ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မၾကာခဏျဖစ္ခဲ့ဖူး-ျဖစ္ေနဆဲ အရာေလးတစ္ခုကို တစ္ရက္မွာ
ဘြားခနဲျမင္မိလိုက္ပါတယ္... အဲဒီ စိတ္ေလးေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္အရင္းႏွီးဆုံး၊ အခ်စ္ဆုံးလူေတြနဲ႕ ခဏခဏ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ
အဲဒီရက္မွာပဲ သေဘာေပါက္သြားရပါတယ္... အဲဒီသေဘာတရားကို အရင္က
ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေရးတဲ့စာအုပ္ေလးမွာ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးသိဖူးခဲ့ေပမယ့္
သညာသိနဲ႕ ပညာသိက ကြာေလေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လည္း
စိတ္ပင္ပန္းရ- ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့သူေတြလည္း စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရတယ္...
ဒီစိတ္ကေလးက ကိုယ့္ဆီမွာ ျဖစ္ေနလို႕ ျဖစ္ေနမွန္းမသိ... ဆိုေတာ့
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ၾကည့္မရတဲ့သူျဖစ္ျဖစ္ သူက တစ္ေနရာရာမွာ
ကိုယ့္ထက္သာေနတယ္ဆိုရင္ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ရေရာ...
ကိုယ္ၾကည့္မရတဲ့သူအေပၚကိုဆိုရင္ မေက်မနပ္ျဖစ္ရတဲ့ခံစားခ်က္က ပိုသိသာ
ပိုဆိုးဝါးပါတယ္... ဒီလိုခံစားရတာက မနာလိုစိတ္ေၾကာင့္လို႕
ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕... ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလမွာ
အဲလိုမေက်မနပ္ျဖစ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ၾကည့္မရတဲ့သူမို႕လို႕ သူဘာလုပ္လုပ္
အေကာင္းမထင္ႏိုင္တာ (ဒါမွမဟုတ္) သူ ဒီေနရာမွာေတာ္တယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္
ျပဳမေပးႏိုင္တာမ်ဳိးေပါ့... အဲလိုအေနအထားမ်ဳိးက်ေတာ့
မနာလိုစိတ္သက္သက္ေၾကာင့္လို႕ ေျပာရခက္ျပန္ပါတယ္... အဲဒီစိတ္ျဖစ္တာမ်ား
ဘာျဖစ္တုန္း.. သူမ်ားကိုလည္း ထိခိုက္တာမွမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစ...လို႕
ေျပာခ်င္ေျပာလို႕ရပါတယ္... အဲဒီစိတ္က သူမ်ားကိုေတာ့
တိုက္ရုိက္မထိခိုက္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့
အမ်ားႀကီးထိခိုက္သြားပါတယ္... ကိုယ့္ကို ထိခိုက္တဲ့အတြက္
ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္ဆက္စပ္တဲ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တစ္ခုတရာ
ယုတ္ေလ်ာ့သြားပါတယ္... အဓိက ထိခိုက္တဲ့သူက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ...
ဘယ္လိုထိခိုက္လဲဆိုရင္ ကိုယ္ၾကည့္မရတဲ့သူရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အရည္ အခ်င္းကို
လက္မခံႏိုင္- အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္- မခ်ီးက်ဴးႏိုင္တဲ့အတြက္ အဲဒီလူရဲ႕
ေကာင္းတဲ့အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွာ
ရွိလာေအာင္မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး... ဘာလို႕ဆို သူလုပ္ႏိုင္တာကို
ေကာင္းတဲ့အရာလို႕မွ ကိုယ္က မထင္ထားတာ.. လူဆိုတာ
ကိုယ့္စိတ္ထဲေကာင္းတယ္လို႕ လက္ခံထားတဲ့အရာမ်ဳိးကိုပဲ ရေအာင္ႀကိဳးစားခ်င္
တတ္ၾကတာပါ... ေကာင္းတယ္မထင္-အသိအမွတ္မျပဳတဲ့အတြက္ အဲဒီအရည္အခ်င္းမ်ဳိး
ကိုယ္တိုင္ရေအာင္ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး... ဒီေတာ့
ကိုယ့္အရည္အခ်င္းမတက္ဘူးေပါ့... ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက(မဟာၿမိဳင္ေတာရ)ကေတာ့
သူ႕ရဲ႕ေကာင္းတဲ့အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ရင္ ကိုယ့္မွာလည္း
အဲလိုအရည္အခ်င္းမ်ဳိး ရဖို႕အခြင့္အလမ္းရွိတယ္လို႕ ရွင္းရွင္းေလး
ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္... မလိမ္မိုး မလိမၼာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
အလြန္ရွင္းတဲ့စာကို ဖတ္ရုံသာဖတ္ မွတ္ရုံမွတ္ခဲ့ၿပီး ဘဝထဲထိ
အသုံးမခ်ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ
စိတ္ေမာခဲ့ရဖူးပါေၾကာင္း.......

အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ေလး လႈပ္ႏႈိးလိုက္ပါဦးမယ္.. လာေလေရာ့...ဟယ္..
၂၀၁၃ အဖြင့္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေကာင္းျခင္း-မေကာင္းျခင္းေတြ
ေရာရွက္လို႕ေနတယ္.. လုပ္လက္စ အလုပ္ကထြက္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး Welcome Back
ပါလို႕ ေျပာတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာရတယ္... ၿပီးေတာ့ offer လုပ္တဲ့လစာကလည္း
အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေတာင္ ကိုယ့္စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္.. ပိုေက်နပ္စရာ
ေကာင္းတာက ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို သူတို႕အသိအမွတ္ျပဳတယ္.. ဆိုတာရယ္
ကိုယ္လုပ္ေပးခဲ့တာ ၊ ကိုယ့္ေစတနာကို သူတို႕ျမင္တယ္ဆိုတဲ့
အေတြးေၾကာင့္ပါ...
၂၀၁၃ ဇန္န၀ါရီ ၁ ရက္ေန႕မွာ အလုပ္အသစ္ကို စဆင္းရတယ္..
ကၽြန္ေတာ့္ကိုႀကိဳဆိုၾကတဲ့ပုံစံက ခပ္သင္းသင္းပဲ.. ၂ ရက္ေန႕ကို သူတို႕က
က်ဳိက္ထီးရုိးသြားၾကမွာတဲ့.. ဟာဟ.. အစ္မေရာ လိုက္ဦးမလားတဲ့.. ဒီေန႕မွ
အလုပ္စဆင္းတဲ့ကိုယ့္အတြက္ လိုက္ဖို႕ရာ အဆင္မေျပဘူးလို႕
ခ်က္ခ်င္းျငင္းလိုက္တယ္.. ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနတတ္တာပဲ..
ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ တင္းတာေပါ့.. ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူတို႕ SW
တစ္ခုကို ရွင္းျပတယ္.. ၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရႊျပည္သာက Client Site
တစ္ခုကို သြားရတယ္.. အထြက္မွာတင္ အလုပ္က CEO ေရာက္လာတာနဲ႕ႀကံဳလို႕
ကိုယ့္ရဲ႕ Software Manager က မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္.. ဒီေန႕ေရာက္
ဒီေန႕တစ္ခါတည္း Client Site ကို တန္းေခၚသြားလို႕ မင္းတို႕ကလည္းကြာ..
ဆိုၿပီး ေျပာပါေသးတယ္.. ဟုတ္တယ္ေလ.. ဘယ္အလုပ္ကမ်ား ခုမွေရာက္တဲ့သူကို
ခ်က္ခ်င္းႀကီး အလုပ္လုပ္ခိုင္းလို႕လဲ... ဒါနဲ႕ ေရႊျပည္သာကို
သြားၾကေလသတည္းေပါ့... အဲ. မဟုတ္ပါဘူး.. ျပည္လမ္းေပၚက သူတို႕ရုံးခ်ဳပ္ကို
အရင္သြားရတယ္.. ၿပီးမွ ေရႊျပည္သာကို ဆက္ေပါ့.. သြားရတာလည္း
တစ္ေနရာတည္းမဟုတ္ဘူး.. ေၾသာ္..ေျပာဖို႕ေမ့သြားလို႕..
