အားလုံးပဲ Merry Christmas ပါ.. ခရစ္စ္မတ္စ္ေန႕ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘာမွမဆိုင္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ တရား၀င္ရုံးပိတ္ရက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာေရာက္ရင္ ခရစ္စ္မတ္စ္ေန႕ကို ေမွ်ာ္ပါတယ္.. ဒီႏွစ္ ခရစ္စ္မတ္စ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအမွတ္တရေတြ ယူလာတယ္.. ခရစ္စ္မတ္စ္ေန႕ရုံး ပိတ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူရဲ႕အေမ့ရြာကို သြားခဲ့တယ္.. ´´စစ္ပင္ဆိပ္´´တဲ့.. ခရစ္စ္မတ္စ္ေန႕ မနက္အေစာႀကီး ငါးနာရီမွာ ခ်စ္သူတို႕အိမ္ကေန ခ်စ္သူရဲ႕အဘိုး ၊ ခ်စ္သူ ၊ ခ်စ္သူရဲ႕အစ္မေတြနဲ႕အတူ
ေအာင္မဂၤလာကား၀င္းကို သြားၾကတယ္.. ကား၀င္းကိုေရာက္ေတာ့ ´´၀င္း´´ ကားဂိတ္မွာ ကားလက္မွတ္ျဖတ္.. ပဲခူးထိထိုင္စီးရမယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားခ်င္တဲ့ ဘုရားႀကီးထိေတာ့ မတ္တပ္ရပ္စီးရမယ္.. ရပ္စီးရမွာက ၁၅ မိနစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္.. ကားေပၚေရာက္မွ မနက္စာ ေပါက္စီတစ္ေယာက္တစ္လုံး.. အဆာေျပေပါ့ေလ..
ဘုရားႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားႀကီးေစ်းနားမွာ ထပ္စားၾကတယ္.. ၿပီးမွ ခ်စ္သူရဲ႕အေမ့ရြာကို ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ႕ ဆက္သြား.. ခ်စ္သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္က တစ္စီး.. စီးရတယ္.. ရြာကိုအေရာက္ ၁၀ မိနစ္ သာသာေလာက္ ေမာင္းရတယ္.. ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္လမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးမွာဆိုေတာ့ သြားရတာ လမ္းသာပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆိုင္ကယ္က အရင္ဆုံးေရာက္ေတာ့ ေနာက္ကလူေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အ၀င္၀က ရပ္ေစာင့္ေနတုန္း ခ်စ္သူရဲ႕ညီ ထြက္ႀကိဳတယ္.. ထြက္ထြက္လာခ်င္း ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး..
လူမွားေနေရာ... စြပ္က်ယ္ခ်ဳိင္းျပတ္နဲ႕.. ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားစတိုင္နဲ႕ဆိုေတာ့ ၀င္ေလ..အထဲကို´´ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ မွတ္မိေတာ့တာ.. ခ်စ္သူရဲ႕ညီမေလးကလည္း ၀မ္းသာအားရ လွမ္းေအာ္ႏႈတ္ဆက္...
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို ဖူးဖို႕ ေက်ာင္းေပၚတက္ေတာ့ အလွဴအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း ေက်ာင္းေပၚကို တက္လာၾကတယ္.. ေဆြျပမ်ဳိးျပလာၾကတာ..ဆိုၿပီး ခ်စ္သူရဲ႕ညီမေလးက မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ဘယ္နားသြားထားရမွန္းမသိေအာင္ ရွက္သြားပါတယ္..
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕....(သိတယ္ဟုတ္..လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္...ဆိုတာ).. ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ၀တ္ျဖည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲပတ္ၾကည့္..
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႕ယွဥ္လ်က္ေနရာက ကုန္းေပၚမွာ ေစတီရွိတယ္... ကုန္းျမင့္ေပၚမွာဆိုေတာ့ ေစတီရင္ျပင္ကို
မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ရြာထဲကို လည္ၾကတယ္.. ခ်စ္သူရဲ႕အစ္မ၀မ္းကြဲအိမ္မွာ လက္ဖက္တစ္ပန္း ကန္နဲ႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕မိၾကျပန္တယ္.. ဆြမ္းက ၁၀း၃၀ ေလာက္မွကပ္မယ္ဆုိေတာ့ နာရီ၀က္ တစ္နာရီေတာ့ လူငယ္ေတြခ်ည္း စကားေျပာၾက.. ခ်စ္သူတို႕ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾကဆိုၾကတာ နားေထာင္၊ လိုက္ေျပာ၊ လိုက္ေနာက္နဲ႕.. အမွတ္ရစရာပါပဲ.. မေန႕က ႀကိဳေရာက္ႏွင့္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ညီက
ရြာကလူေတြကို သူ႕အစ္ကို မိန္းမရသြားၿပီလို႕ေျပာထားတာ.... သူကေရွ႕ကေျပာ သူ႕ညီမက ေနာက္ကေန လိုက္ေဖာ္...တယ္တဲ့... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ေပ်ာ္စရာ စကား၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ပါ၀င္ခဲ့ရတယ္.. ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္အမီ ေက်ာင္းကိုျပန္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ဖို႕ျပင္ဆင္.. ဆြမ္းကပ္ၾက.. ေန႕လည္စာစားၾက.. စားၿပီးတရားနာ..
တရားနာၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း အရိပ္ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ ခ်စ္သူရဲ႕ညီနဲ႕ ခ်စ္သူက ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ၾကတယ္.. ျခင္းကလည္း ခတ္ရတယ္ကိုမရွိဘူး... ေကာက္ေနရတာခ်ည္းပဲ.. သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကေန ၀ိုင္းျခင္းျဖစ္သြားၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ညီမေလးက
ေက်ာင္းသားေတြကစားတဲ့ ေဘာလုံးယူၿပီး ေဘာလုံးကန္ၾက.. ေဘာလုံးကန္ရတာ ပ်င္းလာေတာ့
ျခင္းခတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး အဲဒီေဘာလုံးနဲ႕ ေဘာလီေဘာပုတ္ၾကတယ္.. သိတဲ့အတိုင္း.. ကန္တဲ့ေဘာလုံးကို ေဘာ္လီေဘာလုပ္ၿပီး ပုတ္ေတာ့ လက္ေတြက ဘယ္ခံႏိုင္မွာတုန္း.. အေရးထဲ ေဘာလုံးက ကြဲေနေသးတယ္... ကိုယ္ေပးဖို႕ အလွည့္ေရာက္တိုင္း ပိန္သြားတဲ့ေဘာလုံးကို လက္နဲ႕ ျပန္ျပန္ေဖာင္း.. ၿပီးမွ ျပန္ေပး.. အလုပ္ကိုျဖစ္လို႕...
ေဘာလုံးကန္ေနက် ခ်စ္သူကလည္း တစ္ဘက္ကလာတဲ့ေဘာလုံး လက္နဲ႕မဖမ္းဘဲ ေျခေထာက္နဲ႕ခ်ည္း လွမ္းဖမ္းတယ္.. သူလည္း ေဘာလီေဘာတစ္ခါမွ မကစားဖူးဘူးေလ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း အတူတူပဲ..
မကစားဖူးေတာ့ လက္အေနအထားမမွန္.. ညာလက္မဆစ္ ေဘာလုံးနဲ႕ထိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေရာင္တက္လာတယ္.. ၁၀ မွတ္ေၾကး ေလးပြဲေလာက္ကစားလိုက္တဲ့အခါ လူေတြက ေျခကုန္လက္ပမ္းက်.. ခ်စ္သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ပိုဆိုးေပါ့.. ႏွစ္ေယာက္သားက ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာသာ ေဒါင္းတိေမာင္းတိေလ.. ေျပးဟယ္လႊားဟယ္ ကစားဟယ္ဆိုေတာ့ ခဏလႈပ္ရုံနဲ႕ လူက ဟိုက္ေနၿပီ.. ပြဲလက္စသတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္က
ေလးပြဲလုံးအရႈံးျပ.. ရႈံးတဲ့သူ အေအးတိုက္ေၾကးေလာင္းထားေပမယ့္ ႏိုင္တဲ့သူေတြတိုက္တဲ့အေအးပဲ လိုက္ေသာက္လိုက္တယ္.. :P
အေအးဆိုင္မွာ ရပ္ထားတဲ့ဆိုင္ကယ္ျမင္ေတာ့ လူကမေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ တက္စီးဖို႕လုပ္ေသးတာ..
