ေနာက္ထပ္ေျပာင္းတက္ရတဲ့ေက်ာင္းကေတာ့ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္က မန္ဘာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနရာေဟာင္းကေက်ာင္းကိုပါ .. အဲဒီကေန ေျပာင္းခဲ့ၿပီးကတည္းက အဲဒီကို တစ္ေခါက္မွ ျပန္မေရာက္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေနရာေဒသ အေနအထားေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြ လြဲေနႏိုင္ပါတယ္..

အဲဒီေက်ာင္းက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာရွိတယ္ အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းရွိတဲ့ ေနရာတင္မကပဲ အဲဒီနယ္တစ္၀ိုက္ကကို ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြေပါတာပါ.. ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့အိမ္ကေန ေက်ာင္းကိုေရာက္ဖို႕ မိနစ္ ၂၀ ၊၂၅ ေလာက္ စက္ဘီးနင္းရတယ္ထင္ပါရဲ႕.. အိမ္နဲ႕ေက်ာင္းနဲ႕က နည္းနည္း အလွမ္းေ၀းတယ္.. အိမ္က စက္ဘီး၀ယ္မေပးႏိုင္ခင္ကဆို အက်ဥ္းဦးစီးကေက်ာင္းကားနဲ႕ လိုက္ရပါတယ္.. မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႕ေပါ့ .. ေက်ာင္းကိုေရာက္ခါစ တစ္ရက္.. ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းကားက ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုမေခၚပါဘူး.. ဒါနဲ႕ မေခၚလည္းေနကြာ..ဆိုၿပီး ေက်ာင္းကေန အိမ္အထိ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ဖူးပါတယ္.. တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္ မွတ္တာပဲ.. ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ဆိတ္ငါးေကာင္ တ႐ုတ္စက္ဘီးေလးကို အိမ္က ၀ယ္ေပးပါတယ္ အဲဒီအခါမွပဲ သူမ်ားေက်ာင္းကားကို တားစီးရတဲ့ဒုကၡ လြတ္ေတာ့တာပါ...

ကြၽန္ေတာ္တို႕ ပထမတစ္ခါငွါးေနတဲ့အိမ္ကေန စက္ဘီးနဲ႕ေက်ာင္းကို အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကေန သြားရင္ လမ္းေဘး၀ဲယာက လယ္ကြင္းေတြပါ.. ေနာက္.. ရြာအ၀င္က ဆည္ေရသြယ္ထားတဲ့ေျမာင္းနံေဘးကေန ျဖတ္ၿပီး ရြာထဲ၀င္၊ ရြာကိုျဖတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို ျဖတ္ရပါတယ္.. အဲဒီနယ္မွာ အထင္ကရ တကၠသိုလ္သုံးခုရွိတယ္.. စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ တရုံး႐ုံးနဲ႕ .. ျမင္ရတာနဲ႕ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. အဲဒီေနာက္ ေျမျပန္႕လမ္းမွာ စက္ဘီးဆက္နင္း..

ေက်ာင္းကိုေရာက္ဖို႕ ကြန္ကရစ္ခင္းတဲ့ ကုန္းေမာ့ေမာ့ကို အရင္တက္ရတယ္.. ကြန္ကရစ္လမ္းလြန္ရင္ ေျမနီလမ္း .. ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းက တေလွ်ာက္လုံး အတက္ခ်ည္းပါပဲ .. အဲဒီအတက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္က စက္ဘီးနင္းတက္ေနက် .. တြန္းတက္ရင္ ပိုေမာတယ္ထင္လို႕ .. ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ စက္ဘီးထားစရာေနရာမရွိ ေတာ့ ေက်ာင္းနားပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္တစ္အိမ္မွာ စက္ဘီးအပ္ထားခဲ့ရတယ္.. ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုပါဘူး.. အဲဒီကမွ ေက်ာင္းကို ေျခလ်င္ဒိုး စာသင္ေဆာင္ေတြအားလုံးက ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ .. ကိုယ့္စာသင္ခန္းအေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္တက္ေပေရာ့ပဲ ...

ေက်ာင္းကုန္းေပၚမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲအလြန္ေပါတာ မွတ္မိတယ္ .. ေတာင္ကုန္းရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္က လွ်ိဳေတြရွိတယ္ .. အေရွ႕ဘက္ (ထင္တာပဲ) အဲဒီဘက္က ေတာစပ္.. သစ္ပင္ခပ္အုပ္အုပ္ .. ခပ္ေ၀းေ၀းဆက္သြားရင္ ေရတံခြန္အေသးစားေလးေတြ ရွိတယ္ .. ဟိုးအတြင္းဘက္ထိဆက္သြားရင္ ေရႊက်င္တဲ့ေနရာေတြရွိတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္ .. ေတာစပ္နဲ႕နီးလို႕ တစ္ခါက ေတာကင္းေျခမ်ားႀကီးတစ္ေကာင္ (ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့အေကာင္) စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္လာဖူးတယ္ .. အတန္းထဲကေကာင္ေလးေတြ ခဲနဲ႕ ၀ိုင္းထုၾကေလရဲ႕..

