ္၀က္ အမွားတစ္၀က္ ေျမွာက္ပင့္ေျပာတတ္သူေတြကိုေတာ့ အနည္းနဲ႕အမ်ား သေဘာက်တတ္တယ္ဆိုပါေတာ့... အဲဒီအခါ ကိုယ့္ကို စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ ေျပာေပမယ့္ မခ်ဳိသာတဲ့စကားေတြကို နားထဲမ၀င္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ခ်ဳိသာေ၀ဆာတာကိုပဲ လိုလားတဲ့အခါ အဲဒီသူဟာ အမွန္အကန္စကားေတြၾကားဖို႕ နည္းနည္း အလွမ္းေ၀းသြားပါေရာ.. တစ္ခါတစ္ေလ အမွန္ကို ေထာက္ျပေျပာဆိုခံရေပမယ့္ နား၀င္မခ်ဳိေလေတာ့ အမွန္ကို ေျပာျပတယ္မထင္.. ကိုယ့္ကို ကန္႕လန္႕တိုက္ ေျပာတယ္လို႕သာ ထင္ၿပီး နား၀င္ေအာင္ေျပာတတ္သူရဲ႕ စကားသာ နားေထာင္မိေတာ့တယ္..

ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ စကားခ်ဳိခ်ဳိေျပာတတ္သူေတြကို အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး.. ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာတတ္ဆိုတတ္တာကို ကဲ့ရဲ႕ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး... စိတ္ရင္းအမွန္(ေကာင္းလည္းေကာင္း မွန္လည္းမွန္တဲ့စိတ္ဓါတ္န႕ဲ ) ေျပာဆိုတဲ့အခါ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာဆိုႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆုံးေပါ့ေလ.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကအဲလိုျဖစ္ေအာင္ ေနသင့္တာျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ကို စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ ေျပာဆိုလာတဲ့သူေတြရဲ႕စကားကို မခ်ဳိသာလို႕ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ ပစ္ပယ္ထားတာမ်ဳိး အဲဒီလူကို အျပစ္တင္မိတာမ်ဳိး မလုပ္မိေအာင္ ကိုယ့္ဘက္ကႀကိဳးစားရမယ္လို႕ ေတြးမိပါရဲ႕..

အေျဖတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနရတယ္...တစ္လနီးပါး အခ်ိန္ယူၿပီးလုပ္ထားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုရဲ႕ အေျဖဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ရင္ခုန္ေနမိပါတယ္.. ကိစၥတစ္ခုၿပီးျပတ္သြားလို႕ စိတ္ေမာတာတစ္ခု ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ အဲဒီကိစၥရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္က ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို ပိုေမာေစမလား.. ေမာသမွ်ေတြေျပေစမလားဆိုတာေတာ့ မသိႏိုင္ေသးပါဘူး..ဘယ္လိုရလဒ္မ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလိုမ်ဳိး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတဲ့အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္.. ဒါကိုပဲ ဘ၀လို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္မိတယ္..

ကြၽန္ေတာ္တို႕ဘ၀မွာ အလုပ္ေတြလုပ္ၾကတယ္..ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ထားၾကတယ္..ရည္မွန္းရာကို ေရာက္ေအာင္သြားၾကတယ္.. ရည္ရြယ္ရာကို ေရာက္သူေရာက္ၿပီး မေရာက္ေသးတဲ့သူက မေရာက္ၾကဘူး.. တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ရည္ရြယ္ရာမေရာက္လိုက္ဘဲ လက္ျပေက်ာခိုင္းသြားရတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာမတင္၀င္းရဲ႕စာတစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးလိုက္သလို ေသတာထက္သည္းတဲ့ျပႆနာမရွိဘူး ဆိုတဲ့စကားေလးကို ကြၽန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်မိပါတယ္..ေသသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲႀကိဳးစားခ်င္ ႀကိဳးစားခ်င္..အားလုံးကို ထားခဲ့ရမွာ ..အဲဒါေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ရာေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလို႕ရေနေသးတာဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕အတြက္ ဆုလာဘ္တစ္ပါးလို႕ ယူဆႏိုင္ပါေသးတယ္..

ရည္ရြယ္ရာအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရင္းရလာတဲ့ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာျခင္း ၊ ပင္ပန္းေမာလ်ျခင္း ၊ စိတ္ဓါတ္က်ဆုံးျခင္း ၊ ေမွ်ာ္လင့္အားတက္ျခင္းေတြ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ေန႕ရက္ေတြကို အသက္၀င္ေစပါတယ္.. အဲဒီေန႕ရက္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘ၀ပါပဲ.. ကြၽန္ေတာ္ရွင္သန္ေနတယ္ဆိုတာ ျပႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ.. ေအးၿငိမ္းၿငိမ္သက္တဲ့ ေအာင္ျမင္ရာအရပ္ကို ေရာက္ရွိတဲ့ကာလေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္..ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ရင္ခုန္ျခင္းကင္းတဲ့ ေအးၿငိမ္းရႊင္လန္းျခင္းကိုပဲ ေပးပါတယ္..ကြၽန္ေတာ္တမ္္းတမိတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ ရင္ခုန္စရာေန႕ရက္ေတြကိုပါ..

၂၀၀၇ ႏွစ္ဦးပိုင္းထိ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေလေျပငယ္ ကဗ်ာေတြဟာ ၁၈ ပုဒ္အရမွာ ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ.. ဟုိအရင္ကထင္ခဲ့ဖူးတယ္.. မႏႈိင္းေကာင္းႏႈိင္းေကာင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေဗဒါလမ္းကဗ်ာ (၄၁) ပုဒ္ကို သူ႕တစ္သက္တာမွာ ေရးသြားခဲ့တယ္.. ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေလေျပငယ္ကဗ်ာကို နံပတ္စဥ္အမ်ားႀကီးနဲ႕ တစ္သက္လုံးေရးသြားျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္..

ခုေတာ့လည္း အဲဒီအေတြးေတြက အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ပါၿပီ... အရင္ အတိတ္ေန႕ရက္ေတြတုန္းက ေလေျပငယ္ကဗ်ာေတြဖတ္ရင္ အဲဒီကဗ်ာေတြေရးစဥ္က ခံစားခ်က္ကို ျပန္ရပါတယ္.. ခုေလးတင္ပဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး ျဖစ္သြားသလို ကဗ်ာဖတ္တိုင္း ျပန္ၿပီးခံစားရတာပါ.. ခုေတာ့ ဒီကဗ်ာေတြက ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ေတာ့ပါဘူး.. အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ပါေတာ့တယ္... ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳပါေတာ့တယ္..

ကဗ်ာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ၊ ေလေျပငယ္ကဗ်ာကိုဖတ္တိုင္းရတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ေလေျပနဲ႕အတူ ပါသြားခဲ့ပါၿပီ..ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ေလေျပလည္းခ်ဳပ္ၿငိမ္း.. မုန္တိုင္းလည္းရုပ္သိမ္းသြားခဲ့ၿပီ.ဆည္းလည္းသံကိုလည္း မၾကားရေတာ့သလို ၀ါးရုံပ်ဳိေတြလည္း မလႈပ္ခတ္ေတာ့ပါဘူး... ပန္းစုံေတာက ေလေျပပုံျပင္ေတြလည္း ဘယ္သူကမွ မေျပာအားၾကေတာ့ပါဘူး..ဒါကိုပဲ ဘ၀လို႕ေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕.. ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး ပ်က္ခ်ိန္တန္ ပ်က္သြားခဲ့ေတာ့တာေလ...