ဆိုင္ကယ္က နင္းႏႈိးတာေတာင္ လုံး၀မႏႈိးေတာ့တာနဲ႕ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္.. အေအးေသာက္ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျပန္သြား.. ခ်စ္သူရဲ႕အစ္မေတြက ရြာထဲသြားလည္ၾကတယ္.. ေက်ာင္းေပၚမွာ နားရင္းစကားေျပာၾက.. ခ်စ္သူရဲ႕အမ်ဳိးေတြကေတာ့ ဆြမ္းမကပ္ခင္ကတည္းက ေကာက္ညင္းထုပ္ လုပ္ေနၾကတယ္.. အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ေပါ့.. ေကာက္ညင္းထုပ္က်က္မွ ျပန္ရမယ္တဲ့.. ျပန္ဖို႕ျပင္ၾကေတာ့ ညေန ၃း၀၀ .. ေကာက္ညင္းထုပ္ေတြလည္း အသင့္ျဖစ္ၿပီေပါ့... ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို မိန္႕လိုက္တယ္.. ခုလာျပတဲ့လူကို မွတ္ထားလိုက္ၿပီ.. ေနာက္တစ္ေယာက္ မေျပာင္းနဲ႕ေတာ့တဲ့.. ကားေစာင့္ဖို႕သြားၾကေတာ့ အိမ္အျပန္ေျခလွမ္းေတြက အလာတုန္းကေလာက္ မျမန္ေတာ့ဘူး.. (သဲရုန္းေနရလို႕.. ;) ).. အျမန္လမ္းကေနေစာင့္ၿပီး ကားတားၾကတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မရ.. ကားေစာင့္ရင္း အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကတယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၾကြားဖို႕ရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်စ္သူနဲ႕တစ္ပုံတြဲရုိက္.. ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူခင္သူေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ပုံကို
ေနာက္မွပို႕ေပးလိုက္မယ္.. ရန္ကုန္ျပန္ဖို႕ ေတြ႕တဲ့ကားတိုင္းတား.. တားသမွ်ကားကလည္း မရပ္ဘူးဗ်ာ..
ေနာက္ဆုံး ဘုရားဖူးကားတစ္ကားက တင္ေခၚမွ ရန္ကုန္ျပန္ရေတာ့တယ္.. ေက်းဇူးအႀကီးႀကီးတင္ရပါ၏... ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ျပန္ဖို႕လူက ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနၿပီ.. အစ္မေတြက အိမ္မွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ဆိုတာနဲ႕ ညစာထမင္း၀ိုင္းကို ခ်စ္သူရဲ႕မိသားစုနဲ႕ လက္ဆုံစားျဖစ္ၾကျပန္တယ္... ဒီလိုဒီလိုနဲ႕..... 2011 ခရစ္စ္မတ္စ္ညေလးက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအသစ္အသစ္ေတြ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ .. ေမတၱာေတးေတြ လြင့္ပ်ံလ်က္... ခ်စ္သူနဲ႕အတူ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးျဖစ္တဲ့အထိ မၾကာခဏတမ္းတျဖစ္ေနမယ့္
ေန႕ေလးတစ္ေန႕ ေပါ့ေလ.....
စစ္ကိုင္းဦးဖိုးသင္းေရးတဲ့ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိနဲ႕ေက်ာ္ရင္ျမင့္ေရးတဲ့ အေရာင္ေသြးစုံစုံ ဘ၀ဇာတ္ခုံ အဖုံဖုံ
စာအုပ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္.. စစ္ကိုင္းဦးဖိုးသင္းေရးတဲ့စာေတြကို အရင္ကမဖတ္ဖူးပါဘူး.. လက္လွမ္းမမီခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့.. သူ႕စာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္မွ သူေရးတဲ့စာေတြအမ်ားႀကီးရွိမွန္းသိရပါတယ္..သူ႕ရဲ႕စာေရးသားဟန္ကို
သေဘာက်ပါတယ္.. ပြင့္လင္းတယ္.. ဘုဂလန္႕ေတာ့ႏိုင္တယ္.. သူတို႕ေခတ္ကပညာေရးကို သိရတယ္..
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာစာသင္ၿပီး အဲဒီေခတ္က ခုနစ္တန္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေမာင္သင္းက စူးစမ္းစိတ္အင္မတန္ႀကီးတာေတြ႕ရပါတယ္.. ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႕မ်ား ကြာပလို႕ ေတြးမိတယ္.. ကိုယ္သာသူ႕ေနရာမွာဆိုပညာတတ္-လူတစ္လုံးသူတစ္လုံး ျဖစ္လာဖို႕ မလြယ္လွဘူး ေအာက္ေမ့တယ္..
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း ဦးဘိုးသင္းဆီကေန ႏိုင္ငံေရးအႀကံဥာဏ္ေတြရခဲ့တယ္လို႕ ခန္႕မွန္းမိရတယ္..
ဦးခႏၱီတန္ေဆာင္းေတြေဆာက္တာအေပၚမွာ ဦးဘိုးသင္းရဲ႕အျမင္က တစ္မ်ဳိးပါ.. အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ သူေရးတဲ့စာေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ၿငိတဲ့စာေတြျဖစ္လို႕စာအုပ္အျဖစ္မထုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသုံးဖတ္စာအုပ္အျဖစ္ ျပဌာန္းဖို႕ပဲ
သူလုပ္ခဲ့ပါသတဲ့... လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြမွာလည္း သူေရးတဲ့စာအုပ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံျပဳျပင္ေရး စာအုပ္ေတြပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို သူ႕အိမ္မွာ ဟင္းရြက္ကန္စြန္း စိုက္တဲ့အလုပ္ေလာက္
အားမရမိပါဘူးတဲ့.. စိုက္ထားတဲ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြဟာ စားခ်င္တဲ့သူရွိေနေသးတယ္.. စားတဲ့သူရွိေနတယ္..
ေျပာရရင္ စားသုံးသူက အက်ဳိးရတယ္ေပါ့... သူေရးတဲ့စာေတြကေတာ့ ဖတ္သင့္တဲ့သူေတြ(ဥပမာ-
စီးပြားေရးသမားေတြ) မဖတ္ဘဲ စာေရးခ်င္တဲ့သူေတြကသာ ဖတ္သလိုျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စားသုံးသူဆီ တကယ္မေရာက္ဘူး.. စာဖတ္သူက သူ႕စာအုပ္ကေန အက်ဳိးမရတဲ့အတြက္ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို ဟင္းသီးဟင္းရြက္စိုက္တဲ့အလုပ္ေလာက္ အားမရပါဘူးလို႕ ေျပာထားပါတယ္... စာေရးဖို႕ေတာင္ အားေလ်ာ့သြားသလိုပဲ.. :)
ေက်ာ္ရင္ျမင့္ရဲ႕စာအုပ္ကေတာ့ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ အႏုပညာနယ္ပယ္မွာ ထင္ရွား-မထင္ရွား ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ေရးထားတာပါ.. မစိုးရိမ္တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္၊ ရဲတိုက္၊
ေလထီးေဒၚျမရင္၊ မုံရြာက သစ္ပင္စိုက္ေနတဲ့သူအေၾကာင္း.... စသျဖင့္ လူအမ်ားႀကီးရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးတိုေလးေတြ ေရးထားတာပါ.. မဆိုးပါဘူးလို႕ေျပာရပါမယ္.. ဘ၀မွာရုန္းကန္ေနရတာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အားသစ္ေတြျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္..