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ေျပာျပဖူးတဲ့ မႈံေရႊရည္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကိုလည္း နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္ .. ေတာထဲက ဂူတစ္ခုမွာ ရည္းစားက သတ္လို႕ေသသြားတယ္ ဆိုလား .. ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အဲဒီေက်ာင္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အစပိုင္းအခ်ိန္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးေနရာေလးတစ္ခုပါ.. ဟန္ေဆာင္ျခင္းမရွိ အားနာတယ္ဆိုတဲ့စကားကို မသိ .. ပီဘိ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ေနာက္ဆုံးရခဲ့တဲ့ ေနရာလို႕လည္း ေျပာလို႕ရပါတယ္..

ေက်ာင္းကို ေရာက္စမွာ အတူတူထိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္နားမွာရွိတဲ့ သူ႕ျခင္းေတာင္းကို လွမ္းေတာင္းပါတယ္.. သူ႕စကားကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ နားမလည္ဘူး.. ရွင္းေတာင္းေပး ၊ ရွင္းေတာင္းေပးနဲ႕.. ေနာက္က်ေတာ့ ေတာင္းတဲ့သူက စိတ္မရွည္လို႕ သူ႕ျခင္းသူ ထယူေတာ့မွ ျခင္းေတာင္းကို ေျပာမွန္းသိေတာ့တာ .. အဲဒီနယ္ဘက္ကလူေတြက ခ်နဲ႕ ရွအသံကို ေျပာင္းျပန္ေျပာၾကတာ.. ဥပမာ.. ခ်ိဳတယ္ ဆိုရင္ ႐ႈိတယ္၊ ေရွာက္သီးဆိုရင္ ေျခာက္သီး ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ရွစ္တယ္.. ဒါမ်ဳိးေတြေပါ့ သူတို႕ေျပာတာ ၾကားရခါစက နားမ်က္စိလည္တယ္.. ရယ္လည္းရယ္ခ်င္တယ္ .. အစအေနာက္သန္တဲ ့ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ေျပာသလိုလိုက္ေျပာၿပီး သူတို႕ကို စတာပဲ..

အဲဒီေက်ာင္းေလးက တကၠသိုလ္သုံးခုက၀န္ထမ္းသားသမီးအမ်ားစု ေနတဲ့ေက်ာင္းမို႕ ေတာထဲေရာက္ေနေပမယ့္ ပညာေရးမညံ့ပါဘူး.. ပညာေရးမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ားတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခါစႏွစ္မွာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းခြဲ အမွတ္ ၄ အထက အေနနဲ႕နာမည္တပ္ေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္က် ေက်ာင္းအမွတ္မတပ္ေတာ့ပါဘူး.. အ.ထ.က လို႕ပဲ သုံးေတာ့တယ္.. ဆရာဆရာမ အမ်ားစုကလည္း တကၠသိုလ္က၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြမ်ားပါတယ္ ဒီေနရာမွာ အေျခက်ေနသူေတြေပါ့ ..

မွတ္မွတ္ရရ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ေက်ာင္းအုပ္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕.. အဲဒီေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ငါးတန္း၊ စာသင္ခန္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းနဲ႕နီးတယ္.. ေဆာက္လက္စ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲ ၀င္ကစားၾကတာ မွတ္မိတယ္.. ငါးတန္းမွာကို စာသင္ေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ ေျပာင္းရပါတယ္..

ဒုတိယတစ္ခါ ေျပာင္းရတဲ့ စာသင္ေဆာင္က ေတာစပ္နဲ့နီးတဲ့စာသင္ေဆာင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အေခၚ တဲေဆာင္ေပါ့.. အဲဒီအေဆာင္မွာ ေနရတာ အေပ်ာ္ဆုံးပဲ.. ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ ႐ုံးခန္းနဲ႕က အလွမ္းေ၀း ၊ ဆရာ မလာလို႕ကေတာ့အတန္းထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ကစားရလို႕.. ေနာက္ၿပီး ေန႕ခင္းထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ႀကီး နဲ႕ေတာထဲ ေလွ်ာက္သြားလို႕ရတယ္.. တစ္ခါကဆို ေရတံခြန္ေတြရွိတဲ့ဘက္ကို ေရာက္သြား ေသးတယ္.. အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က အလြန္စြာေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္.. သူမ်ားေက်ာင္းကို လည္းလာတက္ေသး ၊ နည္းနည္းမွအထိမခံကို စြာခဲ့တာ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္..

ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတြဲမ်ားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအးေတာ့ မခံခ်င္ေအာင္စ,တတ္တဲ့ အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္က ဒိုင္ခံရန္ေတြ႕ရတာပဲ .. ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစမွန္းမသိတဲ့ ရန္စနဲ႕ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္လုံးလုံး အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလးေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က မဆုံလိုက္နဲ႕.. ဆုံတာနဲ႕ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ.. ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႕က လူဆိုးဗိုလ္ .. ကြၽန္ေတာ္က သူတို႕ကို ေမတၲာတုံး ၊ က်က္သေရတုံး .. ၊ အိမ္မွာ ေရခဲထုပ္ထုပ္ ေရာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကို ေဆးသၾကားမ်ားမ်ား အခ်ဳိရည္ကနည္းနည္းထည့္တာ၊ အပါးခုိတာ ဘာညာ.. နာရင္ၿပီးေရာ ေပါက္တတ္ကရ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာခဲ့တာေတြ.. အကုန္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး... အဲလို ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကလို႕ ရန္ျဖစ္ဘက္ ေကာင္ေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္ .. သာမန္ ခင္ခင္မင္မင္ေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုကို မမွတ္မိေတာ့ပါ .. (အင္း..အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြၾကားလို႕ကေတာ့ ေရေရ လည္လည္ အေကာခံရမွာ ေသခ်ာတယ္) မွတ္ဥာဏ္ဆိုတာကလည္း ဘယ္လိုဟာႀကီးလည္း မသိ .. မွတ္မိသင့္တဲ့လူေတြကို မမွတ္မိ .. ေမ့သင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေတာ့ အမွတ္ရေနတတ္တာ .. အံ့ၾသစရာလည္းေကာင္း .. မခ်င့္မရဲျဖစ္စရာလည္း ေကာင္းပါရဲ႕...

အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္မွတ္ပုံတင္လုပ္ရတယ္ .. ေသြးစစ္ဖို႕ အပ္နဲ႕ လက္ထိပ္ေလးေဖာက္ရတာ .. ခုေခတ္လို ဆိုရင္ေတာ့ AIDS ကို ေၾကာက္တာနဲ႕ ေဖာက္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး.. မွတ္ပုံတင္လုပ္ဖို႕ ေလွ်ာက္လႊာထဲမွာ ကိုယ္မမွတ္မိ.. မသိတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြအေၾကာင္း လည္း ကိုယ္ထင္ရာျမင္ရာေတြေလွ်ာက္ထည့္ ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြေကာင္းမႈနဲ႕ ပိုက္ဆံမ်ား မ်ားစားစားမကုန္ဘဲ မွတ္ပုံတင္တစ္ခု ရလိုက္တယ္...

ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အတန္းထဲမွာ အရပ္ရွည္ဆုံးစာရင္း၀င္ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္.. တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႕ အတန္းရဲ႕ ေမာ္နီတာ ေကာင္ေလး (အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီလို႕ေျပာတယ္ .. ဤကားစကားခ်ပ္ း) ) မိန္းကေလး နဲ႕ စကားေျပာရင္ မ်က္ႏွာကဘယ္ထားရမွန္း မသိ.. စာေတာ့ ေတာ္ပါရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေတာ္ႏိုင္သူပါ.. စာေတာ္လို႕ ဆရာမေတြရဲ႕ အခ်စ္ခံရသလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ မထုံတက္ေတးနဲ႕မို႕ အျမင္ကတ္လည္း ခံရတယ္..
အဲလို ကေမာက္ကမႏိုင္တဲ့သူမို႕ မွတ္မိေနတာ တင္ပါရဲ႕ ..

ေနာက္တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မတည့္ဆုံးေကာင္ေလး စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးကပါသူ.. ဘာကိစၥေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အၿမဲတမ္းလိုလို ထိပ္တိုက္ေတြ႕သူ ...အင္မတန္ ရန္ေတြ႕ေကာင္းသူျဖစ္လို႕ မွတ္မိေနတာပါ.. မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မတည့္တဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုမွတ္မိေနပါတယ္ .. ကိုယ္လို စြာသူခ်င္းမို႕ လို႕လားပဲ..

အဲဒီမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေနရတဲ့ကာလက ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္ .. အခုထိ အမွတ္ရေနတာက အန္တီမုံရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္၊ မမာလာသင္တဲ့ သခ်ၤာက်ဴရွင္၊ ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ျမင့္သင္တဲ့ က်ဴရွင္မဟုတ္တဲ့ က်ဴရွင္ ၊ေက်ာင္းနဲ႕ မပတ္သက္ေပမယ့္ ေက်ာင္းကအျပန္ က်ဴရွင္ကအျပန္ ၀င္ေနက် “တမာရိပ္” ရခိုင္မုန္႕တီဆိုင္ေလး ၊ စာအုပ္ငွါးေနက် “ေဟမာန္” စာေပ ။ ေဆး၀ယ္ေနက် “သန္႕” ေဆးဆိုင္၊ စာအုပ္ ေဘာပင္ ၀ယ္ေနက် “မြန္မင္းသား” စတိုးဆုိင္၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္နားက ဆယ္သိန္းတန္ကုန္း ၊ ဆည္ေဘာင္ေပၚက လွမ္းၾကည့္ရင္ ဟိုး..အေရွ႕ဘက္က ေတာင္တန္းျပာနဲ႕ ပဏာရတဲ့ ဆည္ေရျပင္ျပာျပာ........ခုေတာ့လည္း အခ်ိန္နာရီေတြ တိုက္စားလို႕ အရင္လို အေနအထားရွိေတာ့မွာ ဟုတ္ပါဘူး ... လြမ္းစရာေလးေတြေပါ့ေလ..

ကြၽန္ေတာ္ တတိယတန္းတက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ကို ထပ္ေျပာင္းရပါတယ္.. အဲဒီ ၿမိဳ႕နဲ႕ အနီအနားပတ္၀န္းက်င္ၿမိဳ႕ေတြမွာ တူတာတစ္ခုရွိပါတယ္.. အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးကေန ၿမိဳ႕ထဲကို ၂ မိုင္ ေလာက္ ၀င္ရေသးတဲ့အခ်က္ပါ.. ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တိုင္းနီးပါးမွာ တာဆုံဆိုတာရွိပါတယ္.. အေ၀းေျပးလမ္းမနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္တဲ့လမ္း ဆုံတဲ့ေနရာကို တာဆုံလို႕ေခၚတာဆိုပါေတာ့..

ဘယ္ကိုပဲေျပာင္းရေျပာင္းရ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေက်ာင္းဖြင့္စ ဇြန္ ႏွင့္ ဇူလိုင္လေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္.. အဲဒီ ၿမိဳ႕ေလးကေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းစတက္တဲ့ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးေျပာင္းလို႕ႏႈတ္ဆက္တဲ့ပြဲနဲ႕ သြားတိုးပါတယ္.. အဲ .. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ဆရာမႀကီး ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြၾကားမွာေမ်ာ..ကိုယ္က သူ႕ကို ဆရာ မေတာ္လိုက္ရေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႕ ငိုမိပါေရာ .. အတန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငိုေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြက လိုက္ေျပာင္ၾကပါတယ္.. ကိုယ္က ေက်ာင္းသူသစ္လည္း ျဖစ္ေနျပန္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႕ ငိုမိေနရတဲ့အထဲ သူတို႕က လိုက္ေျပာင္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးတာပါ .. ျမင္ျပင္းလည္းကတ္တယ္.. ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်ေတာ့ အဲလိုလိုက္ေနာက္တဲ့ ေကာင္မေလးကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆုံး၊ အတြဲဆံုးသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာပါတယ္..

အဲဒီေက်ာင္းမွာ ပထမဆုံး ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕ အိမ္နားက .. သူက သူ႕မိဘနဲ႕ အတူမေနရဘဲ အလြန္တရာ ကပ္ေစးႏွဲေသာ အဘိုးအဘြား ၊ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးမ်ားနဲ႕ ေနရတာပါ.. အဲလိုေနရတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ကသိေနေတာ့ သူ႕ကို သနားစိတ္နဲ႕ ခင္ပါတယ္.. သူ႕မွာ မျပည့္စုံတဲ့ ေက်ာင္းသုံးပစၥည္းေတြကိုဆို ကိုယ္နဲ႕ တစ္ခုံတည္းထိုင္သူျဖစ္လို႕ ခဲတံ၊ေပတံ ...စတဲ့ မွ်သုံးလို႕ရတဲ့ ပစၥည္းမွန္သမွ် အတူသုံးပါတယ္.. တစ္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ေပတံနဲ႕ မ်ဥ္းသားေနတုန္း သူက ေပတံေပးဖို႕ ေတာင္းပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္က ခုလက္ရွိသားေနတဲ့ မ်ဥ္းသားၿပီးရင္ ေပးမယ္..ခဏေလးေနဦး လို႕ ေျပာလိုက္တာ.. သူက စိတ္ဆိုးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ခုံေပၚက တြန္းခ်ပါတယ္.. ခုံေအာက္ကိုက်လုနီးနီး ပခုံးကိုင္ၿပီး အတြန္းခံရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ လန္႕လည္း လန္႕.. ငိုလည္းငို ၊ သူက ကိုယ့္ထက္လူေကာင္ထြားေတာ့ ျပန္မလုပ္ရဲေပမယ့္ ဆရာမကို ငိုရင္းသြားတိုင္လိုက္တာပါပဲ .. ဆရာမကေတာ့ သူ႕ကို မ႐ုိက္ေပမယ့္ ေခၚေတာ့ ေျပာပုံရပါတယ္ .. ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သူ႕ကို စိတ္လည္းဆိုး .. စိတ္လည္းနာပါတယ္.. ခံလည္းခံျပင္းပါတယ္ ငါ့မွာေတာ့ .. သူ႕ကို သနားလိုက္ရတာ.. သူကျဖင့္ ငါ့ကို ဒီလို ဆက္ဆံတယ္ဆိုၿပီးေပါ့ေလ ..

