ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ ကမ္းစပ္ကသဲေသာင္ျပင္မွတ္ေနတာ.. ေရလိႈင္းပုတ္ရင္ ေျခရာေတြေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ေပါ့.. ေျခရာေကာက္တဲ့ သူနဲ႕ဆုံမွ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း သဲေသာင္မဟုတ္မွန္းသိရတယ္..

ေျခရာေကာက္သူရဲ႕အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး.. အဲဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္မိသူ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျပစ္သာပါေလ...
ရွိပါေစေတာ့...

ဒီေန႕ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တယ္.. ဇြန္ ၂၄ မွာထြက္မယ္ဆိုၿပီး မထြက္ျဖစ္လို႕ ... ဇူလိုင္ ၁ ရက္ေန႕ (တနဂၤေႏြေန႕) မွ ထြက္ေတာ့မယ္ထင္ထားတာ ဇြန္လကုန္(စေနေန႕) ႀကီးကို ထြက္ေပးတယ္.. ဇြန္လမွာထြက္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ ထင္ပါရဲ႕..

ဒီထြက္တဲ့သူနည္းတယ္လို႕လည္း ၾကားရဲ႕.. အက်မ်ားတယ္လို႕လည္း ၾကားရဲ႕..

အြန္လိုင္းကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕တစ္ေယာက္ေသာသူ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာေနတယ္.. သူ ဂိုက္လုပ္ေပးခဲ့တာေလ.. ကြၽန္ေတာ္ေျပာမွ ေအာင္စာရင္းထြက္တာသိၿပီး ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ေမးခဲ့တာ... သူ႕ရဲ႕အေလးထားမႈကို ျမင္လိုက္ရတယ္.. သူ႕ရဲ႕တစ္ေယာက္ေသာသူအတြက္ ၀မ္းသာတဲ့အေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္..

ကြၽန္ေတာ္တို႕ရုံးက ညီမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႁမြာတူေလးေတြလည္း တစ္ေယာက္က ငါးဘာသာ ၊ တစ္ေယာက္က တစ္ဘာသာပါတယ္.. အစ္မတစ္ေယာက္ ဂိုက္လုပ္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လည္း ေအာင္တယ္..သူတို႕ေတြအတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္..

မႏွစ္ကတည္းက ဆယ္တန္းအတူတူတက္ၿပီး အတူတူက်တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီမနဲ႕ ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္လည္း ဒီတစ္ႏွစ္ထပ္က်ျပန္ၿပီ.. တိုင္ပင္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္..

ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းစိတ္႐ႈပ္ေနတယ္.. ညီမေလးကေတာ့ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က က်ဴရွင္ဆရာဦးေလးအိမ္မွာ သြားေနၿပီးေျဖမယ္ ေျပာတယ္.. သူက မႏွစ္ကတည္းက သြားေနခ်င္တယ္ေျပာတာ.. ကြၽန္ေတာ္တို႕က ဦးေလးအိမ္ကို အားနာလို႕.. နည္းနည္းလည္းအလွမ္းေ၀းေတာ့ ခဏခဏ သြားမၾကည့္ႏိုင္တာလည္း ပါတယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာပဲေနၿပီးေျဖပါလို႕ ေနခိုင္းလိုက္မိတာ မွားတာပဲ.. ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ဦးေလးအိမ္ကို ပို႕မွျဖစ္ေတာ့မယ္.. ညီမေလးကလည္း သြားမယ္တဲ့..

ကြၽန္ေတာ့္ဆီေခၚထားဖို႕က်ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ေနရာမွာ ညီမေလးကိုပါေခၚၿပီး စိတ္က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ မေနခိုင္းခ်င္ဘူး..

သူသာ အဲဒီၿမိဳ႕ကိုသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕မိသားစုေတာ့ တကယ့္ကို တကြဲတျပားစီပဲျဖစ္ကုန္ၿပီ.. မိသားစု၀င္အားလုံး တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီပဲ..
သူပါသြားရင္ အိမ္မွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း က်န္မယ္.. အေမ တစ္ေယာက္တည္း အဆင္ေျပပါ့မလား..လို႕ ကြၽန္ေတာ္စုိးရိမ္ေနတယ္.. ဖုန္းထဲက အေမ့အသံက ငိုသံပါေနသလား ကြၽန္ေတာ္ ဖမ္းမမိဘူး... ခုခ်ိန္မွာ အေမေရာ ဘယ္လိုခံစားေနရမလဲ.. အားငယ္စိတ္ပ်က္ေနမလား.. အေဖ့ဆီက ဖုန္းကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမလား..အေဖက ေအာင္စာရင္းထြက္တာ မသိေလာက္ေသးဘူး.. ထင္တာပဲေလ..

ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္... ငိုေနပါတယ္.. တစ္ေယာက္ေသာသူ႕ကိုလည္း တမ္းတေနမိတယ္.. ေအးေလ..သူသိရင္ေရာ ဘာတတ္ႏိုင္မွာက်လို႕.. ကြၽန္ေတာ္ အရူးပါပဲ.. သဘက္ခါက်ရင္ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ရဦးမယ္.. အေမနဲ႕ တိုင္ပင္ရဦးမယ္...

ညီမေလး နယ္ၿမိဳ႕ေလးကို သြားျဖစ္ရင္ေတာ့ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္ဦးမွာေပါ့ေလ.. သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ မရွိၾကေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕.. ဆည္ႀကီးကေရာ အရင္လို ျပာလဲ့ေနတုန္းပဲလား.. ေတာင္ေပၚက ေက်ာင္းေလးေရာ အရင္လို ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတုန္းပဲလား..

ဒီေန႕ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္ရဲ႕ အြန္လိုင္းမီတင္ျဖစ္တယ္..
ဖိုရမ္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ.. ေပ်ာ္စရာႀကီး ဒီမွာသြားၾကည့္ၾကေနာ္.....

ခုတေလာ မႏၲေလးရဲ႕ရာသီဥတုက အေျပာင္းအလဲ သိပ္ျမန္တယ္.. ေန႕ခင္းဘက္ သိပ္ပူတယ္.. မေန႕ညေနက မိုး သည္းသည္းမည္းမည္း ခဏေလာက္ရြာခ်လိုက္ၿပီး ညပိုင္းေနလို႕ေကာင္းတယ္.. နည္းနည္းေတာင္ ေအးခ်င္သလိုပဲ.. ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး အိပ္လိုက္မိတာ မနက္ခင္းႏိုးလာေတာ့ခ်မ္းေနတယ္.. ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေတြကိုက္ေနတယ္.. မနက္ကသာ ေအးတာ.. ထြက္လာတဲ့ေနက က်ဲေတာက္ေနေအာင္ ပူပါတယ္.. ေခါင္းကိုက္တာလည္း ခု ညပိုင္းထိ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး...