Labels: Knowledge
ဒီရက္ပိုင္း ဧရာ၀တီကိစၥ ပြက္လာေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႕စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါလည္း အဲဒီကိစၥက ပါလာျပန္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြႏွစ္ေယာက္လုံးကေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ မဟုတ္ဘူး.. သူ႕အေတြးကိုသူေျပာ.. ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ေျပာေပါ့.. ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကေတာ့ ျမစ္ႀကီးတိမ္ေကာသြားမလား.. သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးမလားဆိုတဲ့အေတြးေပါ့.. (သစ္ပင္ေတြကုန္ေနတာေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ဘက္က ရာသီဥတုကိုၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္သိသာပါတယ္.. ျပင္ဦးလြင္ဘက္ သစ္ခုတ္ေရာင္းတာနဲ႕ ထုံးဖုတ္တာေတြေၾကာင့္ အပင္ေတြကုန္ၿပီး တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ သိသိသာသာပူလာတယ္.. ျပင္ဦးလြင္ဘက္ အပင္ကုန္တာ ဧရာ၀တီနဲ႕ေတာ့မဆိုင္ဘူးေပါ့ေလ.. ဧရာ၀တီက်မွ အသံေတြထြက္လာတာက သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ နည္းနည္းရလာတာရယ္.. ႏိုင္ငံအလယ္ကေနျဖတ္စီးတဲ့ျမစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ထိခိုက္ရင္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးနီးပါးျဖစ္ေနမွာရယ္- ေပ်ာက္သြားရင္ အရမ္းသိသာမွာရယ္-ဆည္လာေဆာက္မယ့္သူက တရုတ္ျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အသံေတြထြက္လာတာလား ေတြးမိပါတယ္..အင္းေလးကန္ႀကီးသိသိသာသာေရခန္းတုန္းကေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ျဖစ္သြားၾကတာဆိုေတာ့ေလ.. ) အဲဒါေၾကာင့္ မီဒီယာေတြ (ဂ်ာနယ္ေတြ)ဘက္က ေရးသင့္တယ္..တင္ျပသင့္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးေပါ့..
သူ႕အေတြးကေတာ့ ဧရာ၀တီကိစၥ မီဒီယာအခ်င္းခ်င္း(ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာနဲ႕ ဂ်ာနယ္သမားေတြ) ပုဂ္ဂုိလ္ေရးထိခိုက္မေျပာၾကဘဲ အက်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ေရးၾကေစခ်င္တယ္.. ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာမွာေရးတဲ့သူက ဘယ္ရာထူး ဘယ္အဆင့္လဲလို႕ ေျပာထားတဲ့စာမ်ဳိး ေရးတာဟာ ပုဂ္ဂိုလ္ေရးတိုက္ခိုက္တာပဲလို႕ သူျမင္တယ္.. ဆည္ေဆာက္လို႕ ျမစ္ေပ်ာက္မယ္ဆိုရင္ မေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖို႕အတြက္ ေတာင္းဆိုႏိုင္ရမယ္.. တစ္ဘက္ကဆုံးရႈံးရင္ အဲဒါကိုေထမိကာမိတဲ့အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုကို ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိး မီဒီယာေတြက လုပ္သင့္တယ္လို႕ သူေတြးတယ္.. ေရးၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဂ္ဂိုလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ဦးတည္ေျပာဆိုေနတာမ်ဳိးထက္ အက်ဳိးျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကို ဦးတည္ေျပာဆိုတာမ်ဳိး ပိုျဖစ္သင့္တယ္လို႕ သူေျပာတယ္... အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမယ့္စကားမ်ဳိးေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ေလ..
အဲဒီေန႕က ခ်စ္သူနဲ႕စကား၀ိုင္းက ေနာက္ဆုံးဘယ္လိုသိမ္းလဲဆိုတာ ဆက္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ပါဦး..
သူကေျပာတယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သိပ္ေလးစားပါတယ္တဲ့.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြရွိသလို လုံး၀မႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြလည္း ရွိပါသတဲ့.. သူဟာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ သူနဲ႕အတူ အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြကို လုပ္ငန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ စည္းရုံးသြားႏိုင္တယ္.. ဦးပုက အဂၤလန္က အိမ္ေရွ႕မင္းသားျမန္မာျပည္လာတဲ့သတင္းကို အဂၤလိပ္ေတြက အေမွာင္ခ်ထားလို႕ သူ႕သတင္းစာကေန မင္းသားနဲ႕အိပ္ခဲ့တဲ့မိန္းမေတြက မင္းသားကို ဘယ္လိုလြမ္းေနေၾကာင္းသတင္းေရးၿပီးဖြင့္ခ်ေတာ့ ေထာင္ထဲ၀င္လိုက္ရတယ္.. အဲဒီအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္တစ္ခုက လြတ္လပ္ေရးရမယ့္အေရးကို တကယ္အေထာက္အကူျဖစ္ရဲ႕လားဆိုတာ ေတြးသင့္တဲ့အေၾကာင္း ဦးပုကိုေျပာသတဲ့.. ဦးပုကို အျပစ္တင္တဲ့စကားထက္ အဲလိုေလးေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ကိုေျပာျပလိုက္တဲ့အခါ လုပ္တဲ့သူကလည္း သူဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ျမင္သြားတယ္ေပါ့.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အဲလိုေနရာမ်ဳိးေတြမွာ သေဘာက်မိပါသတဲ့.. ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးကိုအရယူဖို႕ႀကိဳးပမ္းေနဆဲကာလ.. လြတ္လပ္ေရးရတာေတာင္ မျမင္သြားရေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္အသက္ ကိုယ့္လုံၿခံဳေရးထားဖို႕ ေပါ့ေလ်ာ့လြန္းတဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သေဘာမက်ပါဘူးတဲ့... ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေကာက္ေျပာလိုက္လဲ ဆိုေတာ့.... အင္း.. အဲလိုအျပဳအမူမ်ဳိး ရွင္လည္းမႀကိဳက္ဘူး.. ကၽြန္မလည္း မႀကိဳက္ဘူး.. သူမ်ားဆီမွာ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြ႕လာရင္ ကိုယ္လည္း အဲလိုမေနမိေအာင္ မလုပ္မိေအာင္ေရွာင္ေပါ့.. က်န္းက်န္းမာမာအသက္ရွည္ရွည္နဲ႕ ကိုယ့္ေဘးနားမွာၾကာၾကာေနႏိုင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ရင္ က်န္းမာေရးထိခုိက္ေလာက္ေအာင္ မလုပ္ရဘူးလို႕.. ေကာက္ေျပာလိုက္တာ.. ေျပာလက္စ စကားေတြျပတ္ၿပီး ကိုယ့္ကို ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ၾကည့္ေနေလရဲ႕.. သိတယ္ဟုတ္ .. ကၽြန္ေတာ္က စကားျဖတ္တာ သိပ္ေတာ္တာ.. ဟီး.. အခ်ိန္မၾကည့္ ဘာမၾကည့္နဲ႕ သူေျပာခ်င္တာေတြ စြတ္ဆက္ေျပာေနတာ ရပ္သြားေရာ.. သူလည္း ေက်နပ္သြားေရာ... ခ်စ္သူနဲ႕ ဧရာ၀တီအေရး..ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့စကား၀ိုင္းေလး ဒီေနရာမွာတင္ လက္စသိမ္းသြားပါတယ္..