အဲဒီအျဖစ္ကို ခုေနျပန္စဥ္းစားေတာ့ မိစုံဖစုံ မေနရတဲ့ကေလးေတြဟာ သူမ်ားနဲ႕ ဆက္ဆံရင္ ရန္လိုတတ္တဲ့သေဘာကို ကိုယ္က ငယ္ငယ္နဲ႕ ႀကံဳခဲ့ရတာပဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အျဖစ္ေလးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္က ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္က စၿပီး ဆတ္ဆတ္အထိမခံ.. အေတာ္စြာခဲ့တာပါ.. ကြၽန္ေတာ့္ မသိစိတ္ထဲမွာ ငါ..ဒီလိုမေနရင္ ငါ့ကို သူမ်ားေတြက အႏိုင္က်င့္တာ ခံရလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက ၀င္သြားခဲ့ပုံပါပဲ .. သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ့္အမွားမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကို ရမယ္ရွာၿပီး မေခၚလို႕ကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း တာ့တာပဲ .. ႏွစ္ခါမေခၚတာ ဆိုတဲ့ သေဘာေလးေတြ ၀င္လာခဲ့ပါတယ္.. ကေလးဘ၀ရဲ႕ စိတ္ေျပာင္းလဲသြားပုံေလးကို သတိထားမိသမွ်ေပါ့..

အဲဒီေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလအတြင္း ေက်ာင္းက်န္းမာေရး စစ္တဲ့အဖြဲ႕ ခဏခဏလာစစ္တာကို မွတ္မိပါတယ္.. အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕အရင္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္း ၊ ေနာက္ထပ္ေနရတဲ့ေက်ာင္းေတြ ဘယ္ေက်ာင္းမွာမွ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး စစ္ေပးတာမ်ဳိး မႀကံဳခဲ့၊ မႀကံဳရေတာ့ပါဘူး .. ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းကထိန္လား ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္လား မသိ.. အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေရာ ဆရာဆရာမေတြအားလုံး အိုးစည္ ဗုံေမာင္းေတြ၊ အကအခုန္ေတြနဲ႕ သကၤန္းေတြကိုင္ ၊ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြကိုင္ၿပီး ၿမိဳ႕ကိုလွည္.. ၿပီးေတာ့ လွဴမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားၾကပါတယ္..

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ေပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စြယ္ေတာ္ပြါးလည္း အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ရွိပါတယ္.. ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုလို႕ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ တက္ခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသးတယ္.. ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ႏွစ္ႏွစ္နဲ႕ႀကံဳတာ ႏွစ္ႏွစ္လုံး သင္တန္းေတြတက္ခဲ့ပါတယ္.. ေက်ာင္းက ဖြင့္တဲ့ သင္တန္းကိုလည္းတက္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကဖြင့္တဲ့ အတန္းကိုလည္း သြားတက္တာပါပဲ .. ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္ ..

ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းတက္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးက ကြၽန္ေတာ္တက္တဲ့ေက်ာင္းက မဟုတ္ပါဘူး.. ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းကပါ.. အိမ္နီးနားခ်င္းလည္းျဖစ္ သင္တန္းတက္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္းတူေတာ့ ခင္သြားတာပါ .. တစ္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို သင္တန္းဖြင့္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကိုယ္တုိင္စာသင္တယ္.. ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို သူ႕ဆီစာျပန္ခိုင္းပါတယ္... စာသင္ရင္းနဲ႕ သူက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖတ္စာအုပ္ကို သိမ္းသြားပါတယ္.. အဲဒီစာအုပ္က ဆရာေတြမွ ကိုင္ရတာဆိုၿပီး သိမ္းသြားတာပါ.. ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာကိုင္တဲ့စာအုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က လိုခ်င္လို႕ အိမ္ကို ပူဆာၿပီး၀ယ္ခိုင္းထားတာ ကိုယ့္စာအုပ္က ကိုယ့္စာအုပ္ပဲ၊ ငါ့စာအုပ္ျပန္မေပးရင္ေတာ့ စာသြားမျပန္ဘူးလို႕ စိတ္ထဲက ေတးထားလိုက္ပါတယ္ .. (ဘုန္းႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္လို႕ ျပန္မေျပာရဲဘူးေလ ..ဟီး) ပါးစပ္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္ .. စာအုပ္ျပန္မေပးရင္ေတာ့ စာသြားမျပန္ဘူးလို႕ေလ .. စာက အရင္တစ္ႏွစ္ကတည္းက သင္ၿပီးတဲ့စာမို႕ ထူးၿပီးက်က္စရာမလိုဘဲ ရေနတာ.. ဒါကိုပဲ သူမ်ားေတြ အကုန္နီးပါး စာျပန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ္က ဆႏၵျပၿပီး စာသြားမျပန္ပါဘူး (ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းတက္တာမို႕လို႕ ေတာ္ေသးတာ .. ) ကြၽန္ေတာ္စာလာမျပန္တဲ့ အေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းက ဘုန္းႀကီးကို သြားေျပာလိုက္ပုံရပါတယ္.. မၾကာခင္မွာပဲ ဘုန္းႀကီးက အဲလိုမလုပ္ရဘူး.. စာအုပ္လာယူလွည့္ ဆိုေတာ့မွ ေနရာက ထေတာ့တာပါ ..

ေက်ာင္းသူသစ္ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာလို႕ အတန္းမွာ ဆုရစာရင္းကျပဳတ္သြားတဲ့သူက ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ငိုလို႕ လိုက္စတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ.. သူ႕ကို အဆင့္မ၀င္လို႕ဆိုၿပီး သူ႕အေမေက်ာင္းဆရာမက ထမင္းတစ္နပ္ အငတ္ထားတဲ့ သတင္းကိုလည္း အံ့ၾသတစ္ႀကီး ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္ .. ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြက အဲလိုမ်ဳိးမွ မဟုတ္ၾကေတာ့.. အဲလိုလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ မိဘကို ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသတာပါ ..

ေနာက္... ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ပန္းခ်ီခန္းမွာ ပန္းခ်ီသြားဆြဲရတာ မွတ္မိပါတယ္ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲလည္း ၀င္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆုေတာ့ မရပါဘူး .. သူတို႕ ေပးတဲ့ ညွစ္ေဆးဗူးေတြအကုန္နိးပါး ညွစ္ၿပီး ဟိုအေရာင္စပ္ ဒီအေရာင္စပ္ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့လို႕နဲ႕တူတယ္ (အဟိ .. ကိုယ္ညံ့တာေတာ့ ထည့္ မေျပာဘူး)..

ငါးတန္းႏွစ္စ တစ္လေလာက္ အဲဒီေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့ရပါေသးတယ္.. အမွတ္ရမိတာတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို သင္တဲ့ဆရာထဲမွာ မိန္းမဘ၀ကေန ေယာက်္ားဘ၀ ေျပာင္းသြားတယ္ ဆိုတဲ့ဆရာပါတယ္ .. အဲဒီဆရာက အရပ္ပုပုေလးရယ္.. အရပ္က ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း.. တစ္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက စာသင္ခန္းထဲကအထြက္ - ဆရာက အခန္းထဲကိုအ၀င္.. ျဗဳန္းခနဲ ဆုံၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံးလန္႕ေအာ္ၾကတာ... အရပ္က တူေနတာကိုး .. အဲဒီဆရာက သခ်ၤာ(၂) သင္ပါတယ္.. အရပ္က သင္ပုန္းကို မမီေတာ့ ပုံေတြဆို ေက်ာက္သင္ပုန္းေအာက္နားမွာပဲ ကပ္ဆြဲတတ္လို႕ ေနာက္က ေက်ာင္းသားေတြက မျမင္ရဘူး .. ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ့တာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္..

ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့ ဒုတိယတန္းပါ.. တက္ေနလက္စ ေက်ာင္းေလးမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး.. ေနာက္ထပ္ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာစခန္းတစ္ခုကို ထပ္ေရႊ႕ရပါတယ္.. အဲဒီမွာက ေက်ာင္းသားဆိုလို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္က ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အခန္းခ်င္းကပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္.. စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ပဲရွိပါတယ္.. ေက်ာင္းက အိမ္ရာစခန္းနဲ႕ တစ္မိုင္သာသာေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ..မနက္ခင္းက သြားရင္ ညေနေက်ာင္းဆင္းမွ အိမ္ကို ျပန္ရပါတယ္..