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာမဟုတ္ဘူးေနာ္.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ရာထူးတူ Senior
ႏွစ္ေယာက္ ပါတယ္.. သူတို႕ေတြကေတာ့ တစ္လမ္းလုံး
က်ဳိက္ထီးရုိးကိစၥခ်ိန္းလိုက္ၾက၊ ကားလက္မွတ္ မွာလိုက္ၾကနဲ႕ေပါ့.. အလုပ္ထဲ
စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕လည္း ကပ္ဟန္မတူၾကပါဘူး.. ဒီလိုပါပဲေလ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း
နက္ျဖန္ ခရီးထြက္ရမယ္ဆိုရင္ အလုပ္ထဲ စိတ္ရွိၾကေတာ့တာမဟုတ္ဘူး..
ခရီးအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနတတ္ေတာ့တာ မဟုတ္လား.. ဒါက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး.. ျပႆနာက
ခုမွလာမွာ..
ေရႊျပည္သာကေနထြက္ေတာ့ ၂း၀၀ ေက်ာ္သာသာေပါ့.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုလုိက္ပို႕တဲ့
သူတို႕ရုံးကားက ပန္႕မေကာင္းလို႕တဲ့.. တစ္လမ္းလုံး
ဆန္႕ငင္ဆန္႕ငင္ျဖစ္လာတာကေန အင္းစိန္-ေဖာ့ကန္ စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕မွာ
ေလွ်ာသြား..အဲေလ ရပ္သြားေရာ.. ကဲ... ဘယ္လိုလုပ္ၾကမတုန္း.. ဒီေနရာကေန Taxi
စီးရလို႕ကေတာ့ မေခ်ာင္ဘူးလို႕ ညည္းမိတယ္... ေၾသာ္.. ေျပာဖို႕
က်န္သြားေသးတယ္.. ကားမပ်က္ခင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူေရွ႕ခန္းထိုင္တဲ့ စီနီယာက
ေျပာတယ္.. အျပန္ကို ျပည္လမ္းက ရုံးခ်ဳပ္ကိုလည္း ျပန္၀င္ရဦးမွာ..
သူတို႕လည္း နက္ျဖန္အတြက္ ပစၥည္းဘာညာ၀ယ္ရဦးမွာနဲ႕ဆိုေတာ့
ရုံးကိုျပန္ေရာက္ရင္လည္း ၄း၃၀ ေလာက္ရွိေရာေပါ့.. ဆိုေတာ့ သူတို႕လည္း
တစ္ခါတည္းျပန္မယ္.. အစ္မလည္း တစ္ခါတည္း ျပန္လိုက္ပါတဲ့.. ဟဲဟဲ..
ဒီအေရေတြကို ျမင္လို႕ေနမွာေပါ့.. ကိုယ့္ Software Manager က တစ္ခါတည္း
မွာလိုက္တယ္.. ဒီရုံးမွာ Client ဆိုက္ကိုသြားၿပီးရင္
ရုံးခ်ိန္မလြန္ေသးတာေတာင္ ရုံးကိုျပန္မလာဘဲ အိမ္ကို
တန္းျပန္သြားတဲ့အက်င့္ရွိၾကတယ္.. အစ္မ အဲလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕
မွာလိုက္ေလရဲ႕.. ဒါနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ အစ္မကေတာ့ ရုံးျပန္မွျဖစ္မွာ..
မန္ေနဂ်ာက ျပန္လာဖို႕ မွာလိုက္တယ္ဆိုၿပီး.. ေျပာရတာေပါ့.. အဲဒီမွာ..
အဲဒီမွာေပါ့.. ဒီေန႕မွလည္း ၀င္ေသး.. သူတို႕စကားလည္း
ကလန္ကဆန္လုပ္ေသး..ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ ဒင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္က ရုံးကို
ကၽြန္ေတာ္အ၀င္ ေနာက္က်မွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕
ကားလည္းပ်က္တာနဲ႕ေရာခ်ၿပီး လိုင္းကားနဲ႕ ျပန္ခိုင္းတယ္.. ကိုယ္ကေတာ့
ကိစၥမရွိပါဘူး.. ေၾသာ္ ေျပာရဦးမယ္.. ကားပ်က္ေတာ့ သူတို႕ Software
Manager ႀကီးကို ဖုန္းဆက္တယ္.. က်ဳိက္ထီးရုိးကိစၥ ဘာညာကြိကြေနမွာေပါ့..