Labels: Memories
အစိမ္းေရာင္ေန႕စြဲ
ပန္းရင့္ရင့္ ရုတ္တရက္ေျပာင္းမယ္
ဘယ္သူထင္ပါ့မလဲ…။
ျဖတ္ဖူးတဲ့ညေနခင္းေတြမ်ားေပမယ့္
ဒီညေနေလာက္ ပန္းေသြးမၾကြယ္ဘူး...။
အစိမ္းက ပန္းေရာင္မွာ အကြက္ေဖာ္လာတာမဟုတ္
ပန္းေရာင္က အင္အားမ်ားမ်ားနဲ႕ လာကြက္ၾကားတာ…။
အဲလို..အဲလို အသည္းကြဲရင္းရင္ခုန္…
ဒီအရသာမ်ား ရဖူးၾကရဲ႕လား…။
လြတ္က်တဲ့အိပ္မက္ေဟာင္းပဲ တတမ္းတတျဖစ္တတ္သူေတြ
ကန္႕ကြက္မယ့္ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ဳိး…။
အရႈံးမွာ အိပ္ေပ်ာ္သူေတြ
မႏွစ္ၿမိဳ႕မယ့္ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ဳိး…။
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ေပ်ာ္မယ့္သူေတြ
မလိုလားမယ့္ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ဳိး….။
အပစ္ခံဘ၀ ဂုဏ္ယူသူေတြ
အားမေပးမယ့္ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ဳိး…။
ဒီလိုရင္ခုန္ျခင္းမ်ဳိး…
၂၀၁၁ ေႏြတစ္ေန႕မွာ
ကြၽန္ေတာ္ရခဲ့ဖူးပါရဲ႕….။
Labels: Poem
တစ္ရက္က.. ခ်စ္သူနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲသြားျဖစ္ၾကတယ္... လိုအပ္တာေလးေတြ၀ယ္ျခမ္းၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္.. အင္းစိန္လမ္းေပၚေျပးတဲ့ ၄၅ ဘတ္စ္ နဲ႕ေပါ့.. ကားေပၚတက္ခါစက ထိုင္ခုံမရဘူး.. ႏွစ္ေယာက္လုံး မတ္တပ္ရပ္စီးရတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚမွာ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး.. တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္.. ၿပံဳးလိုက္.. ေျပာင္ျပလိုက္နဲ႕.. တစ္ခ်က္မွာ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို မရယ္မၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႕ ခပ္တည္တည္ၾကည့္ပါတယ္.. အဲဒီအၾကည့္ေတြပါပဲ.. စေတြ႕ေတြ႕ ခ်င္း သူ႕ကို ရင္ခုန္သြားရတဲ့ အၾကည့္ေတြေပါ့.. ခုလည္း ဆုံခါစကအတိုင္း သူ႕အၾကည့္ေတြက ရင္ခုန္ရပါတယ္.. ရင္ခုန္လို႕ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ထိုင္ဖို႕ ထိုင္ခုံရေရာ.. ဒါနဲ႕ သူက အတြင္းဘက္ထိုင္.. ကြၽန္ေတာ္က အျပင္ဘက္မွာထိုင္တယ္.. အဲလိုထိုင္ထိုင္ၿပီးလိုက္ခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ပါတယ္.. အၾကည့္ေတြက အရမ္းရင္ခုန္ဖို႕ေကာင္းတာပဲ..လို႕... သူက ၿပံဳးပါတယ္.. သြားေပၚေအာင္ၿပံဳးလိုက္တဲ့သူ႕ ပုံစံက သူ႕ကို ပိုခ်စ္စရာေကာင္းေစတယ္.. ကြၽန္ေတာ္လည္း သူၿပံဳးတာကိုပဲ သေဘာတက်နဲ႕ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္.. အဲလိုၾကည့္ေလ သူက ၿပံဳးေလပဲ.. သူ႕ပုံစံက ရွက္ၿပီးခဏခဏၿပံဳးေနတဲ့ပုံစံပါ.. ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီပုံစံကို သေဘာတက်ျဖစ္.. ဒါနဲ႕ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ခဏခဏၿပံဳးရတဲ့အေၾကာင္းကို ေမးျဖစ္ပါတယ္.. သူက စူသလို ၿပံဳးသလိုမ်က္ႏွာေပးနဲ႕ၾကည့္ၿပီး ကားေပၚမွာ အဲဒီစကားကို ဘာလို႕အက်ယ္ႀကီးေျပာလိုက္တာလဲတဲ့.. ဟယ္.. ကိုယ့္အသံကိုေတာင္ ကိုယ္ေသခ်ာျပန္မၾကားႏိုင္တဲ့ေလသံနဲ႕ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တာပါလို႕.. ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုၿပီး အံ့ၾသတႀကီးျပန္ေမးလိုက္ေတာ့.. ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္က ဘတ္စ္က ခဏအရပ္.. အသံအားလုံးလည္း တိတ္သြားတာ.. အဲအခ်ိန္ႀကီးေျပာခ်လိုက္ေတာ့ အသံက အက်ယ္ႀကီးထြက္သြားတာတဲ့.. ေရွ႕ ခုံကအေဒၚႀကီးကေရာ ၊ ေနာက္ခုံကလူကေရာ ၊ ဟိုဘက္ေဘးတန္းကလူေတြကေရာ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးၾကတာ မျမင္လိုက္ဘူးမလားတဲ့.. ဟိုက္ ေသၿပီဆရာ.. အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္က ရွက္ၿပီး ခဏခဏၿပံဳးေနေတာ့တာကိုး.. ကိုယ္ကလည္း သူေျပာေျပာလိုက္ခ်င္းကေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္ ဘယ္နားသြားထားလိုက္ရမွန္းမသိ ရွက္သြားတယ္.. ဒါေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ပဲ.. ေျပာတုန္းကေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ.. ဘာလုပ္လို႕ရေတာ့မွလဲေနာ္.. ဟိဟိ.. မ်က္ႏွာကေတာ့ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ..
(၆.၈.၂၀၁၁)
[Unicode]
တစ်ရက်က.. ချစ်သူနဲ့ မြို့ထဲသွားဖြစ်ကြတယ်... လိုအပ်တာလေးတွေဝယ်ခြမ်းပြီး ပြန်ခဲ့တယ်.. အင်းစိန်လမ်းပေါ်ပြေးတဲ့ ၄၅ ဘတ်စ် နဲ့ပေါ့.. ကားပေါ်တက်ခါစက ထိုင်ခုံမရဘူး.. နှစ်ယောက်လုံး မတ်တပ်ရပ်စီးရတယ်.. ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ကားပေါ်မှာ စကားမပြောဖြစ်ကြပါဘူး.. တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်.. ပြုံးလိုက်.. ပြောင်ပြလိုက်နဲ့.. တစ်ချက်မှာ သူက ကျွန်တော့်ကို မရယ်မပြုံးမျက်နှာနဲ့ ခပ်တည်တည်ကြည့်ပါတယ်.. အဲဒီအကြည့်တွေပါပဲ.. စတွေ့တွေ့ ချင်း သူ့ကို ရင်ခုန်သွားရတဲ့ အကြည့်တွေပေါ့.. ခုလည်း ဆုံခါစကအတိုင်း သူ့အကြည့်တွေက ရင်ခုန်ရပါတယ်.. ရင်ခုန်လို့ကောင်းနေတဲ့အချိန်လေးမှာ ထိုင်ဖို့ ထိုင်ခုံရရော.. ဒါနဲ့ သူက အတွင်းဘက်ထိုင်.. ကျွန်တော်က အပြင်ဘက်မှာထိုင်တယ်.. အဲလိုထိုင်ထိုင်ပြီးလိုက်ချင်းပဲ ကျွန်တော်က သူ့ နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်.. အကြည့်တွေက အရမ်းရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတာပဲ..လို့... သူက ပြုံးပါတယ်.. သွားပေါ်အောင်ပြုံးလိုက်တဲ့သူ့ ပုံစံက သူ့ကို ပိုချစ်စရာကောင်းစေတယ်.. ကျွန်တော်လည်း သူပြုံးတာကိုပဲ သဘောတကျနဲ့ ကြည့်နေလိုက်တယ်.. အဲလိုကြည့်လေ သူက ပြုံးလေပဲ.. သူ့ပုံစံက ရှက်ပြီးခဏခဏပြုံးနေတဲ့ပုံစံပါ.. ကျွန်တော်ကလည်း အဲဒီပုံစံကို သဘောတကျဖြစ်.. ဒါနဲ့ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ ခဏခဏပြုံးရတဲ့အကြောင်းကို မေးဖြစ်ပါတယ်.. သူက စူသလို ပြုံးသလိုမျက်နှာပေးနဲ့ကြည့်ပြီး ကားပေါ်မှာ အဲဒီစကားကို ဘာလို့အကျယ်ကြီးပြောလိုက်တာလဲတဲ့.. ဟယ်.. ကိုယ့်အသံကိုတောင် ကိုယ်သေချာပြန်မကြားနိုင်တဲ့လေသံနဲ့ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တာပါလို့.. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုပြီး အံ့သြတကြီးပြန်မေးလိုက်တော့.. ပြောလိုက်တဲ့အချိန်က ဘတ်စ်က ခဏအရပ်.. အသံအားလုံးလည်း တိတ်သွားတာ.. အဲအချိန်ကြီးပြောချလိုက်တော့ အသံက အကျယ်ကြီးထွက်သွားတာတဲ့.. ရှေ့ ခုံကအဒေါ်ကြီးကရော ၊ နောက်ခုံကလူကရော ၊ ဟိုဘက်ဘေးတန်းကလူတွေကရော လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးကြတာ မမြင်လိုက်ဘူးမလားတဲ့.. ဟိုက် သေပြီဆရာ.. အဲဒါကြောင့် ကိုယ်တော်က ရှက်ပြီး ခဏခဏပြုံးနေတော့တာကိုး.. ကိုယ်ကလည်း သူပြောပြောလိုက်ချင်းကတော့ မျက်နှာတောင် ဘယ်နားသွားထားလိုက်ရမှန်းမသိ ရှက်သွားတယ်.. ဒါပေမယ့် ခပ်တည်တည်ပဲ.. ပြောတုန်းကပြောခဲ့ပြီးပြီ.. ဘာလုပ်လို့ရတော့မှလဲနော်.. ဟိဟိ.. မျက်နှာကတော့ ခပ်ပြောင်ပြောင်ပဲ..