က်ိန္စာသင့္ရပ္၀န္း (သို႕) ေလေျပငယ္-၁၈

ေလေျပငယ္...
က်ိန္စာဆိုခဲ့ေရာ့လားကြယ္
ငါ့ရဲ႕ရင္ရပ္၀န္းခမ်ာ
ခုထိကို ေအးရိပ္မရရွာဘူး...။

အေရွ႕ရပ္ဆီ အေသာ့ႏွင္တဲ့မင္း
ခ်ယ္ရီေတြနဲ႕ေဆာ့ကစားရင္း
အရည္ေပ်ာ္ႏွင္းေတြကိုေရာ
ပိုေအးေနေစသလားေနာ္....။

မင္းသိ မသိ ငါမသိေပမယ့္..
မင္းအလိုမရွိတဲ့
စြန္႕ပစ္ခံရပ္၀န္းတစ္ခု
မ်က္ရည္လည္းမစဲ လြမ္းမိုးလည္းသည္းေနဆဲပါ
ေက်ပါေတာ့ ေလေျပရာ....။

၂၀၀၇

အဆုံးသတ္ကို စတင္ျခင္း (သို႕) ေလေျပငယ္-၁၇

ေလေျပငယ္....
ေလာကအႏွံ႕ ေျခဆန္႕ေတာ့မယ္ေပါ့ .....။

မထင္ခဲ့ဘူးကြယ္
မထင္ခဲ့ပါဘူး
ငါ့ရပ္၀န္းမွာ
တိတ္တဆိတ္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ ရဦးမယ္လို႕
မထင္ထားခဲ့ဘူး .........။

တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ဆည္းလည္းေတြ
ၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ေရအျပင္
ဆြံ႕အ,သြားတဲ့ ၀ါး႐ုံပ်ဳိ
................
................
ၿပီးေတာ့
တစ္ေက်ာ့ျပန္ မုန္တိုင္းထဲ
ေမ်ာ့ေမ်ာ့့က်န္ခဲ့တဲ့ ငါ့ႏွလုံးသား
မ်က္ရည္ေတြနဲ႕
ေနေရာင္မွာ ေတာက္ပစိုလက္ေနရဲ႕ .....။

သြားပါကြယ္
သြားပါေတာ့ ......
ခ်ယ္ရီေတာမွာ
ေပ်ာ္ေမာမယ့္ေျခလွမ္းသစ္ေတြနဲ႕
မင္းနယ္ပယ္ကို ခ်ဲ႕လိုက္ပါဦး
ေလေျပငယ္.......။

၂၀၀၆

ေလေျပငယ္-၁၆

ေလေျပငယ္...
မင္းေပးမယ့္ အိပ္မက္ေတြကို
အနာဂတ္အတြက္ လက္လႊတ္ခဲ့တဲ့....ငါ
အတိတ္ျပဳစားခ်က္ေတြ လဲ့လဲ့ေျပးတဲ့
ပစၥဳပၸန္ပါးစပ္ရာဇ၀င္ကေန
မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးပါလား.....။

ေရွ႕ဆက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြ
ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ ျပင္ေနဆဲ...
ငါ့ေနာက္ေက်ာကေန
လက္ေတြနဲ႕ ဖမ္းဆြဲထားၾကတယ္
အတိတ္မွာပဲ ေပ်ာ္၀င္လွည့္....”တဲ့.......။

သူတို႕ေတြ မသိၾကပါဘူး..........။

ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းေမာေစမယ့္
အိပ္မက္ေတြ ေပြ႕ပိုက္လို႕
ခဏတျဖဳတ္သေဘာနဲ႕
ခဏ ခဏ ေရာက္လာတတ္ေတာ့
ခဏ ခဏ ခံစားမိတာ
ခံစားသူ ငါ့အျပစ္လား...
ေရာက္လာသူ မင္းအျပစ္လား....
မသိၾကပါဘူးကြယ္ ....။

လူေတြရဲ႕ စြဲခ်က္နဲ႕
ငါ... ပစ္..လဲမွာမဟုတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္.....
အျပစ္”ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျဖစ္”ပဲျဖစ္ျဖစ္
သက္ဆိုင္သူက တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္တာ
မင္းေတာ့..သိမယ္ထင္ပါရဲ႕
ေလေျပရယ္ ................။

၂၀၀၆

ေလေျပငယ္-၁၅

ေလေျပငယ္္...
ငါ .........
လက္လႊတ္လိုက္ၿပီ
မက္မလိုလိုနဲ႕
မိုးလင္းသြားတဲ့
မင္းေပးခဲ့ အိပ္မက္ေတြကို..ေလ.....။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့
မင္းအေတြးအေပြ႕နဲ႕
အိပ္သြားခဲ့တဲ့ အတၲနဲ႕မာနေတြ...
ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းနဲ႕ အသက္၀င္တဲ့ငါ့ရပ္၀န္းမွာ
ရွင္ျပန္လူးလြန္႕လ်က္.....
ၿပီးေတာ့....
ေနာင္တတို႕ကင္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးျခင္းေတြ စိုး ..မိုး...လ်က္....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေသခ်ာျခင္းတစ္ခုကလည္း
ငါ့အတြက္
အေသအခ်ာရွိေနရဲ႕
မင္းဟာ....
ငါ့အနာဂတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ေလေျပ.....။

၂၀၀၆

ေလေျပငယ္-၁၄

ေလေျပငယ္ ...
အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြထဲ
ခပ္မဆိတ္... ငါေနတတ္ခဲ့ၿပီ ...။

မင္းပုံျပင္ေတြ စီးေမ်ာတဲ့
ပန္းစုံေတာကိုလည္း
ငါ..မေရာက္ျဖစ္တာ
ၾကာပါပေကာ ....။

ခပ္ေသာေသာနဲ႕
ငါ့ကိုေလွာင္တတ္တဲ့
၀ါး႐ုံပ်ဳိေတြကလည္း
ဟုိ...အေ၀းမွာပါပဲ....။

တစ္ခါတစ္ခါ ....
ပစၥဳပၸန္မွာ မေပ်ာ္၀င္ႏိုင္ေသးတဲ့ ..
ရင္ရပ္၀န္းခမ်ာမွာ
မင္းအတြက္ေနရာ...
ခ်န္ထားဆဲပါလား ...
ေလေျပရယ္ .......။

၂၀၀၆

ေလေျပငယ္-၁၃


ေလေျပငယ္...
ယဲ့ယဲ့က်န္ဆဲ ငါ့အိပ္မက္ေတြမွာ
မင္းနဲ႕ကစားခြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက
ျပက္တစ္ခါ .. ေပ်ာက္တစ္လွည့္ .....။

ေငြ႕ေငြ႕ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ မင္းအေတြ႕က
ရင္ရပ္၀န္းမွာ အေသာ့ႏွင္ေနဆဲ .....။

ခပ္သဲ့သဲ့နဲ႕ ျမျမသင္းတဲ့မင္းရနံ႕က
ငါ့ရဲ႕၀င္သက္ေတြမွာ တလ်သသ ....။

ေဟာ....ၾကည့္
ပ်ပ်မြမြ ခပ္လြလြနဲ႕ ...
ငါ့ရင္အရင္းဆီ
ဖြဖြနင္း၀င္လာတာက
အုိ ....ကြယ္
တမ္းတရျခင္းပါပဲလား ...
ေလေျပရယ္ ...............။


၂၀၀၄

အိပ္မက္မက္ရင္း မိုးလင္းတဲ့ေန႕ (သို႕ ) ေလေျပငယ္-၁၂

ေလေျပငယ္...
မေၾကျငာဘဲ
ၿပိဳင္ပြဲက ႏႈတ္ထြက္တဲ့မင္း
ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ
“မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး...” တဲ့
ပန္းေလးေတြက ေျပာၾကတယ္ .....။

အမည္မသိတဲ့ ရပ္၀န္းေနာက္
ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားဖို႕
မင္း ... အသင့္ရွိေနၿပီလား
“မသိေတာ့ဘူး ...” တဲ့
ငွက္ေလးေတြက ေျပာၾကတယ္ ......။

အိပ္မက္ေတြေပြ႕ ရင္းက
“မိုးလင္းပစ္ေတာ့.....” တဲ့
တစ္ေၾကာ့ျပန္မုန္တိုင္းထဲ
ေမာလ်ေနတဲ့ ငါ့ႏွလုံးသားက
ေျပာေနတယ္ .......။

ဒါေပမယ့္ေလ ...
ဆင္ျခင္သိနဲ႕ ခ်ိန္ညိွခဲ့ရတဲ့
ငါ့အာ႐ုံေတြမွာေတာ့ ....
မင္းရနံ႔နဲ႔ပဲ
ေျမ႕ ...ေျမ႕...ေလာင္ၿမိဳက္ဆဲ...
ရွိ ... ေစ...ေတာ့.....
ေလေျပရယ္ .......။

၂၀၀၄

အိပ္မက္မွထေျမာက္ၿပီးေနာက္(သို႕ ) ေလေျပငယ္-၁၁

ေလေျပငယ္ ...
လန္႕ႏိုးခဲ့တယ္ .....။

ၿပီးေတာ့
စိန္အေခၚမခံရဘဲ
ကစားရတဲ့ပြဲမွာ...
အ႐ႈံးအထပ္ထပ္နဲ႕ မင္သက္...
မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္
ဒီအ႐ႈံးနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ ...။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ..
မုန္တိုင္းလည္းစဲ က်ီစယ္ဆဲမွာ
ျဖဳန္းကနဲေပၚလာတဲ့ လြင္ျပင္ထက္ ...
ေျခရာခ်င္းထပ္ပါေစ
ဆက္ကစားၾကစို႕
ေလေျပ ...။