မနက္ခင္းေက်ာင္းအသြားမွာ အလုပ္ထဲက ကားႀကံဳနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္းလွည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေလးေယာက္သားစုသြားၾကလို႕ အဆင္ေျပတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ဆိုရင္ ဘာနဲ႕ ျပန္ရမလဲဆိုတာ မေသခ်ာလွပါဘူး.. ကားႀကဳံရင္ကားနဲ႕ ..စက္ဘီးနဲ႕ လာႀကိဳရင္ စက္ဘီးနဲ႕ ျပန္ရပါတယ္.. တစ္ခါတေလလည္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ ျပန္ရတာမ်ဳိးရွိပါတယ္..

ေက်ာင္းေလးက ကရင္ရြာနားမွာတည္ထားတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးပါ.. ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အမ်ားစုက ကရင္စစ္စစ္ေတြနဲ႕ ကရင္ဗမာေတြမ်ားပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဦးေရကေတာ့ သိပ္မရွိဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ေနရတဲ့ ဒုတိယတန္းမွာ စုစုေပါင္းေက်ာင္းသားဦးေရ ဆယ္ေယာက္တည္းရွိပါတယ္.. က်န္တဲ့အတန္းေတြလည္း သိပ္မမ်ားပါဘူး.. သူငယ္တန္းကေန တတိယတန္းေလာက္ထိက တစ္တန္းနဲ႕တစ္တန္း အကာအရံမရွိ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးမွာ စုၿပီးစာသင္ရတယ္.. ေက်ာင္းကိုေရာက္ခါစကဆို နည္းနည္းစိတ္ညစ္ပါတယ္.. ကိုယ့္ကို သူတို႕က စကားလာေျပာေတာ့ ဗမာလို.. သူတို႕အခ်င္းခ်င္းျပန္ေျပာၾကေတာ့ ကရင္လို .. သူတို႕ခ်င္းဘာေျပာမွန္းမသိတဲ့ကိုယ္က မ်က္လုံးကေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႕..

သူငယ္တန္းအတန္းပိုင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမရဲ႕သမီးက ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာပါတယ္.. ကရင္မေလး.. ခပ္စြာစြာေကာင္မေလးေပမယ့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးခ်စ္စရာေလးပါ.. စာလည္းေတာ္တယ္.. ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ခင္က သူက အၿမဲပထမရတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာေတာ့ သူနဲ႕ စာၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာသလို သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္လာပါတယ္.. စုစုေပါင္းေက်ာင္းသားဆယ္ေယာက္မွာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္မွ မပါဘူးလို႕ မွတ္မိေနပါတယ္.. ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးတယ္.. ကရင္ဆိုေပမယ့္ ကရင္မအစစ္ဟုတ္ပုံမရတဲ့ အသားခပ္ညိဳညိဳဗမာ႐ုပ္ေပါက္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ.. ေယာက်္ားေလးပုံစံေနတတ္တယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ခင္တယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ထက္လည္း အသက္နည္းနည္းႀကီးတယ္လို႕ မွတ္မိေနပါတယ္ ..

ညေနဘက္ေက်ာင္းမဆင္းခင္ ပီတီခ်ိန္မွာ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲၿပီး အျဖဴအမဲကစားနည္း ကစားၾကရတာ မွတ္မိပါတယ္.. ကစားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားတိုင္းမျဖစ္မေန ကစားၾကရတာပါ .. ကရင္အမ်ားစုေနတဲ့ရြာေပမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဗမာပါ.. အၿမဲလိုလို ခပ္ၿပံဳးၿပဳံးနဲ႕ေနတတ္ၿပီး ခင္စရာေကာင္းပါတယ္..

အဲဒီေက်ာင္းေလးက ေတာေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ ကရင္ေတြေနတဲ့ေက်ာင္းမို႕လားမသိဘူး အဂၤလိပ္စာသင္ ေကာင္းပါတယ္.. အဂၤလိပ္အသံထြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာ မွတ္မိတယ္ ကဗ်ာသင္ေပးရင္ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေလးေတြ သင္ေပးတာမ်ားပါတယ္.. ရြာစပ္နား ေခ်ာင္းနံေဘးမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းမို႕လို႕ ေခ်ာင္းက လူစားတတ္တဲ့ပုံျပင္ေတြလည္း အဲဒီမွာ စၿပီး ၾကားဖူးတာပါ..