ဟင္..ဘယ္သူဆက္တာလဲ ဟုတ္လား.. စီနီယာညီမေလးေပါ့ကြယ္.. အဟမ္း.. ဂ်ာႀကီးက
Software ကိစၥမၿပီးလို႕ မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာပုံရပါတယ္..
စီနီယာညီမေလးခမ်ာ မ်က္ႏွာႀကီးမည္းသြားလိုက္တာ ၿပိဳေတာ့မယ့္ မိုးလိုပဲ.. ေနာက္ေတာ့ ဒီေလာက္နံနံေစာ္ေစာ္
ေျမာင္းပုပ္နံေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ စိတ္ေကာက္ေနေလရဲ႕.. အတူပါလာတဲ့
စီနီယာေကာင္ေလးက ေခ်ာ့ရွာပါတယ္... အစ္မရယ္ အဲလိုႀကီးေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕တဲ့..
အၾကာႀကီးပဲဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၂ လိုင္းကားေပၚေရာက္သြားတဲ့အထိကို သူက
ေျမာင္းနံ႕ကို ေအာက္ဆီဂ်င္အမွတ္နဲ႕ ရွဴရႈိက္ေနတုန္း.. သနားစရာ.. :P
ကဲကဲ.. ကိုယ့္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာ..အဲ ဆက္ေရးမယ္... ၂၀၂ ႀကီးစီးၿပီး
န၀ေဒးမွတ္တိုင္မွာဆင္း.. ၇၉ ဒိုင္နာစီး ရုံးကို ဆက္သြားေပါ့.. အဲ..
ကိုယ္ေရာက္ၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ျခားမယ္... စီနီယာႏွစ္ေယာက္က
ျပန္ေရာက္လာပါေရာဗ်ာ.. နည္းနည္းေတာင္ အံ့ၾသသြားတယ္.. ဟိုဘက္ client
ဆိုက္က ကားလႊတ္ေခၚမယ္ဆိုလည္း ဒီေလာက္မျမန္ဘူးလို႕.. အသြားအျပန္က
ရွိေသးတာေလ.. ဟိုဘက္ရုံးခ်ဳပ္ကို ၀င္ရဦးမယ္ဆိုၿပီး
ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္လာတာ Taxi ငွါးလာတာမဟုတ္လို႕ ဘာရွိရမွာလဲေနာ့..
ကိုယ့္စိတ္ထဲေတာ့ ခဏေလာက္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားၿပီး ဖ်တ္ခနဲအာရုံေျပာင္း
ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္... ရုံးကိုေရာက္ေတာ့ ဂ်ာႀကီးက
မိတင္တဲ့.. ျပန္ေရာက္ေၾကာင္းေတာင္ သတင္းမပို႕လိုက္ရပါဘူး...
ဟိုစီနီယာႏွစ္ေယာက္ကို ဂ်ာႀကီးက ဘာနဲ႕ျပန္လာၾကတာလဲေမးလို႕ Taxi
နဲ႕လည္းဆိုေရာ ဂ်ာႀကီးက အဲဒီစီနီယာညီမကို စကားလွည့္မေျပာေတာ့ဘဲ HR
အခန္းထဲ ၀င္သြားေလေရာ..... ကဲ ေမာင္ေလး ညီမေလးတို႕ေရ
ေနာက္ဆက္တြဲပုံျပင္ေလးေတြကို ေနာက္မ်ားမွ ဆက္ေျပာျပမယ္ေနာ္....
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀မွာ တစ္ခါေလာက္ကေလး အေပၚစီးကေနကစားရတဲ့ Game တစ္ခု
ကစားၾကည့္ေနတာလို႕ စာဖတ္သူမ်ား ေတြးေပးၾကပါ... ဇာတ္လမ္းအစမွာေတာ့
မင္းသမီးက ႏွိပ္စက္ခံရတတ္တယ္ေလ.. ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား... အနာခံရေလ
ကိုယ့္အရည္အခ်င္းတက္လာေလ.... ဘ၀ဆိုတာ အေတြ႕အႀကံဳေတြက
သင္ယူျခင္းပါပဲေလ....


 

Blog Template by Adam Every. Sponsored by Business Web Hosting Reviews