၂၀၀၄

အိပ္မက္ဆန္ေသာအိပ္မက္(သို႕) ေလေျပငယ္-၁၀

ေလေျပငယ္ ...
ဖြလ်လ် ထိခတ္လို႕
မင္းရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈကို ျပခဲ့တယ္...။

ဒါေပမယ့္
အားပါးတရ ေဆာ့ကစားခြင့္ေတာ့
မင္းမကမ္းလင့္ခဲ့ဘူးေနာ္ ...
ေန႕တစ္ေန႕ကေတာ့ အရင္လိုစီးဆင္းဆဲ ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ...
အိပ္မက္ဆန္တဲ့ပြဲမွာ
မုန္တိုင္းတို႕ စဲသြားခဲ့ဲၿပီလို႕ ..
ထင္ေနပါရေစ ...
ေလေျပ............။

၂၀၀၄

ေနာင္တကိုကြၽမ္းေလာင္ေစၿပီးေနာက္ (သို႕) ေလေျပငယ္-၉

ေလေျပငယ္ ...
ခပ္သင္းသင္းမင္းရနံ႕နဲ႕
ေလာင္ကြၽမ္းပစ္ခဲ့တယ္
ငါ့ေနာင္တေတြကို ....။

အက်ီစားသန္ေပမယ့္
မင္းနဲ႕ငါ ရန္မမ်ားခဲ့ပါဘူး
မင္းနဲ႕ကစားခြင့္ေတြ
ထပ္ရႏိုးႏိုးနဲ႕ ေမွ်ာ္ကိုးမိခဲ့ ....။

မထိတထိ မင္းအေတြ႕မွာ
မသိတသိနဲ႕
ခပ္လက္လက္ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့မိတာလည္း
ၾကာခဲ့ၿပီေလ ......။

ခပ္ပါးပါးေတြးၾကည့္ရင္
ေစာင့္ရတဲ့ ငါ့ဘ၀
ဇာတ္သိမ္းလွ..မလွ
ငါ..မသိ႐ုိးအမွန္ပါ ...။

တစ္ခါတစ္ေလဆို
မေျပာဘဲသိမယ့္ မင္းဆီက
မေတာင္းဘဲေပးမယ့္ အခြင့္ေတြ
ရခ်င္ေနမိတာေတာ့
နားလည္ေပးပါ ...
ေလေျပရာ...........။

၂၀၀၄

ရနံ႕ႏွင့္အတူ ထေျမာက္ခြင့္ (သို႕) ေလေျပငယ္-၈

ေလေျပငယ္ ...
ငါၾကားခဲ့တယ္
ခပ္ေသာ့ေသာ့ႏွင္ခဲ့တဲ့
တိုးလ်လ် မင္းရဲ႕အသံကိုေပါ့ ....။

ေတာင္ရနံ႕ ေတာရနံ႕
ေရရနံ႔ မီးရနံ႕
ေျမရနံ႕ ပန္းရနံ႕
......ရနံ႕
......ရနံ႕
......ရနံ႕
ရနံ႕စုံေရာႁပြမ္း
သြန္းဖြဲ႕ခဲ့မင္းရနံ႕က
ရင္ထဲကို ခပ္ရွရွ၀င္ေရာက္
ေမႊေႏွာက္ႏိုင္ဆဲေလ.....။

တကယ္ဆိုရင္ ..
မင္းေပးခဲ့တဲ့
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အေထြးအေပြ႕နဲ႕
ရွင္သန္ဆဲ ငါ့အိပ္မက္ေတြမွာ ...
မင္းနဲ႕ေဆာ့ကစားခြင့္ေတြေရတြက္ရင္း ..
မင္းရဲ႕က်ီစယ္သံေတြၾကားက
ႏိုးထခြင့္ေတာ့ ေပးသင့္ၿပီထင္ရဲ႕
ေလေျပရယ္ ..........။

၂၀၀၃

အစသစ္(သို႕ ) ေလေျပငယ္(၇)

ေလေျပငယ္
မင္းေရာက္ၿပီေနာ္ ..
ဒီတစ္ခါေတာ့ ..
တဒဂၤကစားခြင့္
ငါ..အသင့္ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ ...။

ႏုျမတဲ့ မင္းအေတြ႕နဲ႕
ကမၻာဟာေနာက္ျပန္လည္သြားတယ္ ..
ရွင္းသန္႕သန္႕ မင္းရနံ႕နဲ႕
ငါ့ ပစၥဳပၸန္ဟာ ႏုပ်ဳိလ်က္ေပါ့ ...။

မိုးျဖဴေတြလည္း မစဲပဲ
တသည္းသည္းရြာရင္းက
လန္းဆတ္တဲ့ မင္းလက္ေဆာင္ေတြ ..
ငါ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ပ်ံ႕ ႏွံ႕ တည္လို႕ ..
တစ္သက္တာကစားခြင့္
မင္း...ေပးသင့္ၿပီထင္ပါရဲ႕
ေလေျပရယ္ ............။
၂၀၀၃ ၾသဂုတ္လ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၏ အစြန္းတစ္ဘက္မွာ (သို႕ ) ေလေျပငယ္-၆


ေလေျပငယ္
ငါေရာက္ခဲ႔တယ္ ...
ေကာင္းကင္လြင္ျပင္မွာ
တိမ္ျဖဴျဖဴတစ္အုပ္နဲ႕
အခ်ိန္လုပ္စကားဆိုေနမယ့္
မင္း .. ရွိရာ အရပ္ကိုေပါ့...။

ဒီတစ္ခါေတာ့...
မင္းနဲ႕ကစားခြင့္ ေသခ်ာအသင့္ရွိၿပီဆိုတဲ့
အထင္တစ္ခြဲသားနဲ႕...
ေျမမထိေျခလွမ္းေတြ ငါလွမ္း
စိတ္ကူးနဲ႕ေမွ်ာ္မွန္း အေပ်ာ္ေတြလႊမ္းခဲ့တာမ်ား
မင္းသိရင္ ရယ္မလားကြယ္ ...။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့
ငါ့မွာ...
ငွက္ျပာတစ္သင္းနဲ႕သာရင္ဆိုင္ေတြ႕
မင္းကေတာ့ ...
ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံျပဳ
ငါ့ကို လ်စ္လွ်ဴ ႐ႈသြားျပန္တယ္ ...။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ...
သုတ္ကနဲထပ်ံတဲ့
အ၀ါေရာင္ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕
ခပ္ေစြေစြအၾကည့္ေၾကာင့္
ငါ့သတင္းစကား မင္းအပါးေျပာၾကားေပးမလားေပါ့ ........။

ငါဟာ ...
အိမ္ရွင္မဲ့ေနရာမွာ
မင္းနဲ႕ကစားခြင့္ေတြေရတြက္ရင္း
ယုံၾကည္အိပ္မက္ေတြၿပိဳပ်က္
အားငယ္မႈႏြံအိုင္မွာ လႈပ္ေလျမဳပ္ေလျဖစ္ေန..ဆဲ .
နာရီသံေတြက ငါ့အား
တီးတိုးစကားေျပာၾကားၾကတယ္
“ႏိုးထလွည့္ေတာ့ ကေလးရယ္ ..
ဘ၀ဆိုတာ ကစားခ်ိန္ေတြနဲ႕ခ်ည္း
ဖြဲ႕စည္းထားတာ မဟုတ္ဘူး
ကစားခ်ိန္က် ကစားခြင့္ရ..ရေစမေပါ့ ” တဲ့ ....။

ဒီစကားတစ္ခု အားျပဳလို႕႐ုန္းကာထ
မင္းနဲ႕ကစားခြင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြခဏေျမျမွဳပ္ ...
ဘ၀သစ္ဆီလွမ္းရေတာ့မယ့္ ငါေလ
စကားသဲ့သဲ့ ေျပာခဲ့ပါရေစ....
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ခဏငယ္တိုင္းမွာ
မင္းကို ...
ခပ္ဖြဖြ တ..သေနဦးမွာပါ ..
ေလေျပရာ .................။

၂၀၀၃

မထင္မွတ္ေသာ(သို႕ ) ေလေျပငယ္-၅

ေလေျပငယ္ ...
ၾကာခဲ့ၿပီေနာ္
ဒါေပမယ့္
မင္းအေထြးအေပြ႕
ေငြ႔ေငြ႕ မက က်န္ဆဲဲ ....
စိမ္းရွရွ မင္းရနံ႕ေတြလည္း
ငါ့အနားမွာ ရစ္၀ဲ...။