(၆.၈.၂၀၁၁)
Labels: Memories
အပ်င္းႀကီးၿပီး ဘေလာ့မွာစာေရးမတင္ရတာေတာင္ၾကာၿပီ.. မေန႕ကေတာ့ အလုပ္ကအစ္ကိုတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့၀င္ဖတ္ၿပီး ေႏြႏွင္း စာေရးပါလားလို႕ ေျပာလာေတာ့ ဘေလာ့မွာစာျပန္ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကလည္း ကိုယ္ေရးခ်င္တာေရးတဲ့ဘေလာ့ဆိုေတာ့ကာ ဖတ္သူခပ္နည္းနည္းပါပဲ.. စာေရးဖို႕ရာ အရင္လိုတိုက္တိုက္ တြန္းတြန္းေျပာမယ့္သူနည္းသြားတာလည္းပါ.. ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာေရးခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတာလည္းပါလို႕ စာမေရးဘဲ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးေနခဲ့တာ.. ဘေလာ့ေရးဖို႕ ေက်ာ္ရခြရတာေတြလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ.. အရင္လိုမ်ဳိး blogspot ေလးျပန္ဖြင့္ေပးရင္ ေကာင္းေလစြ...
ဒီမနက္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေလးတစ္ခုျဖစ္တယ္... ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက အေရးႀကီးတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကို လူခ်င္းဆုံေပးျဖစ္တာပါ.. တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖ-တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူပါ.. အေဖက ဟိုအရင္တစ္ပတ္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုမွာလိုက္တဲ့ပစၥည္းေတြ ကားဂိတ္မွာေရြးၿပီး လာပို႕ေပးတယ္.. ပစၥည္းေတြက ခ်စ္သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အတူစိတ္ကူးအေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္အလုပ္မွာ လိုတဲ့ပစၥည္းေတြ.. ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အလုပ္လုပ္မယ့္ရုံးခန္းကိုပဲ ပို႕ရတယ္.. သူက အဲဒီကေနေစာင့္ေပါ့.. ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကားအလာေစာင့္ၿပီး ေခၚသြားတယ္.. အေဖနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူအေနနဲ႕ မဟုတ္ေသးပါဘူး.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အလုပ္အတူတူလုပ္မယ့္သူအျဖစ္ပဲ ခုေလာေလာဆယ္ ေပးသိထားတယ္.. အေမ့ကို အသိေပးၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ အေဖ့ကိုေတာ့ အသိမေပးျဖစ္ေသးဘူး.. အေဖစိတ္ထိခိုက္မလားလို႕ ေတြးလို႕ပါ.. အေမေတြနဲ႕စာရင္ အေဖေတြက သမီးေတြကို ပိုႏွေျမာတတ္ၾကတယ္မလား.. ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိဳက္တဲ့လူေတြ အိမ္ကိုလာလည္တဲ့အခါ ကိုယ့္သမီးကိုႀကိဳက္လို႕လာေနမွန္း မသိခင္က အေဖက ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာႏိုင္ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္သမီးကိုႀကိဳက္ေနမွန္းလည္းသိေရာ မ်က္ႏွာႀကီးသုန္မႈန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္တာကို အမွတ္ရမိပါတယ္..
ဒီမနက္ခင္းမွာ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ အေဖကလည္း သူ႕ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ရင္း ထုံးစံအတိုင္း စပ္မိစပ္ရာေတြေျပာၾကဆိုၾက.. ဆုံေတြ႕ခ်ိန္က ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေပမယ့္ အေဖက စကားစမျပတ္ႏိုင္ဘူး.. သူတစ္ေယာက္တည္း ဒိုင္ခံေျပာတတ္တဲ့အေဖ့ရဲ႕အက်င့္ကိုသိထားလို႕ ရုံးကလည္းသြားရဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ျမန္ျမန္စကားစ၀င္ျဖတ္ၿပီး ထြက္ရပါတယ္.. တကယ္လို႕မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူကို ခ်စ္သူအေနနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးရင္ မနက္ခင္းကလို အေဖက သူ႕ကိုစကားေတြေျပာေနပါ့မလား.. ဘယ္အခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႕သူ႕ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိတ္ဆက္ေပးရမလဲ .. ကၽြန္ေတာ္ မေတြးႏိုင္ေသးပါဘူး..ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္ကို sensitive ျဖစ္ရတဲ့ကိစၥတစ္ခုပါပဲ...
အဲဒီေန႕...
ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ေန႕....။
အသြားတုန္းက
သူ႕လက္ေမာင္းကိုဆြဲ
ေပတရာလမ္းဟိုဘက္
အေျပးအလႊား ျဖတ္ကူးခဲ့ရ...။
အျပန္ခါက်...
တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲ
ေပတရာလမ္းတစ္ဘက္
ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ့ၾက.....။
ကန္သာယာနား
ခ်စ္စကားမဟုတ္တဲ့ ခ်စ္စကားခ်ဳိေတြ
အၿပံဳးခ်င္းဖလွယ္ရင္း..
သက္ျပင္းဖြဖြရႈိက္ရင္း..
ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း..
ပုံျပင္ေတြ နားေထာင္ရင္း..
ဂစ္တာသံမွာ စီးေမ်ာရင္း..
ကံၾကမၼာကို အံ့ၾသရင္း..
ဒီေန႕နဲ႕ မနက္ျဖန္အတြက္
အိပ္မက္ေတြ ပီျပင္ေစဖို႕ အားအင္ေတြရွိခဲ့...။
အဲဒီေန႕ပဲေလ...
ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ေန႕ေပါ့....။
Labels: Poem
အၾကည့္တစ္ခ်က္...
စကားတစ္ခြန္း...
အၿပံဳးတစ္ပြင့္...
အျပဳအမူတစ္ခုတစ္ေလနဲ႕တင္..
ရီေစ..ငိုေစ..
ေမွ်ာ္လင့္ေစ.. က်ဆုံးေစ..
ၾကည္ႏူးေစ.. ေသြးပ်က္ေစႏိုင္သူ..
အဲဒါ... ခ်စ္သူ.....။
7:25 pm
Labels: Poem
အေ၀းႀကီးထြက္သြားမွာလည္း
အေတြးနဲ႕တင္ေၾကာက္တယ္..။
ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္
သူ႕လက္ေတြ တင္းတင္းဆုပ္ထားဆိုေတာ့လည္း
သတၱိက နည္းေနျပန္ေရာ....။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ...
ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ေလး
ဆုံးရႈံးလိုက္ရေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕....။
7:55 pm
Labels: Poem
ငါ.. လဲက်ခဲ့ဖူးတယ္။
ထူမတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ယိုင္နဲ႕ခဲ့ဖူးတယ္။
ခိုင္မတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ငိုရႈိက္ခဲ့ဖူးတယ္...
ငိုရႈိက္ေနတတ္ဆဲလည္း ျဖစ္တယ္။
ရယ္ေမာခဲ့ဖူးတယ္..
ရယ္ေမာေနတတ္ဆဲလည္း ျဖစ္တယ္။
ခ်စ္ဖူး မုန္းဖူးတယ္...
ခ်စ္တတ္ မုန္းတတ္ေနဆဲလည္း ျဖစ္တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတယ္..
ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္ဆဲလည္း ျဖစ္တယ္။
အခ်စ္-အမုန္းနဲ႕ အျပစ္-အရႈံး
သူမ်ားေတြလိုပဲ ႀကံဳရတယ္...
ထူးမျခားတဲ့စုတ္ခ်က္နဲ႕ ငါ့အတၴဳပၸတၱိက သာမန္ပါပဲ...။
11:30 pm
Labels: Poem
တစ္သက္မွာတစ္ခါ...