မႏၲေလးရာသီဥတုကို ေတာ္တန္ရုံလူမခံႏိုင္ပါဘူး.. သိပ္အေျပာင္းအလဲျမန္ၿပီး သိပ္ၾကမ္းတာကိုးေနာ္.. တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို စçခဲ့ဖူးတယ္.. သူ႕မွာေမာင္ေလးရွိေတာ့ ေမာင္ကိုႏွေျမာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို စçေနာက္ရင္း ေတာ္ပါၿပီကြာ..မႏၲေလးသားေတြက မႏၲေလးရာသီဥတုလိုပဲ အေျပာင္းအလဲျမန္တယ္.. မစဥ္းစားရဲပါဘူးလို႕ .. ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိပါရဲ႕...

ေခါင္းသိပ္မၾကည္ေတာ့ စာလည္းသိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး..ဖတ္စရာေတြးစရာ“စာ” ေခါင္းထဲမ၀င္လာေတာ့ ေဆြးစရာအေၾကာင္းေတြက ေရာက္ေရာက္လာတယ္..

လူတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနမိတာ ရက္နည္းနည္းၾကာၿပီ.. ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕မွာ ပိုလြမ္းတယ္.. အဆင္ေျပရဲ႕လား.. ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား ဆိုတဲ့အေတြးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွိပ္စက္ပါတယ္.. လြမ္းတယ္ဆိုတာထက္ စိတ္ပူေနတာက နည္းနည္းပိုတယ္ေျပာရမလား.. ေခါင္းကိုက္တာရယ္ ၊ သတိရတာရယ္ ၊ လြမ္းတာရယ္ ၊ စိတ္ပူတာရယ္..အားလုံးေပါင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က်ိလာတယ္.. သက္ျပင္းကိုပဲ ခဏခဏခ်မိတယ္. .. ကြၽန္ေတာ္သိပ္မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူႀကိဳက္တဲ့ အဆိုေတာ္ရဲ႕သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္ျဖစ္တယ္.. အလြမ္းမ်ားေျပမလားလို႕ပါ.. ဒါေပမယ့္ ပိုၿပီးေတာ့သာ လြမ္းလာတာပဲ... ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒုတိယနဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်စ္က တရား၀င္ဖူးပြင့္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ ကန္႕လန္႕ကာပိတ္သိမ္းလိုက္ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕...

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လြမ္းေနတာကို သူသိမယ္ မဟုတ္ဘူး.. သိရင္လည္း ယုံႏိုင္မယ္မထင္လို႕ပါ..သူ မႏၲေလးသား မဟုတ္ဘူးေလ.. အေျပာင္းအလဲျမန္မယ့္သူမဟုတ္ဘူးလို႕ မွန္းမိတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ေတြမေျပာင္းလဲလာႏိုင္ပါဘူး.. တသတ္မတ္တည္းရပ္တည္တတ္တဲ့ သူ႕ သေဘာထားက မေျပာင္းလဲလာႏိုင္ဘူးလို႕ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲ ထင္ေနမိတယ္.. အဲဒါဟာလည္း သူ႕အတြက္ ေကာင္းတာပါပဲလို႕ ေတြးမိျပန္တယ္.. ရည္မွန္းခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႕ ေရွ႕ကိုရြက္လႊင့္ေနတဲ့ သူ႕ဘ၀ေလွေလး ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လာစရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နာနာက်င္က်င္နဲ႕ပဲ သူ႕အတြက္ ႏွစ္သိမ့္မိျပန္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားေနရတဲ့ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာေလ..

းးးးးးယုံၾကည္စရာ အနာဂတ္မရွိရင္ လူဆိုတာ ပ်က္စီးတတ္တယ္ ကေလးရာ းးးးး

ငယ္ငယ္ကသိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးလႈိင္သီခ်င္းထဲက စာသားေလးပါ.. ခုခ်ိန္ထိလည္း အဲဒီသီခ်င္းကို ႀကိဳက္ပါတယ္.. ေလာေလာလတ္လတ္တင္ နားေထာင္ျဖစ္ရင္း သီခ်င္းလိုက္ညည္းရင္း ဒီစာသားေလးကိုေရရြတ္မိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းစိတ္ထဲက ၿပံဳးမိပါတယ္.. ငါကေရာ ပ်က္စီးေနတဲ့လူစာရင္းထဲ ပါေနၿပီလားလို႕.. ေတြးမိလို႕ပါ.. ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ယုံၾကည္စရာအနာဂတ္ ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီမို႕ေလ.. အနာဂတ္ဆိုတာကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားတတ္ေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး..

မူလတန္းေက်ာင္းသူ..အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ..အထက္တန္းေက်ာင္းသူ.. အဲဒီဘ၀ေတြတုန္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ေလွႀကီးနဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ တက္ႂကြေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ရပါတယ္..

မူလတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ စာသင္တဲ့ ဆရာမ.. အလယ္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ေတာ့ ဆရာ-ဆရာမေတြျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ဘ၀ဆိုတာကို အိပ္မက္ေျပာင္းမက္ခဲ့တယ္.. အထက္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဖို႕ အိပ္မက္ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ.. MIT ေက်ာင္းကို အေသအလဲသြားခ်င္ခဲ့တာ.. ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုင္းကို ၀ါသနာပါလွတယ္ရယ္လို႕မဟုတ္ဘူး.. MIT ေက်ာင္းကို သြားတက္ခ်င္တာ.. အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ဆိုတဲ့.. ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အနာဂတ္အိပ္မက္ဆုိတာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ေတာက္ပေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့..

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ပါေရာ.. ဆရာ-ဆရာမေတြ ႏွစ္သိမ့္ၿပံဳးနဲ႕ ေဆးေက်ာင္းမီမွာပါဆိုတဲ့ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြၾကားတိုင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ေဆးေက်ာင္းမမီပါေစနဲ႕လို႕ ရင္တထိတ္ထိတ္ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ထိ အမ္အိုင္တီကိုပဲ ေရာက္ခ်င္ခဲ့တာ..ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. ကြၽန္ေတာ္တို႕တုန္းက ေဆးေက်ာင္းေတြၿပီးရင္ ဒုတိယအမွတ္အျမင့္ဆုံးက အမ္အို္င္တီေလ.. မွန္းထားတဲ့အတိုင္း MIT ကိုတက္ဖို႕ အမွတ္မီတယ္.. ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္မွာ ထည့္မေလွ်ာက္ျဖစ္လိုက္ဘူး.. အေဖက မေလွ်ာက္ခိုင္းလို႕.. ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကလည္း MIT မတက္ရရင္ တစ္ပိုင္းေသမေလာက္ ျပင္းျပတဲ့စိတ္အေနအထားမ်ဳိးမရွိခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္က မေပ်ာက္ေသးဘူး.. ေသခ်ာေပါက္ အမွတ္မီတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္တက္ဖို႕ အိမ္မွာ ေစ်းေရာင္းရင္းေစာင့္ခဲ့တယ္.. ကြန္ပ်ဴတာတက္မယ္သာေျပာတာ.. ဘာကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး.. တကယ္ေျပာတာ..

ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အိပ္ေစာင့္လိုက္ရၿပီး ရန္ကုန္ေက်ာင္းက ေခၚစာေရာက္လာတယ္.. ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာကို သြားတက္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေၾကာက္လည္းေၾကာက္.. ရင္ေတြလည္းခုန္ေပါ့.. (ရန္ကုန္ကို ေအာက္ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ငယ္ငယ္တုန္းကပဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီး မႏၲေလးဘက္ေျပာင္းလာရကတည္းက ျပန္မေရာက္ေတာ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ.. ေတာသူျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့.. ) ..ရန္ကုန္သြားဖို႕ျပင္ဆင္.. ဘယ္မွာ ဘယ္လိုေနရမလဲ စိတ္ကူးအစီအစဥ္ေတြဆြဲ... မႏၲေလးကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက အဲဒီတုန္းက MIT ၀င္းထဲမွာ.. ကြၽန္ေတာ္တို႕လို regular တန္းေတြအတြက္ အတန္းမရွိေသးဘဲ ၾကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ခြင့္နဲ႕ေခၚထားတဲ့ အတန္းေတြပဲရွိေသးတယ္.. အဲဒီမွာ ညေနပိုင္းဒီပလိုမာတန္းတက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕.. ရန္ကုန္ေက်ာင္းတက္ရတာ ပိုေကာင္းမယ့္အေၾကာင္း.. မႏၲေလးေက်ာင္းက စာမသင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္သြားဖို႕ အိပ္မက္ေတြမက္လို႕ေပါ့..

ကြၽန္ေတာ့္အိပ္မက္က တာရွည္မခံလိုက္ပါဘူး.. တစ္လေလာက္ေနေတာ့ မႏၲေလးကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက ေခၚစာထပ္ေရာက္လာတယ္.. ဒဟတ္ေတာကြန္ပ်ဴတာကို တက္ရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း.. ရင္ထဲမွာ ငိုခ်င္တာလိုလို ရယ္ခ်င္တာလိုလိုနဲ႕.. ငိုခ်င္တာက အင္မတန္တက္ခ်င္တဲ့ ရန္ကုန္ေက်ာင္းကို တက္ခြင့္မရေတာ့ဘူး.. ရယ္ခ်င္တာေတာ့ ကိုယ္က်င္လည္ေနက်ပတ္၀န္းက်င္ကေန ေ၀းေ၀းမသြားရ .. ကိုယ့္အတြက္ အိမ္က စရိတ္သိပ္မကုန္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ.. အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္ထားသေလာက္ အေရာင္မေတာက္ပေတာ့ေပမယ့္ ခပ္လက္လက္ေလး ျမင္ေနမိေသးတယ္..

ကြၽန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၄ ရက္ေန႕မွာဖြင့္တယ္.. ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ေက်ာင္းသြားအပ္ၾကတယ္.. ဒဟတ္ေတာဆိုတာ ဘယ္နားမွန္းမသိ.. လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမးရင္းျမန္းရင္း ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္.. အပင္ႀကီးႀကီးမားမားမရွိ လူသူမရွိ..ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ရယ္ .. ခပ္ႏုပ္ႏုပ ္စာသင္ေဆာင္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေတာ္ေမာသြားပါတယ္.. ကိုယ့္တူမကို စိတ္မခ်တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးက ေျပာရွာတယ္.. ဒီေလာက္ေ၀းတဲ့ေက်ာင္းကို တက္မယ့္ေက်ာင္းသူေရာ ရွိပါ့မလား.. ေယာက်္ားေလးေတြပဲတက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့တူမ ဒီေက်ာင္းကို မတက္ရဘူးတဲ့.. ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဦးေလးကို ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနၿပီ.. အနာဂတ္ဆိုတာ အေရာင္ေတာ္ေတာ္ မွိန္က်သြားတယ္ထင္တာပါပဲ..

ေနာက္..ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ တစ္တန္းတည္းရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းကို ဆရာမေတြက စာဖိသင္ၾကတယ္.. ထင္ထားတာနဲ႕ လြဲေနေတာ့ ျပန္အားတက္လာတယ္.. စာသင္သားပဲဟဲ့ေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ အတန္းကို ဘယ္ေလာက္စာသင္လဲဆို MIT ေက်ာင္းဘက္က ေရႊ႕လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕စီနီယာတန္းေတြက မနာလိုျဖစ္ယူရေလာက္ေအာင္ သင္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုက်ေတာ့ စာသင္တယ္.. သူတို႕ကိုက်ေတာ့ မသင္ဘူးေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းကို ဘာလို႕စာဖိသင္လဲဆိုေတာ့ အတန္းက ၉၆ ေအာင္ေတြေရာ ၊ ၉၇ ၊ ၉၈ ေအာင္ေတြကိုပါ ေပါင္းေခၚထားလို႕ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္နစ္နာမွာစိုးတဲ့အတြက္ ၄ လနဲ႕တစ္တန္း ၿပီးရမယ္ဆိုတာကိုး.. ဒါေပမယ့္ ၆လတန္းျဖစ္သြားပါတယ္.. ဒီလိုနဲ႕ ပထမႏွစ္ ေျခာက္လ ၊ ဒုတိယႏွစ္ေျခာက္လေနၿပီး တတိယႏွစ္က်ေတာ့ ဆယ္လတန္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္..

ဒါနဲ႕ေက်ာင္းၿပီးေရာဆိုပါေတာ့ .. ေက်ာင္းေနေနတုန္းက တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ဖို႕ ႀကိဳးစားစရာရွိေသးတယ္.. ေက်ာင္းလည္းၿပီးသြားေရာ လူလည္း ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလို ျဖစ္သြားတယ္.. ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး..အနာဂတ္ဆိုတာ တြယ္ရာမဲ့ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီးျဖစ္ေနခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ...

ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀နဲ႕ လက္ရွိအေနအထားက ေ၀းကြာလြန္းတယ္.. ေက်ာင္းစာေတာ္တိုင္း အျပင္ေလာကမွာတိုးလို႕မရဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းမွာ rollၽ ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က သက္ေသခံတယ္.. ေက်ာင္းစာမေတာ္ေပမယ့္ ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာအပိုင္းမွာ ေတာ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့မရွိလို႕ ေရွ႕ဆက္မသြားႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဆယ္တန္းဂိုက္လုပ္ရင္း ပိုက္ဆံရွာေနရတဲ့သူေတြရွိတယ္.. ပညာေရးလည္းေကာင္း ၊ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့သူလည္းရွိေပမယ့္ ဒီေလာကကို ေက်ာခိုင္းၿပီး မဂၤလာေဆာင္ရင္ အၿမီးတပ္ေကာင္းရုံ ေက်ာင္းတက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရွိတယ္.. စာသင္ရတာ ၀ါသနာပါလို႕ကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာမျပန္လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္းရွိတယ္.. စာသင္တာ ၀ါသနာ ပါပါ-မပါပါ လုပ္စရာမရွိလို႕ ေက်ာင္းမွာဆရာမျပန္ေလွ်ာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရွိတယ္..

ကြၽန္ေတာ္ကေရာ.. စာမသင္ခ်င္လို႕ အစိုးရ၀န္ထမ္းမလုပ္ခ်င္လို႕ ဆရာမ မေလွ်ာက္ခဲ့တာ အျပင္မွာလုပ္ရေတာ့လည္း စာသင္ရတဲ့အလုပ္ပါပဲ.. ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္ကဘာလဲလို႕ ေမးလိုက္ရင္ အလင္းေရာင္ေရးေရးေတာင္ မခံစားမိတဲ့ အေမွာင္ထုတစ္ခုလို႕ပဲ ေျဖရပါေတာ့မယ္..

ကြၽန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိတယ္.. ပ်က္စီးေနတယ္ဆိုတဲ့သူေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ပါေနၿပီလားလို႕....

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ “ကြၽန္ေတာ္ ၊ ကြၽန္မ အသုံးအႏႈန္း”


အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀အစထိ စကားေျပာတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နာမ္စားသုံးခ်င္ရင္ ကိုယ့္နာမည္ကိုပဲ ထည့္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္... အလယ္တန္းမွာ အတန္းေတြႀကီးလာေတာ့ မႏၲေလးနဲ႕ နီးတဲ့ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းခဲ့ရတယ္.. အဲဒီမွာ မိန္းကေလးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္လို႕ နာမ္စားသုံးတယ္..တျခားသူကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားေပါ့.. အဲဒီမွာ “ကြၽန္ေတာ္” ဆိုတဲ့ အသုံးေလးကို သေဘာက်သြားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရည္ညႊန္းခ်င္တိုင္း “ကြၽန္ေတာ္” လို႕ပဲ နာမ္စားသုံးျဖစ္ခဲ့တယ္.. နာမည္ကိုထည့္ေျပာရင္ ကိုယ့္နာမည္မသိေစခ်င္တဲ့ လူေတြ နာမည္သိသြားမွာ ေၾကာက္တာလည္း ပါတာေပါ့..

ေနာက္ အင္တာနက္သုံးျဖစ္လို႕ ပုဂံဖိုရမ္၀င္ေရးျဖစ္တဲ့အခါ အျပင္မွာ စကားေျပာသလိုပဲ “ကြၽန္ေတာ္” လို႕သုံးပါတယ္.. အဲဒီေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ ဖိုရမ္မန္ဘာေတြက ေယာက်္ားေလးထင္ၾကပါတယ္.. တစ္ခ်ဳိ႕အေၾကာင္း အရာအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေရးျပတဲ့အခါ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါ မိန္းကေလးမွန္း သိသာေအာင္ ကြၽန္မလို႕ပဲ နာမ္စားသုံးျဖစ္ခဲ့တယ္..ဒါေပမယ့္ “ဗ်” “ဗ်ာ” “ကြာ” အသုံးေတြကိုေတာ့ မေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..

မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး “ကြၽန္ေတာ္” လို႕သုံးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရယ္စရာေလးေတြလည္း ႀကံဳဖူးပါရဲ႕.. ေတာင္ႀကီးဘက္က မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္ သူတို႕ဘက္ကမိန္းကေလးေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သမီး ၊ ကြၽန္မလို႕ပဲ နာမ္စားသုံးေလ့ရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕စကားေျပာရင္ သူတို႕ေတြ ကိုးလို႕ကန္႕လန္႕ျဖစ္ကုန္ေတာ့တယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာခ်င္ရင္ သူတို႕ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသမီးလို႕မေျပာတတ္ၾကေတာ့ဘဲ “ခု ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ကလာတာလဲ..ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕မိဘေတြေရာ ေနေကာင္းၾကလား ” ဘာညာျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္..

ဖိုရမ္ေပၚမွာလည္း ရယ္စရာေလးႀကံဳရဖူးပါတယ္.. ဖိုရမ္မင္းသားႀကီး ကိုမိုးဂ်ဳိနဲ႕ေပါ့ေနာ္.. ပုဂံဖိုရမ္က ကြၽန္ေတာ့္ပို႕စ္တစ္ခုမွာ ပို႕စ္ေရးၿပီးေတာ့ “ကြၽန္ေတာ္က မိန္းကေလးျဖစ္ပါတယ္.. မႏၲေလးကမို႕ ကြၽန္ေတာ္လို႕ သုံးတာပါ” ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္က မွတ္ခ်က္ေရးလိုက္ပါတယ္.. အဲဒါကို ကိုမိုးဂ်ဳိက ပို႕စ္တစ္ခုလုံး ကြၽန္မ အသုံးခ်င္းထပ္ေအာင္ေရး.. ၿပီးေတာ့ ပို႕စ္ေအာက္ေျခမွာ ကြၽန္မက ေယာက်္ားေလးပါ.. ဆန္ဖရန္ဆစ္စကိုကမို႕ ကြၽန္မလို႕ ေရးတာပါဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဟာသလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္.. အဲဒီတုန္းက ကိုမိုးဂ်ဳိရဲ႕ပို႕စ္ကို ဖတ္ၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ ဗိုက္ေတြေတာင္နာလို႕...

ေနာက္..အမွတ္တရတစ္ခုပါ.. မန္းသူေတြနဲ႕ မရင္းႏွီး မကြၽမ္း၀င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ “ေဟာဗ်ာ” လို႕ ကြၽန္ေတာ္က သုံးမိပါတယ္..သူငယ္ခ်င္းက “ေဟာေတာ့္” လုပ္စမ္းပါဟာတဲ့.. သူ႕နားထဲမွာ ကန္႕လန္႕ျဖစ္သြားပုံရပါတယ္..အဲဒီကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္အစား ကြၽန္မလို႕ သုံးျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏို္င္ဆုံးႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ဖိုရမ္ေရးတဲ့အခါနဲ႕ သူစိမ္းနဲ႕စကားေျပာတဲ့အခါမွာပဲ ေအာင္ျမင္ပါေသးတယ္..

