မနက္ျဖန္ အာဇာနည္ေန႕ပါ.. အာဇာနည္ေန႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရ စာတစ္ခုခုေရးခ်င္လို႕ ဒီစာကို ေရးပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က အာဇာနည္ေန႕ဆိုရင္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ က်ဆုံးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရဒီယိုကေန ဥၾသဆြဲတဲ့အသံ လႊင့္ေပးပါတယ္.. ခုေတာ့ အဲဒီဥၾသဆြဲသံကို မၾကားရတာၾကာေပါ့ေလ.. ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူေလာက္ထိ အာဇာနည္ေန႕အထိမ္းအမွတ္ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္တယ္.. ၿပိဳင္ပြဲမလုပ္ရင္ေတာင္ အတန္းတြင္းမွာ အာဇာနည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ စာစီစာကုံးေတြ ေရးရပါတယ္.. မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ္ ငါးတန္းႏွစ္တုန္းက “အာဇာနည္ေန႕ ” အထိမ္းအမွတ္စာစီစာကုံးကို မေရးတတ္လို႕ ငိုတဲ့အတြက္ အေမကေရးေပးရတာ မွတ္မိပါေသးတယ္.. ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးမိရင္ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိပါတယ္..
ခုေခတ္ကေလးေတြ အဲလို ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္မယ့္ အျဖစ္မ်ဳိး မျဖစ္လာႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အာဇာနည္ေန႕ ဆိုတာကို ေမ့ကုန္ၿပီ.. သိတဲ့ကေလးေတြကလည္း အာဇာနည္ေန႕ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တရား၀င္ရုံးပိတ္ရက္ေတြထဲက တစ္ရက္ ၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့တယ္.. အာဇာနည္ေန႕ရဲ႕ အႏွစ္သာရ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ ၾကာပါၿပီ.. အာဇာနည္ေန႕ကို အေပၚယံအပ,ယိက သေဘာကလြဲလို႕ ရင္ထဲအသည္းထဲက အေလးအျမတ္ျပဳမႈေတြ ေပ်ာက္မွန္းမသိ ေပ်ာက္ေနတာၾကာလွပါၿပီ.. ဒါေပမယ့္ သတိတရ အေလးအျမတ္ျပဳေနတဲ့သူေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္..
ေသသူေတြက သြားႏွင့္ၿပီ.. ရွင္သူေတြက လြမ္းရၿပီ.. လြမ္းေနရုံနဲ႕ ၿပီးသင့္ပါသလား.. ေသသူကိုအေလးအျမတ္ျပဳတယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ သူ႕ ဂူသခ်ဳႋင္းမွာ ပန္းေခြခ်ရုံ ၊ ျမက္ရွင္းေပးရုံနဲ႕ လုံေလာက္ပါသလား.. ေသသူေတြ မေသခင္က ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ရေနၿပီလားလို႕ ေတြးၾကည့္မိတယ္... မရေသး မေရာက္ေသးတဲ့ က်ဆုံးသူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ဖို႕ ႀကိဳးစားရဦးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးပဲ ရလာပါေသးတယ္..