တိမ္ေတြနဲ႕ကစား
ေလနဲ႕ လမ္းသလား
ေကာင္းကင္ျပာ ေနာက္ခံထား
အိပ္မက္ေတြ ပုံေဖာ္ဖို႕ အိပ္မက္ခဲ့ဖူးၿပီ ...။
တစ္သက္မွာတစ္ခါ...
ေသြ႕ေျခာက္ပူေလာင္
ေရေယာင္ေဆာင္တဲ့ တံလွ်ပ္ေတြထဲ
အိပ္မက္ဆဲ အိပ္မက္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ဖူးၿပီ...။
တစ္သက္မွာတစ္ခါ...
တင္သည့္ခ်စ္ေၾကြး မေျပေသးသေရြ႕
ႏွလုံးေသြးခင္း လည္စင္းဆပ္မည္
ဒီဘ၀ ဒီမွ်....
ေၾကေစေတာ့ေလ....။
ညေန ၆း၄၃
Labels: Poem
ဒါေပမယ့္... ဖမ္းဆုပ္လို႕မရဘူး...။
သိတယ္
ဒါေပမယ့္...ဆြဲကိုင္ျပလို႕မရဘူး...။
ၾကားတယ္
ဒါေပမယ့္...ဘာသာျပန္လို႕မရဘူး..။
အျမင္-အသိ-အၾကား
အားလုံးေပါင္းပုံေဖာ္တဲ့အခါ
ဒါ...အခ်စ္ဆိုတာတဲ့ေလ....။
ေႏြႏွင္း
Labels: Poem
ဒီတစ္ပတ္ဖတ္မိတဲ့ထဲက သေဘာက်မိတာေလး မွ်ေ၀တာပါ..
ခင္ေမာင္ညိဳ(ေဘာဂေဗဒ)ေရးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က စီးပြားေရး..
ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲကပါ..
**********************************************
ေ၀ဖန္သူေတြက အိမ္ေထာင္ေရးေစ်းကြက္ကို
ေဘာဂေဗဒအျမင္ျဖင့္ၾကည့္ရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္ေတြ က်န္ေနသည္ဟု
တြက္ၾကသည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ မိသားစုမ်ားတြင္ အေရးပါသည့္ တာ၀န္ယူမႈက်န္ေနၿပီး
ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာစဥ္းစားမႈမ်ားႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဟု ဆိုၾကသည္။
တာ၀န္ယူမႈ၏ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ဆက္ဆံေရးတြင္ အေရးႀကီးျခင္းသည္
အိမ္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ ဆက္ဆံရပုံမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕အသစ္တစ္ၿမိဳ႕သို႕ေျပာင္းရၿပီး အိမ္ခန္းတစ္ခန္းလိုအပ္သည္ ဆိုပါစို႕။
မန္ခ်က္စတာလိုၿမိဳ႕ႀကီးေတြေရာက္ေနလွ်င္ ေထာင္ခ်ီၿပီးရွိေနေသာ
အိမ္ခန္းေတြကို လိုက္မၾကည့္ႏိုင္။ စာရင္းကိုၾကည့္ၿပီး အခ်ဳိ႕ကိုသာ
သြားၾကည့္သည္။ ေစ်းႏႈန္း၊ အသုံးအေဆာင္၊ ေနရာႏွင့္ အျခားမိမိ
စိတ္၀င္စားသည့္ ကိစၥေတြ လိုက္ၾကည့္မည္။ ရွာရင္းရွာရင္း အလြန္သေဘာက်သည့္
အခန္းတစ္ခန္း ကို ေတြ႕မည္။ တစ္ေနရာရာတြင္ ထိုတိုက္ခန္းထက္ပိုေကာင္းမည့္
တိုက္ခန္းတစ္ခန္းရွိေနသည္ကို သိေသာ္လည္း ရွာေဖြရန္အခ်ိန္မရ။
လက္ရွိတိုက္ခန္းကို ေရြးလိုက္မည္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးလွ်င္ တိုက္ခန္းပိုင္ရွင္ႏွင့္ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခု
ျပဳလုပ္ရမည္။ တစ္လေလာက္လာေနၿပီး ေနာက္တစ္လတြင္ ေရႊ႕ရမည့္အျဖစ္မ်ဳိး
မျဖစ္လို။ ခန္းဆီးေတြ၀ယ္ရမည္။ ပန္းခ်ီကားေတြခ်ိတ္ရမည္။
တယ္လီဖုန္းတပ္ရမည္။ ေစာေစာစီးစီးအိမ္ေျပာင္းခိုင္းလွ်င္
ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ ထားသမွ် အလဟႆျဖစ္မည္။ ေနရာအသစ္တစ္ခုကိုလည္း
ျပန္ရွာရဦးမည္။
အိမ္ပိုင္ရွင္ကလည္း အခုငွါး၊ အခုျပန္ထြက္သြားကာ
ေနာက္ထပ္အိမ္ငွါးတစ္ေယာက္ ထပ္ရွာရသည့္ ဒုကၡကိုမခံလို။ ေၾကာ္ျငာထည့္ရ၊
အိမ္လာၾကည့္သူေတြကို လိုက္ျပရ၊ ယခုအိမ္ငွါး ေလာက္ပင္ တည္ၿငိမ္မႈရွိပုံမရ။
ယုံၾကည္စရာမေကာင္းသည့္သူေတြကို ဆက္ဆံရဦးမည္။
ကိုယ္က ပိုေကာင္းသည့္အိမ္ေတြရွိေနေၾကာင္းသိသလို အိမ္ရွင္ကလည္း
ပိုေကာင္းသည့္ အိမ္ငွားေတြရွိေၾကာင္းသိေသာ္လည္း ထိုအခြင့္အလမ္းေတြကို
ႏွစ္ဘက္စလုံးက စြန္႕လႊတ္ကာ သေဘာတူညီမႈ တာ၀န္ယူမႈတစ္ခုျပဳလုပ္ရန္
စိတ္ပါ၀င္စားေနၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျခားပို၍ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ
နည္းလမ္းေတြေနာက္ မလိုက္ပါေစႏိုင္သည့္ အငွားစာခ်ဳပ္တစ္ခု လက္မွတ္ေရး
ထိုးၾကမည္။ စာခ်ဳပ္သက္တမ္းမေစ့မီ ထြက္သြားလွ်င္ က်န္လေတြအတြက္ပါ ေပးရမည္။
အိမ္ရွင္ကလည္း ကိုယ့္ကို ႏွင္ခ်၍မရ။
အငွားစာခ်ဳပ္ကို တာ၀န္ယူကတိျပဳ လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္းသည္
အိမ္ခန္းတစ္ခန္းအတြက္ အိမ္ငွားက ေပးလိုသည့္ႏႈန္းကို ျမင့္ေစၿပီး
အိမ္ရွင္လိုခ်င္သည့္ႏႈန္းကို ေလ်ာ့ေစသည္။ စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္
ကတိျပဳမထားပါက တန္ဖိုးရွိေသာ ဖလွယ္မႈ၊ေရာင္း၀ယ္မႈေတြ ျဖစ္ထြန္းေတာ့မည္
မဟုတ္။ အငွားစာခ်ဳပ္သည္ အျခားတန္ဖိုးရွိသည့္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြကို
တားဆီးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕တားဆီးရန္လည္း
လက္မွတ္ထိုးသူႏွစ္ဦးစလုံးက လိုလားၾကသည္။
အိမ္ေထာင္ဖက္ရွာေဖြရာတြင္လည္း အလားတူ တာ၀န္ယူမႈ၊ ကတိျပဳမႈေတြႏွင့္
ႀကံဳရသည္။ အိမ္ေထာင္ဖက္တစ္ေယာက္လိုခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူႏွင့္