ေဟာဒီေနရာေလး.. ကြၽန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ေနရာေလးမွာေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ေနေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္လို႕ပဲ သုံးခ်င္ပါတယ္.. ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြမ်ားတဲ့ မိန္းကေလးဘ၀မွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့အခါေတာ့ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြကေန လြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါတယ္.. မိန္းကေလးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုေနရမယ္ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတဲ့ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြကေန တဒဂၤပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေျမာက္ေနခ်င္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ရွိတဲ့ေနရာေလးတစ္ခု အျဖစ္ပဲ ခံစားခ်င္တယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့အသုံးအႏႈန္းနဲ႕ပဲ သုံးႏႈန္းသြားပါမယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕..တစ္ေယာက္ေသာသူ ေရွ႕မွာလြဲရင္ေပါ့.. း-)

ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၾကားဖူးၾကမလားမေျပာတတ္ဘူး.. တစ္ခါတုန္းက တရုတ္ေလာပန္တစ္ေယာက္ ရွိတယ္.. သူက သိပ္ကိုက်န္းမာတယ္.. ဖ်ားတာနာတာမျဖစ္ဖူးဘူး.. ဒါေပမယ့္ သြားကိုက္ေ၀ဒနာကိုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ခံစားရဖူးတယ္.. သူက သိပ္က်န္းမာေတာ့ သူ႕ဆီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့အလုပ္သမားေတြ ေနမေကာင္းဘူးလို႕ခြင့္ယူရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မေပးပါဘူးတဲ့.. သိပ္စိတ္ဆိုးၿပီး အလြန္ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆိုတတ္ပါသတဲ့.. တစ္ရက္က်ေတာ့ သူ႕အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က သြားသိပ္ကိုက္ေနလို႕ အလုပ္နားဖို႕ ခြင့္ေတာင္းတယ္..အဲဒီမွာ တရုတ္ႀကီးက ခြင့္ေပးပါသတဲ့... သြားကိုက္တဲ့ေ၀ဒနာက သိပ္ဆိုးတယ္... အိမ္မွာ နားနားေနေနျပန္ေန.. ေရာဂါေပ်ာက္မွ ျပန္လာပါလို႕ေတာင္ အလုပ္သမားကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္တဲ့...

ဒီပုံျပင္ေလးရဲ႕ဆိုလိုခ်က္က တစ္ခုခုကို ကို္ယ္တိုင္မခံစားဖူးရင္ အဲဒီခံစားခ်က္ကို ေသခ်ာမသိႏိုင္ဘူး.. ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတြရွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာလို႕ ကြၽန္ေတာ္ယူဆမိတယ္..

တစ္ခါက မခ်စ္ဖူးတဲ့ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးပါတယ္.. အခ်စ္ဆိုတာ
ဘာလဲတဲ့.. ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို တစ္ခုပဲ ေျပာျပလို္က္တယ္.. နင္ ခလုတ္တိုက္ဖူးသလားလို႕.. ခလုတ္တိုက္ခံရရင္ သိပ္နာတယ္ဟုတ္.. ဒါေပမယ့္ နင္က ခလုတ္တစ္ခါမွ မတိုက္ဖူးတဲ့သူျဖစ္ရင္ အဲဒီခလုတ္တိုက္ခံရလို႕ရတဲ့ေ၀ဒနာကို ေျပာျပရုံနဲ႕ နင္သိပါ့မလား.. ခံစားႏိုင္ပါ့မလား..ခလုတ္တိုက္မိရင္ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာကိုသိခ်င္ရင္ ခလုတ္တိုက္ၾကည့္လိုက္..အဲလိုပဲ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲသိခ်င္ရင္ ခ်စ္ၾကည့္လိုက္လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္.. သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရယ္ေနေလရဲ႕.. အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အသည္းကြဲရမွာ သိပ္ေၾကာက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေပါ့.. အသည္းကြဲရမွာစိုးလို႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သံေယာဇဥ္မထားမိေအာင္ ေနပါသတဲ့.. အဲဒီသူက အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ သိခ်င္ပါသတဲ့..

ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဆိုး၀ါးတဲ့တစ္ခ်ဳိ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ခုခ်ိန္ထိ မခံစားဖူးေသးဘူး... အဲဒါေၾကာင့္ လူတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ စိတ္နာက်င္မႈေတြ ၊ ေၾကာက္လန္႕မႈေတြကို နားမလည္ႏိုင္ေသးတာ ထင္ပါရဲ႕.. ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ်ားမ်ားထားႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မ်ားမ်ားနာက်င္ခံစားဖူးဖို႕ လိုမလားေနာ္...ေတြးၾကည့္မိတာေလးပါ...


tNrJwrf;cspfol (bdkbdk + qkefoif;yg&f)


twlwlqdk&if b0rSm &uf&mZmawGtjynfh

N*dK[fcGifawGwdkif;rSm pdk;rdk;aewm tcspfav

a0'em jyó'g;awG 0if 0ifw,fa[h

taeuGmcsdefav;rSm owd tpOfom&Sdap


(bm&,faMumifhrS ra0;vdk b,fawmhrS rvGrf;vdk

b,folzsufzsufaygh tcspfawG rysufpD;zdkUudk

tjypftemtqmawGawGU&if tcspfeJUjyifqifr,fuG,f

tajctaeawGwdkif;0,f ESpfa,muftwl..wdkUem;vnf )


tqifajyygw,f xm;wJht&yf ap&mrSmae

qkHEdkifrSmwpfaeUawmh wdkU,kHMunfNyD;om;

b,f&moDeu©wfeJU b,fN*dK[fcGifrSm

tMuifemudk aESmuf,Sufr& ylygeJUav..