က်ီစားသန္သူ မင္းကေတာ့
ေလာကအႏွံ႕ ေျခဆန္႕ေရာ့မယ္ ...
မုန္တိုင္းရဲ႕ ဒဏ္ အလူးအလဲခံၿပီး
လြတ္က်သြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႕
လဲၿပိဳသူ ငါ့မွာသာ...
မင္းကုိ တမ္းတရဆဲပါလား ....။

ဒီအခါမွ..
ငါ့ရင္ထဲကိုဆင္း
စိတ္ေျခရင္းကိုအၾကည့္..
အသိမွာ ဘြားကနဲေတြ႕တာက
အိပ္မက္ဘုံတစ္ခု .....။

အလို......
ေလေျပရယ္
လိႈင္လိႈင္လႊမ္းတဲ့ ရနံ႕ေတြက
စိမ္းစိမ္းရွရွ ............။

၂၀၀၃

ေလေျပငယ္-၄

ေလေျပငယ္ ...
မင္းေရာက္ရင္ေလ
ေတးသီတတ္တဲ့ ..ဆည္းလည္းရယ္
ယိမ္းကတတ္တဲ့ ..ပန္းေလးရယ္
တုိးတိုးရယ္တဲ့ ..၀ါး႐ုံပ်ဳိရယ္
လႈပ္ခတ္သြားတဲ့ ..ေရျပင္ရယ္
. . . . . . . .
. . . . . . . .
. . . . . . . .
သူတို႕ကို ...
ငါေမ့ထားခဲ့တယ္......။

ေၾသာ္ ...
မင္းကစားေဖာ္
ငါတစ္ေယာက္တည္းမွ..မဟုတ္ပဲရယ္လို႕
တိတိပပ သတိရခ်ိန္မွာေတာ့
မင္းနဲ႕ကစားခြင့္ရႏိုး
ေမွ်ာ္ကိုးအိပ္မက္ေတြကို လႈပ္ခါခ်...
ေသြးနားထင္ေရာက္ ေျမာက္ႂကြႂကြျဖစ္ေနတဲ့
ငါ့ကိုယ္ငါ...
ခပ္ေထ့ေထ့ၿပဳံးရင္းက
သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ေတာ့ ခ်လိုက္မိတယ္ ....။

ဒီအခါမွပဲ ..
မင္းျပဳစားလို႕ ေျမႀကီးျဖစ္သြားတဲ့
ငါ့ႏွလုံးသားကို ထြန္ယက္ ...
အေတြးမ်ဳိးစုံႀကဲပက္ၿပီး ...
ငါ့အျဖစ္မွန္ကို ေစ့ငုမိေတာ့
တစ္ဖက္သတ္အေတြးအထင္နဲ႕
ေမ့မူးခဲ့တဲ့ .. ငါသာ
အျပစ္ေရာက္သူ ျဖစ္ေနေပါ့ ....
. . . . . . .
. . . . . . .
. . . . . . . . . ။

အဲဒီလို....
ပူေလာင္တဲ့ေနာင္တေတြးေတြၾကားက
လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ ငါဟာ .......
ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတာင္ပံတစ္စုံကို အားယူ႐ုိက္ခတ္
အလြမ္းရနံ႕သင္းတဲ့ တမ္းတျခင္းနယ္ကိုျဖတ္လို႕
အခ်စ္အမုန္းနဲ႕ အျပစ္အ႐ႈံးမတြက္တဲ့
ဥေပကၡာရင္ခြင္မွာနားခိုရင္းနဲ႕
မင္းကို ...
တိုးတိတ္ညင္သာ
ဖြဖြေလးေတာ့ ....
အမွတ္ရေနဦးမွာပါ
ေလေျပရာ ........။

၂၀၀၂ စက္တင္ဘာ

ေလေျပငယ္-၃

ေလေျပငယ္ ...
အလည္တစ္ေခါက္..
မင္းေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီေနာ္ ....။

ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ႏွလုံးသားရင္ျပင္
လႈိင္းၾကက္ခြပ္ထင္လို႕ ...
မုန္တုိင္းကို စိုးရြံ႕မိေသးတယ္
ဒါေပမယ့္ ...
မင္းရဲ႕ က်ီစယ္မႈေအာက္
ေ၀ဒနာခါးေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ...
သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို
အထင္ေရာက္လ်က္က
၀င့္၀င့္ႂကြားႂကြား မင္းနဲ႕ေဆာ့ကစားလို႕ေပါ႔...။

တကယ္ေတာ့...
ငါ့အနားက
ေရွာင္တခင္ မင္းထြက္သြားမလား
တိတ္တိတ္ေလးထိတ္ေနမိတာ...
မင္းသိသားနဲ႕ ...
လ်စ္လွ်ဴ႐ႈဆဲလား
ေလေျပရယ္ .......။

၂၀၀၂ ဇူလိုင္

အခ်ိန္ခါးခါး (သို႕) ေလေျပငယ္-၂

ရင္တြင္းရာသီဥတုဌာနမွ
မိုးေလ၀သ အထူးသတင္းေၾကျငာခ်က္
“အမည္မသိ မုန္တုိင္းတစ္ခုသည္
ႏွလုံးသားရပ္၀န္းတြင္ ဗဟုိျပဳ၍
လြမ္းတမႈပင္လယ္သို႕ ဦးတည္ေနသည္...
မုန္တိုင္းကာလသည္ ၂၀၀၂ ခု မတ္လလယ္တြင္စတင္ၿပီး
မည္သည့္ကာလတြင္ အဆုံးသတ္မည္မသိ....
တစ္နာရီလွ်င္ မိုင္(၁၅၀၀) ႏႈန္း တုိက္ခတ္ႏိုင္ပါသည္” .....။

သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ကသုတ္ကရက္
ရြက္ရုပ္ကာ လွည့္မယ္ႀကံေတာ့
ခရီးက လြန္ခဲ့ၿပီ...။

ငါ့အသိမွာ သတိဆိုတဲ့အကာ
၀တ္လစ္စားလစ္ျဖစ္ခ်ိန္
အက်ီစားသန္တဲ့ ေလေျပငယ္
ပစ္ေျပးခဲ့တယ္ .....။

ခုေတာ့လည္း
မုန္တိုင္းအေတြ႕က ခါးသလိုလို...
ငါဟာ...
လြမ္းတမႈပင္လယ္ေအာက္ နစ္မသြားေအာင္ႀကိဳးစားဆဲ
အေဆြးလႈိင္းပုတ္လို႕ အသည္းေတြက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႕....
တစ္ခါတေလလည္း
ေနာင္တေက်ာက္ေဆာင္ေတြနဲ႕ ဘြားကနဲေတြ႕
ငါ့ေလွေလးမၿပိဳေအာင္ အလြတ္ေရွာင္ခဲ့ရတယ္...။

အခ်ိန္ေဆးဆရာကေတာ့ ေျပာရဲ႕..
မုန္တိုင္းလြန္ရင္ ငါ့ကို..
အတိတ္ေမ့ေဆးတစ္ခြက္တိုက္မတဲ့...။

အေတြ႕ခါးကို လြန္ခ်င္ေပမယ့္
လက္က်န္ေဆးကိုေတာ့ ငါ..မေသာက္ခ်င္ဘူး...
ေလေျပရဲ႕ အေထြးအေပြ႕ ငါ..မေမ့ရက္ဘူး...
ဒီအေတြ႕ ရဲ႕ အလြန္မွာ ..မင္းရွိေနတာ...
ငါသိတယ္..
ေလေျပငယ္.....။

၂၀၀၂

ေက်ာင္းမွာတုန္းက “ေလေျပငယ္” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္.. ေရးခါစက ေနာက္ဆက္တြဲကဗ်ာေတြ ေရးဖို႕မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး.. ေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထုတ္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ဆက္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..ကာရန္မပါတဲ့ကဗ်ာေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပထမဦးဆုံးေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ..ဒါေပမယ့္ ကာရန္အလြတ္ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. ဒီကဗ်ာေတြမွာ အျဖစ္အပ်က္က မဆန္းသစ္ေပမယ့္ စကားလုံးကို အဓိကထား ေရးျဖစ္ထားပါတယ္..ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြက ေမာ္ဒန္လည္းမဟုတ္ပါဘူး.. ဘာရယ္လို႕လည္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာတတ္ပါဘူး.. ကဗ်ာလို႕ေတာင္ ဆိုႏိုင္ခ်င္မွ ဆိုႏိုင္မယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေရးခ်င္တာ ေရးထားခဲ့တဲ့ စကားလုံးေတြပါပဲ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာလို႕ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့.. ဒီကဗ်ာေတြကို ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္မွာ To Breeze ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ေတာ့ပစ္တင္ဖူးပါတယ္..၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အထိ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြပါ.. ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္..ကဗ်ာပုဒ္ေရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုစီ ရွိပါတယ္.. တစ္ခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြက ေခါင္းစဥ္သပ္သပ္ မေပးခ်င္ေတာ့လို႕ ေလေျပငယ္ နံပတ္ဘယ္ေလာက္လို႕ပဲ ေပးတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္..ခံစားၾကည့္ၾကပါ..ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အမွတ္တရကဗ်ာေတြပါ..