အိမ္ေထာင္ျပဳရျပဳရ ဆိုေသာ သေဘာေတာ့မဟုတ္။ ခ်ိန္းဆိုကာ
တြဲသြားတြဲလာလုပ္ၿပီးေနာက္ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း အေတာ္အတန္သိသည္။
သူ႕အေနအထား၊ သူ႕ကိုယ္က်င့္၊ သူ႕ဓေလ့၊ သူ႕၀ါသနာ၊ လုပ္ငန္းႏွင့္
လူမႈေရးကၽြမ္းက်င္မႈ စသည္တို႕ကို သိရသည္။ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳရသည့္သူေတြ
အမ်ားအျပားထဲက တစ္ေယာက္ကို အေလးပိုသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း ကိုယ္လိုခံစားမိသည္။
ကံလည္းႀကံဳသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေရွ႕တစ္လွမ္းတက္လိုသည္။
ဆက္ဆံေရးတစ္ခုအတြက္ စတင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံလိုၾကသည္။ လက္ထပ္လို၊
အိမ္၀ယ္လို၊ ကေလးရလိုသည္။ ေရရွည္ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးကို မလိုလားလွ်င္
ထိုအဆင့္ေတြသည္ အဓိပၸာယ္မရွိ။
တစ္စုံတစ္ရာမွားယြင္းခၽြတ္ေခ်ာ္သြားခဲ့လွ်င္ ဘာျဖစ္မည္နည္း။
မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္သည္ မည္သို႕ျဖစ္ရမည္ဟု တစ္ဖက္သား၏စိတ္ထဲတြင္
ျမင္ထားေသာ္လည္း ကိုယ့္ထက္ ထိုစံခ်ိန္စံညႊန္းႏွင့္ နီးစပ္သူတစ္ေယာက္ေယာက္
ရွိႏိုင္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာလိုက္လွ်င္ သို႕မဟုတ္
တစ္ေယာက္ေယာက္ မက်န္းမမာျဖစ္လွ်င္ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ အိမ္ရွင္ႏွင့္
အိမ္ငွားကဲ့သို႕ပင္ အနာဂတ္ေရြးခ်ယ္စရာေတြကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလုံးက
ပိတ္ဆို႕ကာဆီးကာ လက္ရွိအေျခအေနကို တာ၀န္ယူၾက ကတိျပဳၾကရန္
စိတ္၀င္စားၾကသည္။
လက္ထပ္စာခ်ဳပ္သည္ လိုအပ္သည့္တာ၀န္ယူမႈကို ရရွိရန္ႀကိဳးစားသည့္
နည္းတစ္နည္း ျဖစ္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ဥပေဒအရခ်ဳပ္ဆိုေသာ
စာခ်ဳပ္တစ္ခုသည္ ႏွစ္ဘက္စလုံးက လိုခ်င္သည့့္ တာ၀န္ယူမႈ၊ ကတိျပဳမႈမ်ဳိးကို
ဖန္တီးေရးအတြက္ သင့္ေလ်ာ္ျခင္းမရွိ။ အလြန္တင္းက်ပ္ေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားသည္
ကိုယ္ႏွင့္မေပါင္းလိုေတာ့ေသာသူကို ဇြတ္ထိန္းထား ႏိုင္႐ုံမွ်သာ
တတ္ႏိုင္သည္။ ႏွစ္ဘက္စလုံး မူလကေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ
ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ေတြကို မရႏိုင္။
ဥပေဒေၾကာင္းအရ ခ်ဳပ္ဆိုေသာ စာခ်ဳပ္ကို ျမတ္ႏိုးမႈျဖင့္ အားျဖည့္မွသာ
ပိုမိုပီျပင္ေသာ တာ၀န္ယူမႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ ပို၍ၾကင္နာတတ္၊ ၾကြယ္၀၊
ခ်စ္စရာေကာင္း၊ ႐ုပ္ေခ်ာေသာသူ ေတြ႕ရ၍လည္း စိတ္ေျပာင္းစရာမရွိ။
ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကို တြယ္တာသူတစ္ေယာက္သည္ အသစ္ေတြမရွာလိုေတာ့။
ဘယ္ေလာက္အေျခအေနေကာင္းေကာင္း အခြင့္အလမ္းသစ္ေတြ မမက္ေတာ့။
အခ်စ္သည္စိတ္ခ်ရသည္ဟု မဆိုလိုပါ။
နာမည္ေက်ာ္မင္းသားမင္းသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိမိ၏အိမ္ေထာင္ဖက္
ညစာထြက္စားလွ်င္ နည္းနည္းမွစိတ္မပူသည့္သူ ရွိမည္မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္
စင္းလုံးေခ်ာမျဖစ္သည့္တိုင္ အမ်ားအားျဖင့္ သူတစ္ပါးႏွင့္ဆက္ဆံရာ၌
သ၀န္တိုစရာ၊ စိတ္မခ်စရာ မရွိတတ္။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာခံစားတာ၀န္ယူမႈသည္ အျခားပိုေကာင္းေသာ
အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ပိတ္ပစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အက်ဳိးေက်းဇူးေတြရွိေနသည္။
စရိတ္အက်ဳိးေက်းဇူး႐ႈေထာင့္မွ အခ်စ္ကို တြက္ၾကည့္လွ်င္လည္း
တန္ဖိုးရွိသည္။ ပို၍ သင့္ေတာ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္
ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေနရာတကာ စရိတ္ေတြ၊ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြခ်ည္း
လိုက္တြက္မေနလွ်င္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။
ေနရာတကာေစ်းတြက္လိုက္တြက္ေနလွ်င္ မိမိ၏အိမ္ေထာင္ေရးကို အျခားသူေတြေလာက္
စိတ္ေက်နပ္မႈ ရမည္မဟုတ္ေပ။ စိတ္ပညာရွင္ေတြက အိမ္ေထာင္ေရး၏
အေကာင္းအဆုိးကို စဥ္းစားခိုင္းလွ်င္ အက်ဳိးထက္ အျပစ္ျဖစ္ရန္က
အလားအလာပိုမ်ားသည္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆက္ဆံမႈကိစၥမ်ဳိးကို ဤကဲ့သို႕
အၿမဲေတြး၍မျဖစ္။
ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)
ပတ္၀န္းက်င္ကစီးပြားေရး.. စာအုပ္မွ (ႏွာ - ၂၃၄)
Labels: Knowledge
အေဟာင္းေတြခ်ည္း..
အထပ္ထပ္
အသစ္အသစ္.. ထပ္မျဖစ္
တစ္ေယာက္တည္းလည္း မဟုတ္
ကဲ......