(...............)


yDjyifatmif wnfaqmufr,f odyfrvG,fulavawmh

tcsdefawGudk tcspf&,f apmifharQmfaeayghuG,f

tcsdefwef&if yGifhr,fh yef;a&mifpkHtqifoifh

udk,fwdkifpdkufysKd;csif rif;yefqifzdkU&G,f..


rvdkolawGtuGufqif Mum;u0ifvmEdkifawmh

tEÅ&m,fodyfBuD;w,f wdkUumuG,fzdkUjyif..

tEdkif,lausmfvTm;r,f ya,m*awGudkzsufqD;


'D,Mwm[mbmvJ tcspfpdwfav;rsm;yJ


(...............)


twlwlqdk&if b0rSm &uf&mZmawGtjynfh

N*dK[fcGifawGwdkif;rSm pdk;rdk;aewm tcspfav

a0'emjyó'g;rsm;eJU rBuHKatmif a&Smifwdrf;

taeuGmcsdef tcspfav;rsm; tonf;xJxdef;odrf;


(...............)


bm&,faMumifhrS ra0;vdk b,fawmhrS rvGrf;vdk

b,folzsufzsufayghtcspfawG rysufpD;zdkUudk

tjypftemtqmawGawGU&if tcspfeJUjyifqifr,fuG,f

b,ftajctaeBuHKrvJ tcspfeJUausmfjzwfoGm;....

tNrJwrf;ayghuG,f....






oDcsifvifhcftwGuf rEÅav;om; zdk;csrf;udk aus;Zl;wifygw,f

ဒီေန႕ည အေစာႀကီးအိပ္ခ်င္ေနတယ္...

ရုံးမွာ ညအိပ္ၿပီးစာဖတ္တဲ့ညေတြထဲမွာ ဒီညက အိပ္ခ်င္စိတ္ေပၚတာ အေစာဆုံးပဲ...

ရုံးမွာညအိပ္တယ္ဆိုေတာ့ ေစာင္ပါလား ၊ ေခါင္းအုံးပါလား ဆိုတဲ့အေမးကို သတိရတယ္..

ခုညလည္း ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္ထဲက ြ့သ်အ ေတာ့ပစ္ကိုဖတ္ရင္းက နင္သရဲမေၾကာက္ဘူးလားဆိုတဲ့အေမးကို သတိရတယ္..

အဲဒီအေမးေတြကို ျပန္ၾကားမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ရာထဲက ေခါင္းအုံးေလးကို သတိရတယ္.. သရဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းအေျခာက္မခံရဖူူး ၊ သရဲကားသိပ္မၾကည့္ဖူးေပမယ့္ နည္းနည္းေၾကာက္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္.. ႏွစ္သိမ့္ေပြ႕ပိုက္ေပးမယ့္ လက္တစ္စုံက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ရွိလာဖို႕ေတာင္ မေသခ်ာဘူး.. ဒါေပမယ့္ ဒီေမးခြန္းေတြၾကားခဲ့ရတဲ့ကာလေလးကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာေႏြးေထြးလာတယ္.. လုံၿခံဳလာတယ္..အသက္ရွင္ေနရတာ အဓိပၸါယ္ရွိသလိုခံစားလာမိျပန္တယ္..

ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ လုိသလား မလိုသလား မေသခ်ာေပမယ့္ တန္ဖိုးထားခံရျခင္းေတာ့ အေသအခ်ာ လိုအပ္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ကို တန္ဖိုးထားတယ္လို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခိုက္အတန္႕ေလးမွာ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာ တန္ဖိုးထားတဲ့သူက သိေတာင္သိမယ္ မထင္ပါဘူး.. အဲဒီတန္ဖိုးထားမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို အဲဒီသူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္စက္ေနေရာ့မယ္.. ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြေၾကာင့္ သူအိပ္မက္ေတြမမက္ပါေစနဲ႕ .. အိပ္ေရးမ၀မွာ စိုးလို႕ ပါ..

ခုတေလာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သတိထားမိတဲ့အခ်က္ေတြ ရွိလာတယ္.. ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တကယ္၀ါသနာမပါဘူး ဆိုတာပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ သင္ရင္တတ္လြယ္.. ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ဥာဥ္ကေလးေၾကာင့္သာ အနည္းအက်ဥ္း သိေနတာပါ.. တကယ္၀ါသနာပါတာက စာဖတ္တာနဲ႕ စာေရးတာပဲ.. အဲဒါကို ဖိုရမ္ေတြ ေရးျဖစ္လာမွ သတိထားမိလာတယ္.. တစ္ရက္မွာ ကိုယ္ေလ့လာရမယ့္ ပညာရပ္နဲ႕ မဆိုင္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွ ေကာက္မဖတ္မိရင္ တစ္ခုခု လိုေနသလို ခံစားရတယ္.. ဖိုရမ္မွာတစ္ရက္၀င္မေရးျဖစ္ရင္ မေနႏိုင္တဲ့ကိုယ့္ကိုယ္တြင္းက တကယ့္၀ါသနာကို မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ေသခ်ာရိပ္မိလိုက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလိုင္းကို ေရြးလိုက္မိတာ နည္းနည္းေနာင္တရခ်င္သြားတယ္... ငါ ျမန္မာစာေမဂ်ာယူခဲ့ရ အေကာင္းသားလို႕ ေတြးမိပါရဲ႕..

ဒါေပမယ့္ ဆက္ေတြးမိလို္က္တာရွိေသးတယ္.. ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းကို တက္ခဲ့မိလို႕သာ ဒီလို အင္တာနက္နဲ႕ ရင္းႏွီးရ ၊ ဖိုရမ္နဲ႕ ရင္းႏွီးရ ၊ စာေတြေရးျဖစ္ရတာလို႕ ေတြးလိုက္ျပန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလိုင္းကို ေရြးမိတာလည္း မမွားပါဘူးလို႕ ထင္မိျပန္ေရာ.. ၿပီးေတာ့ တကယ္သာ ျမန္မာစာေမဂ်ာကို ေရြးခဲ့မိရင္လည္း စာေရးစာဖတ္အလုပ္ကိုမ်ား မုန္းသြားၿပီး တျခားဘယ္လိုင္းကို ေရြးခဲ့မိရင္ မီခဲ့ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ ေတြးမိမလားပဲ..

လူဆိုတာ ကိုယ္ေရာက္ေန ရေနတဲ့အေနအထားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေက်နပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူးေလ..

ေလာကႀကီးပဲမွားေနသလား..ကြၽန္ေတာ္တို႕ကပဲ မွားေနသလား.. ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကပဲ မွားခဲ့သလား မေျပာတတ္ဘူး... တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာနည္းတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူျဖစ္ခဲ့တာက အမွားနဲ႕တူပါရဲ႕.. ၿပီးေတာ့ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ကေန ရုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့အင္အားမရွိတာ မတတ္ႏိုင္တာက ဒုတိယအမွားနဲ႕တူပါရဲ႕....ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးေတြပါ.. ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းပါဆိုမွ ဘယ္ေရလို႕ရမလဲေနာ္..ေရရင္းနဲ႕ မ်က္စိလည္တာ အဖတ္တင္တာပါပဲ...