နားလည္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း (သို႕) ေလေျပငယ္-၁

ေလေျပငယ္ ...
မင္းေဆာ့ကစားခ်ိန္...
ငါ..သိပ္ေပ်ာ္တယ္...
မင္းနဲ႕အတူ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်႕ံစရာေတြ
ယီးေလ့ခို ပါတတ္လို႕ေလ...။

စကားေလးတစ္ခု ..
ကိုယ္ၾကားဖူးရဲ႕ ...
“ဘုရားသခင္က လူတစ္ေယာက္ကို ဖ်က္ဆီးခ်င္ရင္
အေကာင္းဆုံးအရာေတြေပးသတဲ့” ...။

ငါ့အတြက္ ...
အေကာင္းဆုံးအရာကို ေဆာင္ယူခဲ့တဲ့
ေလေျပငယ္ ...
မင္းဟာ...
မုန္တိုင္းတစ္ခု ...
အပါေခၚခဲ့မယ္ဆိုတာ
ငါ...တကယ္ကုိ သိေနခဲ့တာပါ ....။

ဘယ္လိုျဖစ္ေစ ...
မင္းေနာက္ကြယ္မွာ ..
ငါဟာ ...
ေပ်ာ္ေနတဲ့ႏွလုံးသားေလး အၿမဲေပ်ာ္ေအာင္ထားၿပီး
မင္းရဲ႕အေဖာ္ကို ၾကည္ႏူးမႈအျပည့္နဲ႕ ဧည့္ခံရင္း
မင္းနဲ႕အတူ ေဆာ့ကစားခြင့္ကို...
ေမွ်ာ္လင့္ဆဲပါ ...
ေလေျပရာ .......။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္

ဒီရက္အတြင္း အေတြးတစ္ခုကိုပဲ ေတြးမိေနပါတယ္..ကြၽန္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြကို အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မယ့္ အဆုံးအျဖတ္ေတြကို သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္နဲ႕ သိပ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာပါပဲ..အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ဆုံးျဖတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ အလုပ္အမ်ားစုဟာ မွားယြင္းတဲ့လမ္း ဒါမွမဟုတ္ စိတ္မခ်မ္းသာေစတဲ့ အျဖစ္ေတြကိုပဲ ရလာေစတယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိတယ္.. သိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္စိတ္ညစ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ရွိအေနအထား ၊ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကေန ေ၀းကြာေနတာပဲေလ..ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကြၽန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူအမ်ားစု တစ္ခုခုလုပ္ရင္း စိတ္ညစ္တယ္လို႕ အသည္းအသန္ညည္းလာၿပီဆိုတဲ့အခါ ေမးၾကည့္ရင္ အဲဒီအလုပ္ေတြကို သိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္စိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုံးျဖတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္.. အလုပ္အကိုင္ေရြးခ်ယ္တာကအစ အိမ္ေထာင္ျပဳတာက အဆုံးေပါ့.. တစ္ခါတစ္ေလဆို တကယ့္ေသးေသးမႊားမႊားကိစၥေလးေတြကိုေတာင္မွ သိပ္စိတ္ညစ္-သိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုံးျဖတ္လုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း စိတ္ညစ္စရာေတြေပၚလာတတ္တာလည္း ျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ျမင္မိတယ္...

ကြၽန္ေတာ္ေလးစားရတဲ့ သူေတြရွိတယ္.. တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ဆရာတစ္ေယာက္ပါ.. ကြန္ပ်ဴတာ field ထဲကိုေရာက္ေတာ့ သင္တန္းေတြတက္ျဖစ္တယ္.. အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆရာနဲ႕သင္ရပါတယ္.. စာသင္ေကာင္းလြန္းသူမဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္၀င္စားေအာင္ေတာ့ ေျပာတတ္ပါတယ္.. သူ႕အေနအထားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕အေနအထားနဲ႕ ပညာခ်င္းသိပ္ကြာေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို ဆရာအၿမဲေျပာတဲ့စကားတစ္ခုရွိပါတယ္.. စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ.. မင္းတို႕ေတြ ဆရာ့ထက္ေတာင္ ေတာ္သြားပါလိမ့္မယ္တဲ့.. ဒါက ဆရာ့ရင္ထဲကလာတဲ့စကားမွန္း ဆရာ့ဆီမွာ စာသင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ခံစားနားလည္ႏိုင္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို စာသင္တဲ့ကာလတေလွ်ာက္လုံး ႏွိမ္တဲ့စကား၊ အထက္စီးႀကီးနဲ႕ေျပာတဲ့စကား တစ္ခြန္းတစ္ေလမွ ဆရာ့ႏႈတ္က မထြက္ခဲ့ပါဘူး.. ပညာတတ္မာန ဆရာ့ဆီမွာရွိမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မျငင္းေပမယ့္ မာန္မာနမေထာင္လႊားတတ္တာ ၊ သူတစ္ပါးကိုမခ်ဳိးႏွိမ္တတ္တာေၾကာင့္ ဆရာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ေလးစားပါတယ္..

တစ္ေယာက္က ဆယ္တန္းမွာကတည္းက ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ.. သူ႕အေဖနဲ႕ အေမက ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာ၀န္ပါ.. သူေဆးေက်ာင္းတက္ေနဆဲမွာ သူညည္းခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္.. အဲဒီစကားေၾကာင့္လည္း သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေလးစားမိတာပါ.. သူ႕အေဖနဲ႕အေမႏွစ္ေယာက္လုံးက ျမန္မာျပည္မွာ မရွိပါဘူး.. တျခားႏိုင္ငံကတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ဆရာလုပ္ေနၾကပါတယ္.. သူ႕အေဖအေမရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ဆရာေတြရယ္ သူနဲ႕ ျပန္ေတြ႕တိုင္း သူ႕အေၾကာင္းကို အဓိကထားမေမးဘဲ သူ႕အေဖအေၾကာင္းကိုသာ တခုတ္တရေမးၾကတဲ့အတြက္ သူခံျပင္းပါသတဲ့.. ဘယ္ေနရာမွာမဆို သူ႕အေဖရဲ႕သမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပဲ ဆက္ဆံခံရတာကို သူမေက်နပ္ႏိုင္ပါဘူး.. သူ႕အေဖရဲ႕အရိပ္ကလြတ္ခ်င္ပါသတဲ့.. သူ႕ကို “သူ” အျဖစ္သာ ခင္မင္ဆက္ဆံေစခ်င္ၿပီး သူ႕အေဖရဲ႕သမီးအျဖစ္နဲ႕ ေျပာဆိုခင္မင္ၾကတာကို သေဘာမက်ႏိုင္ပါဘူးတဲ့.. သူ႕အေဖရဲ႕ အရွိန္အ၀ါကိုမခိုခ်င္တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေလးစားရပါတယ္.. စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႕ ပါးမေျပာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ဓါတ္လို႕ ကင္ပြန္းတပ္ခ်င္ပါတယ္…

တစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ.. လူခ်င္းအရမ္းရင္းႏွီးတဲ့သူမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေလးစားခဲ့ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ.. သူဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေပမယ့္ အိမ္နဲ႕အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းကိုတက္ခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ျပတ္သားမႈကို ကြၽန္ေတာ္အားက်မိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ.. တစ္ခ်ဳိ႕ေယာက်္ားမ်ားစြာလို ကိုယ့္ကိုအထင္ႀကီးသထက္ ႀကီးေအာင္လုပ္တဲ့စကားမ်ဳိးမေျပာဘဲ ဒီလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ႀကီးနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ရတာသိပ္ကို စိတ္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၊ တစ္ပါးသူေတြလို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္လို႕မရတဲ့အေၾကာင္း သူ႕စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ညည္းညည္းညဴညဴေျပာခဲ့တာကို ကြၽန္ေတာ္အမွတ္ရမိပါေသးတယ္.. ကိုယ့္ကိုအထင္ႀကီးသူကို အထင္ႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ မလုပ္ဘဲ သူ႕ဘ၀မွာ စိတ္ပ်က္စရာအစိတ္အပိုင္းေတြရွိတဲ့အေၾကာင္း အမွန္ကိုေျပာျပခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႕ကိုေလးစားရပါတယ္..

တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ.. ငယ္ငယ္ကဆို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္လိုက္နဲ႕ ဆိုင္တာနဲ႕ ရန္ခ်ည္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး မတည့္ခဲ့တဲ့ ၊ မိဘေတြနယ္အေျပာင္းအေရႊ႕ေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ကြဲသြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ.. လူခ်င္းမေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ.. ခုခ်ိန္ထိလည္း ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေသးေပမယ့္ မိမိယုံၾကည္ရာမွာ တသတ္မတ္တည္း ရပ္တည္တတ္တဲ့သူ ၊ အလုပ္လုပ္ရာမွာ လူထက္ “မူ”ကိုဦးစားေပးလုပ္ကိုင္တတ္သူအျဖစ္ လူသတင္းလူခ်င္းေဆာင္လို႕ အေ၀းစကားေတြအရေရာ.. သူ႕ရဲ႕ ဖိုရမ္ေပၚက“စာ”ေတြအရပါ ကြၽန္ေတာ္ ေလးစားရသူတစ္ေယာက္ပါ..

ကြၽန္ေတာ္သူတို႕ကိုေလးစားအားက်တဲ့အတြက္ သူတို႕လိုအရည္အခ်င္းမ်ဳိးကို ရခ်င္မိတယ္.. သူတို႕လိုစိတ္ဓါတ္ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးကို ကိုယ့္ဆီမွာ အျပည့္အ၀ျဖစ္ခြင့္မရေတာင္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ထြန္းလာေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတာအမွန္ပါပဲ.. အနည္းဆုံးေတာ့ စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႕ ပါးမေျပာင္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမိပါတယ္.. တျခားအရည္အခ်င္းေတြေတာ့ စုတုန္း တုတုန္းပါပဲ..

ဆယ္တန္းတုန္းက ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို အမွတ္ရမိပါေသးတယ္.. စိတ္ဆိုးစိတ္နာစရာဆိုရင္ ေသာင္ျပင္မွာေရးတဲ့စာလိုပဲ ျဖစ္ပါေစတဲ့.. ေက်ာက္ထက္မွာေရးတဲ့စာမ်ဳိး မျဖစ္ပါေစနဲ႕ တဲ့.. ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္တဲ့စာမ်ဳိး ျဖစ္ေစမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့သူအတြက္ေတာ့မသိဘူး.. ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္စိတ္ပင္ပန္းရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္သတိေပးျဖစ္ေနပါတယ္...

ေက်ာင္းေပ်ာ္ရက္မ်ားထဲက တစ္ရက္ဆီကေပါ့.. အဲဒီရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းထက္ စီနီယာက်တဲ့အတန္းက ေက်ာင္းမွာႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္ဖို႕ ဆိုင္းျပင္းေနတဲ့ရက္ပါ.. သူတို႕ပြဲမွာ တျခားအတန္းေတြကိုပါ အဆိုအကေတြနဲ႕ ပါေစခ်င္တယ္.. ဒီေတာ့ အစည္းအေ၀းထိုင္ၾက ညိွႏႈိင္းၾကေပါ့.. အစည္းအေ၀းထိုင္တဲ့ထဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မပါပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းက ေတးသရုပ္ေဖာ္လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္လို႕ သူတို႕ဘက္ကေတာင္းဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အစည္းအေ၀းကို ကြၽန္ေတာ္သြားရပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းက လူနည္းနည္းေလးရယ္.. အဲဒီလူနည္းနည္းေလးမွာမွ အဆိုအကေတြနဲ႕ပတ္သက္ရင္းႏွီးတဲ့သူက ပိုနည္းတယ္.. အဲဒီပိုနည္းတဲ့လူနည္းစုမွာ ကြၽန္ေတာ္က ပါေနတယ္.. ေျပာရရင္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကအတန္းကိုယ္စားျပဳ ေတးသရုပ္ေဖာ္အတြက္ တာ၀န္ယူရတဲ့သူျဖစ္သြားပါေရာ.. သုံးေလးခါျငင္းၾကည့္ေပမယ့္ သူတို႕ဘက္ကလည္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ ပြဲျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာ.. ၿပီးေတာ့ ဒိထက္အတင္းကာေရာျငင္းရင္လည္း ကိုယ္က ေခါင္းေရွာင္ရာက်မယ္.. အမွန္က ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းကို ေခါင္းေရွာင္တယ္လို႕ အေျပာမခံခ်င္တာပါ.. သူတို႕ကလည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါဆိုတာနဲ႕ တာ၀န္ယူခဲ့ရတယ္..

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ဖူးတဲ့ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္က မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္နဲ႕ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ လုိပါတယ္.. မိန္းကေလးက ရွာရင္မခက္ေပမယ့္ (ကြၽန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက မိန္းကေလးမ်ားတဲ့ေက်ာင္းေလ).. ေယာက်္ားေလးဦးေရနည္းတဲ့အထဲက အဆိုအက၀ါသနာပါ.. စင္ေပၚလည္းတက္ရဲတဲ့ ေယာက်္ားေလးက ရွာဖို႕သိပ္ခက္ပါတယ္… ကြၽန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ထဲမွာ အဆိုအက၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကလည္း ခရီးထြက္သြားပါတယ္.. တစ္ဖြဲ႕လုံးမွာမွ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ အတြက္ က်န္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကို ေတးသရုပ္ေဖာ္မွာပါ၀င္ဖို႕ တိုက္တြန္းရပါေတာ့တယ္..

သူက လူတစ္မ်ဳိးပါ.. စကားကပ္သလို ေျပာရဆိုရလည္း အင္မတန္လက္ေပါက္ကပ္တဲ့လူ.. ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က စာသင္ခန္းတေနရာမွာ သူအိပ္ေနလို႕ ႏႈိးၿပီးေခၚေျပာရတယ္.. ခရီးထြက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျပန္လာတာ အခ်ိန္မမီရင္ သူ႕ကိုေတးသ႐ုပ္ေဖာ္မွာ ပါေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္က ေျပာျဖစ္ပါတယ္.. သူကလည္း သူ႕ရပ္သူ႕ရြာ ဘုရားပြဲေတြမွာ ေခသူမဟုတ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕က သိထားေလေတာ့ သူ စိတ္မပါ ပါလာေအာင္ ေျပာျဖစ္ပါတယ္.. သူကူညီေပးလိမ့္မယ္လို႕လည္း စိတ္ထဲမွာေမွ်ာ္လင့္ထားမိပါတယ္..

ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ အျပန္အလွန္ေျပာၾကရင္း သူက သူမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးလို႕ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မလုပ္လို႕မျဖစ္ဘူးဟာ.. ငါတာ၀န္ယူခဲ့ရတာမို႕ ကူညီေပးပါလို႕ ေျပာျဖစ္တယ္.. အဲဒီအခါ သူျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက ကြၽန္ေတာ့္ရင္၀ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သလိုပဲ.. နင္ကတာ၀န္ေတြစြတ္ယူခဲ့တာကိုးတဲ့.. ကြၽန္ေတာ္ ေထာင္းခနဲဆို ေဒါသထြက္သြားတယ္.. သူနဲ႕စကားေျပာေနရင္းက ဆတ္ခနဲထ,ရပ္ျဖစ္သြားၿပီး “မကူညီေပးခ်င္ေနဟာ” လို႕ ေျပာၿပီးေတာ့ စာသင္ခန္းထဲ၀င္သြားလိုက္တယ္.. (ကြၽန္ေတာ္ တအားစိတ္ဆိုးသြားတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းလိုက္ခ်င္တဲ့အတြက္ပါ )

အဲဒါ သူေျပာတဲ့စကားကို ကြၽန္ေတာ္က ခ်ဲ႕ေတြးမိသြားလို႕ေလ.. တာ၀န္ေတြစြတ္ယူခဲ့တာကိုး ဆိုတဲ့ သူ႕စကားက ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ငမ္းငမ္းတက္ေနရာလိုခ်င္လြန္းလို႕၊ တာ၀န္ယူခ်င္လြန္းလို႕ ယူခဲ့တာဆိုတဲ့သေဘာကို သက္ေရာက္သြားသလို ကြၽန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရပါတယ္.. အမွန္က မႏိုင္ဘဲတာ၀န္ယူခဲ့မိတာကို သူက ဆိုလိုတာပါ.. (ဒါေပမယ့္ ဒီအေတြးမွန္ကို ေနာက္ပိုင္းမွ ကြၽန္ေတာ္ေတြးႏိုင္ခဲ့တယ္).. အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ တာ၀န္ပိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အကူအညီမေပးတဲ့အျပင္ အျပစ္တင္စကားေျပာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ကြၽန္ေတာ္သာ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ရင္ လက္သီးနဲ႕ဆြဲထိုးပစ္မိေလာက္တဲ့အထိ စိတ္တိုခဲ့ရတယ္..