ေရွ႕ဆက္ဖို႕ ဘယ္လိုလဲ.....။
Labels: Poem
ကၽြန္မခ်စ္သူ
သူက ကၽြန္မခ်စ္သူ။ ဆံပင္ၾကမ္းၾကမ္းေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ ရွည္တတ္တယ္။ အေရာင္ကလည္း ခဏခဏေျပာင္းတတ္ေသး။ မ်က္္ခုံးအစုံက ခပ္ေျပေျပေကြးၿပီး ထင္းထင္းေလးေတြ။ ဘယ္မ်က္ခုံးရဲ႕အစ..အေပၚနားမွာ မွဲ႕ရွင္ေလး တစ္လုံးရွိေလရဲ႕။ မ်က္ရစ္ေသးေသးနဲ႕ ခပ္မို႕မို႕၊ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမ်က္လုံးေတြကို စိပ္စိပ္ရွည္ရွည္ မ်က္ေတာင္ေတြက ၀န္းရံထားတယ္။ အဲဒီမ်က္ေတာင္ေတြပါပဲ။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ကၽြန္မ မနာလိုအျဖစ္ရဆုံး အရာေတြပါ။ သူ႕အၾကည့္ကလား။ ဟင့္အင္း။ မေျပာခ်င္ပါဘူး။
ငယ္ငယ္က ကၽြန္မၾကည့္မရတဲ့ အတန္းေဖာ္ရဲ႕အၾကည့္နဲ႕တူလို႕။ သူ႕ဆီမွာ ကၽြန္မမႀကိဳက္ဆုံးအရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္..ဒါေပမယ့္လည္း။ အဲဒီအၾကည့္ေတြကပဲ ႏွလုံးသားေပါက္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ပါရဲ႕။
သူ႕အေၾကာင္း ဘာေတြဆက္ေျပာရမွာပါလိမ့္။ ေျပာခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူအေၾကာင္းဆိုတာ ေျပာလို႕မကုန္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ ေျပာလို႕ကုန္သြားေတာင္ ေျပာၿပီးသားေတြ
အထပ္ထပ္ေျပာေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္းဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ဒီစကားကိုၾကားရင္ သူၿပံဳးပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခုခုကိုသေဘာက်ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုကို နာနာက်င္က်င္နဲ႕ (ဒါမွမဟုတ္) ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္နဲ႕ သေဘာေပါက္သြားရင္ျဖစ္ျဖစ္ (ဒါမွမဟုတ္) သိပ္စိတ္လႈပ္ရွားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူၿပံဳးတတ္တယ္။ ၿပံဳးတဲ့အခါ
ႏႈတ္ခမ္းစြန္းေလးႏွစ္ဘက္ အေပၚတြန္႕ေကြးသြားတဲ့ပုံက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အဲဒီအၿပံဳးပါပဲ။ ကၽြန္မသေဘာအက်ဆုံး၊ အႏွစ္ၿခိဳက္ဆုံး သူ႕ရဲ႕လက္ေဆာင္ပါ။ သူကလည္း ေျပာဖူးပါတယ္။ ေလာကကို ဒီအၿပံဳးေလးတစ္ခုပဲ ေပးႏိုင္ပါေသးတယ္တဲ့။ သူ႕အၿပံဳးက ကၽြန္မစိတ္ကို အလႈပ္ကိုင္ႏိုင္ဆုံး အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆုံး
ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႕ကို ရုိးရုိးသားသား ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားကိုၾကားရင္ သူ ၿပံဳးပါလိမ့္ဦးမယ္။ သေဘာက်လို႕ၿပံဳးတဲ့အၿပံဳးေပါ့။ အဲလို..ႏွစ္လိုစရာအၿပံဳးနဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ကို လည္ပင္းေညာင္းပါေစ၊
တစ္ေနကုန္ပဲ ေမာ့ၾကည့္ရ ၾကည့္ရ။ ၾကည့္ေနခ်င္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါလည္း အဲဒီသူ႕ကိုပဲ အျမင္ကပ္မိေသးတယ္။ သူနဲ႕ တစ္ေနရာရာကို အတူသြားရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေပါ့။ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းတဲ့ သူ႕ေျခလွမ္းကို မီေအာင္လိုက္ရတာမ်ား.. ေမွာက္လဲေတာ့မတတ္။ ေဒါက္ျမင့္စီးထားမိရင္ ပိုဆိုး။ လူခ်င္းကြဲသြားမွာစိုးလို႕ လူၾကားသူၾကားထဲ သူ႕လက္ေမာင္းလိုက္ဆြဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။ သူလမ္းေလွ်ာက္တာ အေဖ့လိုပဲ။ သိပ္ျမန္တယ္လို႕ ေျပာတိုင္း အေမက သေဘာတက်နဲ႕ၿပံဳးတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအေဖေရာ၊ အဘိုး(အေမ့အေဖ)ပါ လမ္းေလွ်ာက္ျမန္ၾကတဲ့သူေတြကိုေနာ္။
အဲလို…စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိလြန္းတဲ့ ကၽြန္မခ်စ္သူကို အေမက ခ်စ္ရွာတယ္။ သူနဲ႕အေမ အႀကိမ္မ်ားမ်ား မဆုံဖူးေပမယ့္.. ကၽြန္မအေမရဲ႕အခ်စ္ေတြ သူ သိမ္းႀကံဳးယူထားပါတယ္။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားပါ..ဆိုတဲ့ အေမ့စကားက သက္ေသပါပဲ။ သမီးကားအဖ်ား သမီးခ်စ္သူက အရင္းျဖစ္ေနေပါ့။ မနာလိုပါဘူးလို႕ေျပာရင္ သူၿပံဳးပါဦးမယ္။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရွိလြန္းတဲ့ ခပ္လြင္လြင္အသံနဲ႕ အသံထြက္ေအာင္ သူရယ္ပါဦးမယ္။ ဘ၀င္ကိုင္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ ကၽြန္မကို ၾကည့္ပါလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒီသူပါပဲ။ ကၽြန္မခ်စ္သူဆိုတာေလ။
Labels: Essay
ဗုဒၶနဲ႕ က်န္းက်ားေပါက္
မေကာင္းမႈေရွာင္
ေကာင္းမႈေဆာင္
ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား။
ဗုဒၶရဲ႕အဆုံးအမပါ။ ဒါေလးကိုျမင္တိုင္း ေပါင္ခ်ိန္ဇာတ္လမ္းတြဲထဲက
က်န္းအမတ္ႀကီးသား က်န္းက်ားေပါက္ကို သတိရမိပါတယ္။ သူမ်ားပစၥည္းလုယူ၊
သူမ်ားအိမ္ေထာင္ျပစ္မွား၊ မတရားတာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္လို႕ ေနာက္ဆုံးမွာ
က်ားေခါင္းဓါးစက္ေအာက္ အသက္ေပးလိုက္ရတဲ့သူပါ။ သူမေသခင္
ေပါင္ခ်ိန္နဲ႕စကားေျပာတဲ့အခန္းက တကယ္ကို အေတြးပြားေစပါတယ္။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစအခ်ိန္က ၾကည့္ခဲ့ရေပမယ့္ ခုထိမွတ္မိေနပါတယ္။
က်န္းက်ားေပါက္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘယ္အရာက မေကာင္းမႈ-ဘယ္အရာက ေကာင္းမႈလို႕
သင္ၾကားမခံခဲ့ရတဲ့အတြက္ သူလုပ္သမွ်အရာအားလုံးဟာအေကာင္းလို႕
ထင္ေနခဲ့ပါသတဲ့။ ေနာင္တေတြနဲ႕ ငိုၿပီးေျပာတဲ့စကားပါ။ ဗုဒၶရဲ႕စကားနဲ႕
က်န္းက်ားေပါက္ရဲ႕စကား ဆက္စပ္မိေတာ့ မေကာင္းမႈကိုေရွာင္ဖို႕အတြက္
မေကာင္းမႈဆိုတာဘာလဲသိဖို႕ လိုအပ္ေနေသးတယ္ ဆိုတာ ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္မိတယ္။
သိမွပဲ ေရွာင္ႏိုင္မွာကိုေနာ္။ ေရွာင္ရမယ့္အရာလို႕သိေအာင္လုပ္ဖို႕
အမ်ားႀကီးလိုအပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြသတ္မွတ္တဲ့ မေကာင္းမႈနဲ႕
သာမန္လူ႕ေဘာင္ထဲမွာသတ္မွတ္ထားတဲ့ မေကာင္းမႈဆိုတာလည္း အဟပ္ကြာေနဦးမွာပါ။
မေကာင္းမႈလုပ္မိတာနဲ႕ပတ္သက္လို႕ အျပစ္ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာ
တရားစခန္းတစ္ခုက ဆရာေတာ္ကို ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ မီးဖုတ္ထားတဲ့သံတုံးရဲရဲဟာ
ပူတယ္လို႕ သိထားတဲ့သူအတြက္ မျဖစ္မေနကိုင္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္
သတိနဲ႕ကိုင္ျဖစ္မွာမို႕ ပူမွန္းမသိဘဲကိုင္တဲ့သူထက္စာရင္ သိသူက
သက္သာမယ္လို႕ နာယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ကိုေပးဆပ္ရမွာခ်င္းေတာ့
သိပ္မကြာတဲ့အတြက္ သိသိနဲ႕ျဖစ္ေစ၊ မသိဘဲနဲ႕ျဖစ္ေစ မေကာင္းမႈကို
မလုပ္သင့္ဘူးလို႕ မွတ္သားခဲ့ရပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခု ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြက အေတြ႕အႀကံဳအရ
လူေတြသတ္မွတ္ထားတဲ့ဥပေဒနဲ႕ အေရးယူလို႕မရတဲ့ မေကာင္းမႈေတြအတြက္
သဘာ၀ဥပေဒဆိုတာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း သိလာရပါတယ္။ အဲဒီဥပေဒကေတာ့ မေကာင္းမႈကို
ေသးေသးေလးပဲျဖစ္ပါေစ ကိုယ့္ရဲ႕ေစတနာအေလ်ာက္
တုံ႕ျပန္အက်ဳိးေပးတတ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံမိတဲ့အတြက္
လူျဖစ္ရတာတန္တယ္လို႕ ေတြးမိေနပါတယ္။
(ေႏြႏွင္း)
--
http://NwaiHninn.blogspot.com/
Labels: Thoughts
Posts