ဒီဇင္ဘာပုံျပင္

ဒီဇင္ဘာ ႏွင္းေတာထဲကပုံျပင္
သက္မ၀င္ခင္္
ႏို၀င္ဘာမိုးေျပးကအစဲ
ႏွင္းတို႕က ခပ္သည္းသည္းရြာခဲ့တယ္..။

ေႏြေရာက္ရင္ ႏွင္းေပ်ာက္မယ္အေတြးနဲ႕
ႏွင္းကိုအရာမသြင္း
ေျခရင္းမွာေႂကြဆင္းတာကိုပဲ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့..။

တေရြ႕ေရြ႕ေပ်ာ္ဆင္းတဲ့ႏွင္း
ေႂကြရင္းေပ်ာ္ရင္း ေျခနဲ႕နင္းသြားေတာင္
ေက်နပ္ဆဲပါပဲတဲ့....။

ျဖစ္ၿပီးရင္ပ်က္မယ့္အရာပါပဲ
ခ်စ္သူ႕ေျခဖ်ားႏု
ႏွင္းရည္ဆြတ္ရင္းသာ
ပ်က္ယြင္းပါရေစလားကြယ္..။

လူတိုင္းမွာ ကိုယ့္ေနရာနဲ႕ကိုယ္ရွိၾကပါတယ္.. ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ဆိုတဲ့စကားက အာဏာ ၊ ေငြေၾကးဥစၥာေပၚမူတည္ၿပီး သူ႕ေနရာ ကိုယ့္ေနရာ ခြဲတဲ့စကားေပါ့ေလ.. ခု ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ေနရာဆိုတာ အဲဒီ ေငြေၾကး၊ အာဏာေတြနဲ႕ ေနရာခြဲတာထက္ လူႀကီးေနရာ လူငယ္ေနရာလို႕ ခြဲျခားၾကည့္ခ်င္တာပါ..

တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူႀကီးက လူႀကီးေနရာမေနဘဲ အတင္းေရာ ဇြတ္ေရာ လူငယ္ေတြရဲ႕ေနရာကို ၀င္ယူရင္ လူငယ္ေတြ အေနခက္ပါတယ္.. လူငယ္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈဆုံးရႈံးပါတယ္.. လူငယ္ေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ဆုံးရႈံးပါတယ္.. ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ကိုယ့္ဘာသာေလွ်ာက္ဖို႕ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆုံးျဖတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ရဲတဲ့ သတၲိေတြ ေပၚမလာတတ္ေတာ့ပါဘူး..

အဲ..ကိုယ့္အလုပ္ေတြကို ကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႕ လူငယ္ရဲ႕ေနရာကို အတင္း၀င္ယူတတ္တဲ့လူႀကီးေတြ ၾသဇာေပးတတ္တဲ့လူႀကီးေတြနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ ပဋိပကၡေတြျဖစ္လာတတ္တယ္..

အဲလိုအျဖစ္မ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အိမ္မွာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေန႕စဥ္လိုလို ေတြ႕ေနရတတ္ပါတယ္.. အထူးသျဖင့္ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္နဲ႕ တစ္ဆက္ၾကားထဲမွာ အႏွစ္သုံးဆယ္ ေလးဆယ္ေလာက္ျခားသြား.. အသက္ႀကီးပိုင္းေရာက္သြားတဲ့ လူႀကီးနဲ႕ တစ္အိမ္တည္းအတူေန လူငယ္ေတြၾကားမွာ ပဋိပကၡေတြရွိတတ္ပါတယ္..

လူငယ္ေတြက ေခတ္နဲ႕အမီ လွ်ာထြက္မတတ္ အေျပးလိုက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ လူႀကီး (အထူးသျဖင့္ ခုေခတ္လူငယ္ေတြနဲ႕ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ေလာက္ကြာသြားတဲ့ အဘုိးအရြယ္ အဘြားအရြယ္လူႀကီး) ေတြက အိမ္မွာ ကိစၥအရပ္ရပ္ကေန အၿငိမ္းစားယူၾကတဲ့အခ်ိန္.. သူတို႕မွာ မယ္မယ္ရရအလုပ္အကိုင္မရွိ.. ဘုရားတရားလုပ္တတ္တဲ့သူေတြက ဘုရားရွိခုိး ပုတီးစိတ္ကလြဲလို႕ က်န္တာ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာမရွိတဲ့ အေနအထားပါ..
အဲဲဒီေတာ့ သူတို႕ေတြ ဘာျဖစ္တတ္ပါသလဲ.. အားေနတဲ့သူေတြ ထုံးစံအတိုင္း မရပ္မနားေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနရတဲ့သူေတြကို အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာတတ္လာတယ္.. ေခတ္ေျပာင္းေနတာကိုမသိ သူတို႕ေခတ္တုန္းကထက္ ႏွစ္ဆသုံးဆမက ဒီဘက္ေခတ္ကလူေတြ ေျပးလႊားလုပ္ကိုင္ေနရတာကိုလည္း နားလည္မေပးႏိုင္ဘဲ သူတို႕ျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာကိုပဲ ဇြတ္အတင္းခိုင္းတတ္ၾကတယ္..

သူတို႕ခိုင္းတာမလုပ္ေပးရင္ ငရဲႀကီးမယ္ဆိုတဲ့ ဘာသာေရးစကားနဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မယ္..အဲဒီအခါမွာ လူငယ္ေတြက သူတို႕ဖာသာေရဆြဲထားတဲ့ တစ္ေန႕တာအစီအစဥ္ေတြကို ျဖစ္သလို ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္လိုက္ၾကရတာမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္.. တစ္အိမ္တည္း အတူေနၾကတာဆိုေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာဘူး မဟုတ္လား.. တစ္ေယာက္စိတ္ဆင္းရဲရင္ အတူေနတျခားသူေတြကလည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္မဟုတ္ဘူး.. ဒီလိုနဲ႕ လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕သည္းညည္းကို မခံရဘဲ လူႀကီးေတြရဲ႕ဒဏ္ကို လူငယ္ေတြက သည္းခံေပးလာရတယ္..ခႏၲီစ-မႏိုင္၍သည္းခံျခင္းဆိုတာမ်ဳိးေပါ့.. သူေတာ္စင္ေတြရဲ႕ ပါရမီေျမာက္တဲ့သည္းခံျခင္းမ်ဳိးနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲေလ..

ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာက လူႀကီးဟာ လူႀကီးေနရာမွာ ေနတတ္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ..လူႀကီးဆိုတာ ဦးေဆာင္သူ..ညႊန္ၾကားသူ.. ကိုယ္ဦးေဆာင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ေခါင္းေဆာင္ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕လိုတယ္.. ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ စီမံခန္႕ခြဲမယ္.. ငယ္သားေတြကို ႀကီးၾကပ္မယ္ေပါ့.. ဟိုး ေအာက္ေျခထိ ေနရာတကာ ၀င္ပါစရာမလိုဘူး.. ကိုယ္စားလွယ္လႊဲလို႕ရတာဆို ကိုယ္စားလွယ္လႊဲေပးရမယ္.. လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ၿပီးေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ လူငယ္ေတြက အလုပ္အားခ်ိန္မွာ အပန္းေျဖတဲ့နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို တအားႀကီးရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မဟုတ္ရင္ခြင့္ျပဳထားႏိုင္ရမယ္.. မႀကိဳက္ေပမယ့္ လွ်စ္လွ်ဴရႈေပးႏိုင္ရမယ္..

အလုပ္ထဲမွာ ေနရာတကာ၀င္မပါသင့္ဘူးဆိုေပမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ သိေအာင္ႀကိဳးစားႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိရမယ္.. ဒါ လူႀကီးတစ္ေယာက္မွာရွိသင့္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသမွ် အရည္အခ်င္းေတြပါပဲ..

အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြကို အေသအခ်ာရွိေအာင္ ႀကိဳးစားထားမယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ခြင့္ရတဲ့ လူႀကီးေနရာကို အၿမဲရေနမယ္.. သူ႕လက္ေအာက္က လူေတြဟာ သူ႕ကို ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ လူႀကီးအျဖစ္ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းသတ္မွတ္ထားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္..

ဒါေတြကို ဘယ္စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေျပာတာလဲေမးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၊ အိမ္တြင္းမွာ ျမင္ေနေတြ႕ေနရတဲ့ စာလုံးမပါတဲ့ ဘ၀စာအုပ္ကပါလို႕ ေျပာရပါမယ္..ႀကီးလည္းႀကီး ေလးလည္းေလး ဘယ္နစ္မ်က္ႏွာရွိလဲ မသိတဲ့ ဘ၀စာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ဥာဏ္ေလးနဲ႕ မမီမကန္းဖတ္ၿပီး စာလုံးေတြနဲ႕ပုံေဖာ္ထားၾကည့္တာပါ... အခ်က္အလက္အားလုံးဟာ ျပည့္စုံေနမယ္လို႕ေတာ့ မယူဆရဲပါဘူး.. လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနဦးမွာပါ...

မေန႕က စေနေန႕ပါ.. စေနဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အျငင္းအခုန္ေန႕ေတြအျဖစ္ ေရာက္လာတတ္တယ္...

စေနေန႕ျဖစ္တဲ့ မေန႕ကလည္း အျငင္းအခုန္တစ္ခုျဖစ္တယ္.. ငါးအေၾကးခြံကို ေၾကာ္စားလို႕ရတယ္ လို႕ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာျပေတာ့ မစားဖူးတဲ့သူေတြနဲ႕ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ၾကတာပါ..

ငါးအေၾကးခြံကို ေၾကာ္စားလို႕ရတာ သိၾကသလားမေျပာတတ္ဘူး.. အမ်ားစုက မစားဘဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တာမ်ားပါတယ္.. ငါးအေၾကးခြံနဲ႕ ငါးအေရခြံမတူဘူးေနာ္.. အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္..ငါးအေရခြံပဲေၾကာ္စားလို႕ရတာပါဆိုၿပီး အတင္းျငင္းမယ္စိတ္ကူးရင္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္ပါလို႕ပဲ ကြၽန္ေတာ္ေျပာႏိုင္မယ္.. .. ငါးအေၾကးခြံကို ေၾကာ္စားဖို႕ ငါးအေၾကးခြံရယ္၊ဆီရယ္၊ ဆားရယ္၊ ဆႏြင္းရယ္ရွိရင္ရၿပီ.. ဘာအာဟာရ ရလဲ စားစရာ ဘာအသားရွိလို႕လဲ ေမးရင္ေတာ့ ဘာအာဟာရမွ မရဘူး.. ဘာအသားမွ ၀ါးစရာမရွိဘူးလို႕ ေျဖရပါမယ္.. ဒါေပမယ့္ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ တႂကြပ္ႂကြပ္၀ါးၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ ျမည္းလို႕ရတယ္.. Snack လိုမ်ဳိးေပါ့..

ဘာငါးေတြရဲ႕အေၾကးခြံကို စားလို႕ရလဲေမးရင္ ကြၽန္ေတာ္သိတာေတာ့ ငါးၾကင္းအေၾကးခြံပဲ.. က်န္တဲ့ငါးေတြကိုေတာ့ မစမ္းသပ္ၾကည့္ဖူးဘူး.. ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္က ငါးသိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ကာ ငါးအမ်ဳိးမ်ဳိး မစားျဖစ္ဘူး.. ငါးၾကင္းေလာက္ပဲ စားျဖစ္ေတာ့ ငါးၾကင္းအေၾကးခြံပဲ ေၾကာ္စားဖူးတယ္ေပါ့ဗ်ာ....

ေျပာမယုံ ႀကံဳဖူးမွသိတဲ့.. ႀကံဳဖူးတဲ့သူေျပာတာကို မႀကံဳဖူးတဲ့သူေတြက မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ မ်က္စိမွိတ္ျငင္းတတ္ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳခဲ့ရတယ္.. အဲဒီအေၾကာင္းကို အြန္လိုင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေရာ အျပင္ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပါ အသည္းအသန္ျငင္းခုန္ခဲ့ရတယ္ဆိုပါေတာ့..

ကိုယ္မႀကံဳဖူး မသိဖူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႕ အကုန္အက်လည္းမမ်ားဘူး.. စမ္သပ္ဖို႕လည္းလြယ္တယ္.. ကိုယ့္ကိုလည္း ဘာမွအထိအခုိက္မရွိႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ျငင္းေနတာထက္ ေကာက္ၿပီးစမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္တာက ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္သာဆို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္မွာပဲ.. တကယ္မျဖစ္ဘူးဆိုမွ တစ္မ်ဳိးေပါ့..

ေႏြႏွင္းပါ.. တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြနဲ႕သိပ္စကားမေျပာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ နားခိုဖို႕ေနရာေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးၾကည့္တာပါ.. ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ႀကံဳတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၊ အဲဒါေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေတြးေတြ ၊ အမွတ္တရေတြကို ခင္းက်င္းျပဖို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္..အၿမဲတမ္း Update Update ႏိုင္မယ္မထင္ေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႕ Update လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္.. လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..


 

Blog Template by Adam Every. Sponsored by Business Web Hosting Reviews