သူငယ္ခ်င္းကြယ္ရာ စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း ေဒါသသိပ္ထြက္လို႕ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး ၾကာရွည္မေနႏိုင္ဘူး.. ဒါနဲ႕ အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး နင္ခုနက ေျပာတဲ့စကား ခုခ်က္ခ်င္းျပန္ရုပ္သိမ္းေပးလို႕ သူငယ္ခ်င္းကို ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္.. သူမွားပါတယ္လို႕ ေျပာခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး.. အစည္းအေ၀းမွာ ကြၽန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အေနအထားကို သူမသိလို႕ ဒီလိုေျပာတာပဲလို႕ နားလည္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ သူ႕စကားကို ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ခ်ဲ႕ေတြးၿပီး ဆတ္ဆတ္ခါနာေနခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ.. အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္နာတဲ့စကားကို ျပန္႐ုပ္သိမ္းခိုင္းတာပါ..

ဒါကိုမွ ကိုယ္ေတာ္က အကင္းမပါးဘဲ ဒီစကားကို ထပ္ေျပာျပန္တာနဲ႕ ေဒါသထြက္လြန္းမက ထြက္လာတဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လိုက္မိတယ္.. အဲဒီအခါမွ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆန္ျပဴးျဖစ္.. အားနာသြားပုံရၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႕နားက ထြက္သြားပါေတာ့တယ္.. ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္လည္း မလုပ္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး.. (စတိတ္ေပၚတက္မယ့္ ေယာက်္ားေလးရွာမရလို႕..) အဲဒီအျဖစ္ကို ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့စကားေလးကို ခ်ဲ႕ေတြးမိတဲ့ကြၽန္ေတာ္သာ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာေလး ျမင္မိတယ္.. အေတြးမွန္ဖို႕က သိပ္ကိုအေရးႀကီးပါလားေနာ္.. ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ သုံးေလးရက္စိတ္ေကာက္ၿပီး ျပန္ေခၚျဖစ္တယ္.. ခုခ်ိန္ထိ အခင္အမင္မပ်က္.. ရန္ျဖစ္လိုက္ျပန္တည့္လိုက္နဲ႕.. ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ဆက္လက္ခင္မင္ေနဆဲပါပဲ...

မနက္ျဖန္ အာဇာနည္ေန႕ပါ.. အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရ စာတစ္ခုခုေရးခ်င္လို႕ ဒီစာကို ေရးပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က အာဇာနည္ေန႕ဆိုရင္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ က်ဆုံးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရဒီယိုကေန ဥၾသဆြဲတဲ့အသံ လႊင့္ေပးပါတယ္.. ခုေတာ့ အဲဒီဥၾသဆြဲသံကို မၾကားရတာၾကာေပါ့ေလ.. ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူေလာက္ထိ အာဇာနည္ေန႕အထိမ္းအမွတ္ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္တယ္.. ၿပိဳင္ပြဲမလုပ္ရင္ေတာင္ အတန္းတြင္းမွာ အာဇာနည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ စာစီစာကုံးေတြ ေရးရပါတယ္.. မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ္ ငါးတန္းႏွစ္တုန္းက “အာဇာနည္ေန႕ ” အထိမ္းအမွတ္စာစီစာကုံးကို မေရးတတ္လို႕ ငိုတဲ့အတြက္ အေမကေရးေပးရတာ မွတ္မိပါေသးတယ္.. ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးမိရင္ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိပါတယ္..

ခုေခတ္ကေလးေတြ အဲလို ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္မယ့္ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္လာႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အာဇာနည္ေန႕ ဆိုတာကို ေမ့ကုန္ၿပီ.. သိတဲ့ကေလးေတြကလည္း အာဇာနည္ေန႕ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တရား၀င္ရုံးပိတ္ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္ ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့တယ္.. အာဇာနည္ေန႕ရဲ႕ အႏွစ္သာရ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ ၾကာပါၿပီ.. အာဇာနည္ေန႕ကို အေပၚယံအပ,ယိက သေဘာကလြဲလို႕ ရင္ထဲအသည္းထဲက အေလးအျမတ္ျပဳမႈေတြ ေပ်ာက္မွန္းမသိ ေပ်ာက္ေနတာၾကာလွပါၿပီ.. ဒါေပမယ့္ သတိတရ အေလးအျမတ္ျပဳေနတဲ့သူေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္..

ေသသူေတြက သြားႏွင့္ၿပီ.. ရွင္သူေတြက လြမ္းရၿပီ.. လြမ္းေနရုံနဲ႕ ၿပီးသင့္ပါသလား.. ေသသူကိုအေလးအျမတ္ျပဳတယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ သူ႕ ဂူသခ်ဳႋင္းမွာ ပန္းေခြခ်ရုံ ၊ ျမက္ရွင္းေပးရုံနဲ႕ လုံေလာက္ပါသလား.. ေသသူေတြ မေသခင္က ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ရေနၿပီလားလို႕ ေတြးၾကည့္မိတယ္... မရေသး မေရာက္ေသးတဲ့ က်ဆုံးသူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားရဦးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးပဲ ရလာပါေသးတယ္..

လက္ဖက္ရည္ကို စေသာက္ဖူးတာ ၅ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ထင္ပါရဲ႕.. မွတ္မွတ္ရရ ေရႊေပၚကြၽန္းကိုသြားမယ့္ မနက္ခင္း ကားဂိတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္း ေသာက္ျဖစ္သြားတာ... လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႕တင္ ဘာမွ ထပ္မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရင္ျပည့္သြားပါတယ္.. ဗိုက္ျပည့္တာမဟုတ္ဘူး.. ဗိုက္ကဟာၿပီး ရင္ဘတ္ထဲကေန တစ္ခုခုက ဆီးခံထားသလိုလုိပဲ.. ကားစီးၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာဘူး အန္ပါေလေရာ.. ေလေတြခ်ည္းအန္တာ..လူကလည္း ေမာသြားတယ္.. အဲဒီကတည္းက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႕ ေၾကာက္သြားတယ္...

တကၠသိုလ္တက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံးတြဲတဲ့သူငယ္ခ်င္းက လက္ဖက္ရည္သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္.. သူႀကိဳက္တာက ဖန္ခ်ဳိ.. ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ ျမည္းမၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး.. သူနဲ႕အတူ ကန္တင္းမွာထိုင္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ေသာက္ျဖစ္တာက ေကာ္ဖီပါ.. ေကာ္ဖီကိုႀကိဳက္လို႕လားဆိုေတာ့ အႀကိဳက္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္နဲ႕စာရင္ ေကာ္ဖီကို ေသာက္လို႕ရေသးတယ္.. ေကာ္ဖီသက္သက္ကို ေသာက္ရတာထက္ ေကာ္ဖီနဲ႕ ႏြားႏို႕ေရာေသာက္ရတဲ့အရသာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္.. ႏြားႏို႕ခ်ည္းပဲေသာက္ရင္ ညွီေစာ္နံတယ္..ေကာ္ဖီသက္သက္ခ်ည္းေသာက္ရင္လည္း အရသာေပါ့သလိုပဲ.. အဲဒီေတာ့ ႏြားႏို႕ရဲ႕ညီွနံ႕ကို ေကာ္ဖီနံ႕နဲ႕ေဖ်ာက္ၿပီး ေကာ္ဖီရဲ႕ေပါ့ေနတဲ့အရသာကို ႏြားႏို႕အရသာေရာလိုက္တယ္.. ဒါေပမယ့္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေသာက္ျဖစ္တဲ့ ၊ မေသာက္ရရင္ မေနႏိုင္တဲ့ထဲမွာ ေကာ္ဖီ ၊လက္ဖက္ရည္၊ႏြားႏို႕ တစ္ခုမွ မပါပါဘူး.. အဲလိုေျပာလို႕ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မေသာက္ရ မစားရရင္ မေနႏိုင္တဲ့ အရည္တစ္ခုခု ၊ အစားအေသာက္တစ္ခုခုရွိလားဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဲဒီအက်င့္မရွိပါဘူး.. ႀကိဳက္တာေတာ့ႀကိဳက္တယ္.. မစားရရင္ မေသာက္ရရင္ စိတၲဇျဖစ္ေလာက္ေအာင္စြဲတဲ့ အႀကိဳက္မ်ဳိး အစားအေသာက္ေတြေပၚမွာ မျဖစ္ပါဘူး.. ကဲ လက္ဖက္ရည္အေၾကာင္းေလး ျပန္ဆက္ေရးပါ့မယ္..

