Events , Thoughts And Memories In My Life

ကိုယ့်မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်လိုက်ရတိုင်း ကိုယ်မြင်တဲ့အရာဟာ အမှန်လို့ တစ်ထစ်ချဆုံးဖြတ်နိုင်ပြီလို့ ယူဆမိသလား။ ဒါဆို အများအသွားအလာလုပ်နေတဲ့ လမ်းမကြီးတစ်ခုရဲ့ နံဘေးရပ်လိုက်ပါ။ ပြီးတော့ ကိုယ်ရပ်နေတဲ့ လမ်းရဲ့ တစ်ဖက်ခြမ်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပါ။ အဲဒီဘက်ခြမ်းက လမ်းက ကိုယ်ရပ်နေတဲ့ဘက်ကလမ်းထက် ပိုကျဉ်းတယ်လို့ မြင်လိမ့်မယ်။ ကိုယ်က လမ်းအကျယ်ကြီးရသယောင်ပေါ့လေ။ တကယ်က ပိုကျဉ်းတာမဟုတ်။ အကျယ်က ညီတူညီမျှလောက်ပဲဆိုတာကိုမြင်ရဖို့ အပေါ်စီးကနေလှမ်းကြည့်နိုင်မယ့် အနေအထားလိုအပ်တာ။ ဒါပေမယ့် လမ်းနံဘေးကရပ်ကြည့်လို့ တစ်ဖက်ခြမ်းလမ်းက ကိုယ့်ဘက်ခြမ်းထက် ပိုကျဉ်းတယ်လို့ မြင်နေတာလည်း အမှန်ပဲ။ ဆိုတော့ ကိုယ့်မျက်စိနဲ့မြင်တိုင်း ကိုယ်မြင်တာဟာ အမှန်လို့ ဆုံးဖြတ်မရတဲ့အခြေအနေတွေရှိနေပါတယ်။ ဒီလိုမျိုး လမ်းကိုကြည့်တဲ့ကိစ္စလေးမှာတောင် အမှန်ကိုမြင်နိုင်ဖို့ အပေါ်စီးကနေကြည့်တတ်ဖို့၊ ကြည့်နိုင်ဖို့လိုအပ်နေရင် ကျွန်တော်တို့နေ့စဉ်ထိတွေ့ဆက်ဆံနေရတဲ့ ကိုယ့်မိသားစု၊ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း၊ ကိုယ့်အလုပ်က လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ၊ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ပတ်သက်ရတဲ့လူတွေရဲ့ သဘောထား၊ စိတ်ထားကို အမှန်နဲ့အနီးစပ်ဆုံး မြင်တတ်အောင်ကြိုးစားဖို့ လိုပါတယ်။ အဲ အမှန်ကိုသိအောင် ကြိုးစားဖို့အခွင့်အရေးလုံးဝမရှိတော့ဘူး (ဒါမှမဟုတ်) လုံးဝမလိုအပ်တော့ဘူး ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အကြံပေးဖူးသလိုပဲ ကိုယ်စိတ်ချမ်းသာသလိုသာ တွေးလိုက်တာ ကိုယ့်အတွက် စိတ်ပင်ပန်းမှု အနည်းဆုံးဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ပေါ်လီယာနာအတွေးလို့ပဲဆိုဆို ၊ ယောနိသော မနဿိကာယလို့ပဲ ပြောပြော၊ အကောင်းမြင်စိတ်ပဲသတ်မှတ် သတ်မှတ် ကိုယ့်လက်ထဲမရှိတဲ့ အချို့သောကိစ္စတွေအတွက် ကိုယ့်စိတ်သက်သာအောင် စိတ်ထားတတ်ဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။