တကၠသိုလ္တက္တဲ့တေလွ်ာက္လုံး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္အျပင္ မပိုဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္.. တစ္ခါတုန္းက ထိုင္းနဲ႕ျမန္မာ ေဘာလုံးပြဲကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္တဲ့သူငယ္ခ်င္း လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေၾကးေလာင္းၾကတယ္.. ျမန္မာဘက္က ႏိုင္ေျခနည္းေပမယ့္ ျမန္မာဘက္ကပဲ ကြၽန္ေတာ္ေနတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ထိုင္းဘက္ကပဲ.. သူက ႏိုင္ခ်င္သူကိုး..ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. ႏိုင္ေျခမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္အသင္းဘက္ကပဲ အားရပါးရ အားေပးခ်င္တယ္.. တစ္ဘက္အသင္းကို ဆဲစရာရွိ ေျပာစရရွိရင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ေျပာပစ္ခ်င္တယ္.. အဲလိုေျပာဖို႕ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္အသင္းကို ႏိုင္ေစခ်င္မွသာ အားပါးတရေျပာပစ္ႏိုင္တာလို႕ ကြၽန္ေတာ္က ခံယူတာ.. အဲဒီပြဲမွာ ျမန္မာရႈံးသြားခဲ့တယ္.. လူကြၽံေဘာနဲ႕၀င္သြားတဲ့ဂိုးကို ထိုင္းကရသြားတာမို႕ေလ.. သုံးဂိုးသြင္းတာမွ ႏွစ္ဂိုးက လူကြၽံေနတာ.. ဒါနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရႈံးေရာဆိုပါေတာ့.. ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို လက္ဖက္ရည္လိုက္တိုက္ရတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ရႈံးေပမယ့္ ၿပံဳးၿပံဳးပဲ... လူကြၽံေဘာနဲ႕ဂိုးရတာ အထင္မႀကီးေပါင္လို႕ သူငယ္ခ်င္းကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ရင္း အထက္စီးေလနဲ႕ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္.. ဒါ အေလာင္းအစားလုပ္ရင္းရႈံးလို႕ တိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ အေၾကာင္းေပါ့...

အရင္တေလာက ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္အေၾကာင္းလည္း ေျပာရပါဦးမယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဧည့္သည္လာတယ္.. အဲဒီဧည့္သည္ကလည္း လက္ဖက္ရည္ကို ေရေသာက္သလို ေသာက္တဲ့သူ..သိပ္ႀကိဳက္တယ္ေပါ့.. ဒါနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လိုက္ဧည့္ခံ.. အန္တီဘာေသာက္မလဲေမးၿပီး စားပြဲထိုးကိုမွာမလို႕လုပ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ကို ဘယ္လိုမွာရမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး.. ဧည့္သည္အန္တီက သူ႕အတြက္ပုံမွန္တစ္ခြက္မွာတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပုံမွန္တစ္ခြက္ မွာလိုက္ပါတယ္.. အဲဒီေန႕က ဧည့္သည္အန္တီနဲ႕စကားေျပာရင္း ကိုယ့္အျဖစ္ကို ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္ေနမိတယ္.. ငါ့ႏွယ္ လက္ဖက္ရည္ေလးေတာင္ မမွာတတ္ဘူးလို႕.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႕က လက္ဖက္ရည္ကို အရသာခံၿပီး ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. လက္ဖက္ရည္ကို ပထမဆုံးအရသာခံေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ.. သူ႕ရဲ႕အရသာကိုလည္း နည္းနည္းသေဘာက်မိတယ္.. ဒါေပမယ့္ စြဲေလာက္ေအာင္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မတည့္ဘူးေလ..

မေန႕ကလား ...မေန႕ေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ ဘယ္ေန႕မွန္း ေသခ်ာမသိေတာ့ဘူး.. မေန႕မ်ားစြာထဲက မေန႕တစ္ေန႕ကေပါ့ .. လေပါင္းမ်ားစြာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ထားခဲ့တဲ့.. ေၾသာ္..မဟုတ္ပါဘူး.. ေမ့ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး.. တကယ့္အျဖစ္ကို ကြၽန္ေတာ္မေတြးမိခဲ့တာ.. သိၿပီးသားကိစၥတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲတကယ့္အျဖစ္ကို ဆက္မေတြးမိခဲ့တာ.. ဆက္မေတြးမိလို႕ မတုန္လႈပ္မိခဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို ကြၽန္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲေတြးမိလိုက္ရတယ္.. တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရတယ္.. ဒီလိုပဲ လေပါင္းမ်ားစြာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ.. ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးတစ္ခု ေရေပၚမွာေရးတဲ့အရုပ္လို ျဖစ္သြားခဲ့တာ.. အဲဒီအျဖစ္ေလးေၾကာင့္ ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ လြင့္ေမ်ာရသလို မွီတြယ္စရာေနရာမရွိ တစ္ညနဲ႕တစ္ရက္တိတိ စိတ္ထဲရင္ထဲမွာ လစ္ဟာသြားရတာ.. ညခင္းဘက္ အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာ တေလာကလုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားတဲ့ မွီတြယ္ရာမဲ့သိမ္ငယ္တဲ့ ခံစားခ်က္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မေန႕မ်ားစြာထဲက မေန႕တစ္ေန႕မွာ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္.. ဒါ လြမ္းစရာလား..နည္းနည္းေတာ့ လြမ္းဆြတ္ဖို႕ေကာင္းသလိုပဲ..ဒါ တုန္လႈပ္စရာလား..နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ဖို႕ေကာင္းသလိုပဲ.. အဲဒီတုန္လႈပ္မိျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးရလဒ္အျဖစ္ မျဖစ္ႏိုင္တာကို ကြၽန္ေတာ္မေမွ်ာ္မွန္းျဖစ္ေတာ့တာ... အျဖစ္မွန္နဲ႕အနီးစပ္ဆုံးကို ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္မိတာ..အဲဒါကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနမိတာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မေန႕မ်ားစြာထဲက မေန႕တစ္ေန႕မွာ ျဖစ္ပ်က္သြားေလရဲ႕.....

ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္နည္းနည္းရႈပ္ေနတယ္..ဖိုရမ္လည္း ေကာင္းေကာင္း မေရးႏိုင္..ဘေလာ့ဂ္ကို လည္း အတူတူပဲ.. ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္ေတာ့ ခင္ရာမင္ရာ နီးစပ္ပတ္သက္ရာလူေတြလည္း အၿငိမ္မေနရျပန္ဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ေမးသမွ် စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖၾကရျပန္ေရာ.. ေမးရင္းမွားရင္း ျပင္ရင္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာကို ရလာပါတယ္.. အဲဒီအတြက္ ေျဖေပးသူေတြကို ေက်းဇူးသိပ္တင္တာပဲ.. ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႕ေျပာရပါမယ္.. ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က မၿပီးဆုံးေသး မေအာင္ျမင္ေသးပါဘူး..ဆက္ၿပီးလုပ္ရပါဦးမယ္.. ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္မွာလဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္မသိႏိုင္ေသးပါဘူး.. သူမ်ားအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းအေရးႀကီးတယ္.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္မယ့္ အလုပ္မို႕ပါ.. ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ေလးကိုေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ကြဲၿပီပဲ... ေနာက္ထပ္အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႕ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိေတာ့မယ္ မထင္ဘူး... အဲဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ကို အာရုံစိုက္ရမယ္..


 

Blog Template by Adam Every. Sponsored by Business Web Hosting Reviews