ေက်ာင္းက ရြာအစပ္နားသခ်ၤ ိဳင္းနဲ႕လည္း နီးေတာ့ မီးသၿဂၤ ိဳဟ္တဲ့အခါ ေညွာ္နံ႕ေတြရပါတယ္.. အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြခူးေပးၿပီး ရွဴခိုင္းတာ ယူကလစ္ရြက္ေတြေပါ့.. အနံ႕ခပ္သင္းသင္းနဲ႕ ယူကလစ္ရြက္ဆိုတာလည္း အဲဒီေက်ာင္းမွာ စၿပီး ျမင္ဖူးပါတယ္.. ယူကလစ္ပင္ေတြက ရွည္ရွည္ျမင့္ျမင့္နဲ႕ အရြက္ေတြကိုင္းက်ေနတတ္တာ ေလတိုက္ရင္တရွဲရွဲနဲ႕ ျမည္တတ္တာမွတ္မိပါတယ္.. ေက်ာင္းအိမ္သာနားမွာ ယူကလစ္ပင္ေတြက တန္းစီၿပီးေပါက္ေနတာပါ.. ေက်ာင္းအိမ္သာကလည္း က်င္းအိမ္သာ.. ေတာ္႐ုံတန္႐ုံနဲ႕ေတာ့ ေက်ာင္းအိမ္သာကို သြားတက္ခဲတာလည္း မွတ္မိေနတယ္..

အဲဒီေက်ာင္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ေနာက္ထပ္မွတ္မွတ္ရရရွိေနတာတစ္ခု .. ေက်ာင္းကိုေျပာင္းၿပီးလုိ႕ ရက္သိပ္မၾကာခင္မွာေပါ့.. တစ္မနက္ေက်ာင္းလာေတာ့ မိုးခပ္ဖြဲဖြဲမွာ ေက်ာင္းထဲ၀င္လို႕ သိပ္မၾကာခင္ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ္လဲပါေရာ.. ေခ်ာ္လဲတာက ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ဘူး.. ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကသြားတဲ့သူေတြကို ပါးစပ္ကေန ေခ်ာ္လဲမယ္ေနာ္ သတိထားဦးလုိ႕ေျပာရင္းက ေခ်ာ္လဲသြားတာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာ (ဟီး...) ေက်ာင္း၀တ္စုံေတြရႊ႕ံေပသြားလို႕ လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ကားက အက်ၤီသြားျပန္ယူေပးရပါတယ္ .. ေနာက္အမွတ္ရစရာ တစ္ခုက အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမွာ အစီအစဥ္မရွိ ၊ ႀကိဳမသိထားပဲ မႈံေရႊရည္သီခ်င္းကို ဆရာတစ္ေယာက္တီးေပးတဲ့ တေယာသံနဲ႕ ကေပးခဲ့ရဖူးတယ္.. တေယာသံကို သေဘာက်သြားတာ အဲဒီကတည္းက ထင္ပါတယ္.. အဲဒီေက်ာင္းမွာ ကိုးလေလာက္ပဲေနခဲ့ရပါတယ္ စာေမးပြဲၿပီးလို႕ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းခဲ့ရျပန္ပါတယ္..

ကြၽန္ေတာ္သူငယ္တန္းတက္ေတာ့ မွတ္မိေနတာေလးတစ္ခုရွိပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို စာသင္ေပးတဲ့ဆရာမက ၀၀တုတ္တုတ္ေလးပါ .. သူ႕ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ စ,ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေလးေတာင္စပ္ထားၾကပါေသးတယ္..ဘယ္သူက စလုိ႕ ဆိုၾကမွန္းမသိတဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့.. “သူငယ္တန္းက ဆရာမ အက္ဖ္ ေအ တီ ဖက္တ္ ၀ ”တဲ့ ..

ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မိန္းကေလးေရာ ေယာက်္ားေလးေရာ စုံလို႕ .. မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းနာမည္ေတြထဲမွာ မွတ္မိတာသုံးေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္.. ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ကိုယ္နဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္း ေက်ာင္း၊က်ဴရွင္အတူသြားရတဲ႕ လူေတြေလာက္ပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္ .. ကေလးဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆုံးေနရာကိုျပပါဆိုရင္ အဲဒီ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ စခန္းေလးကို ျပရပါလိမ့္မယ္..

သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ ဆရာမေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကေလးေတြေပ်ာ္ေအာင္ ကဗ်ာရြတ္ခိုင္း ၊ အဆိုအက ၀ါသနာပါတဲ့လူကို ဆိုခိုင္းကခို္င္းၾကတာကို မွတ္မိေနပါတယ္.. ဆိုရ ကရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. ေယာက်္ားေလးနဲ႕ မိန္းကေလး အုပ္စုခြဲၿပီး စာၿပိဳင္ခိုင္းလို႕ မိန္းကေလးဘက္က႐ႈံးရင္ ထိပ္ဆုံးကငိုတာ ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ.. အဲလိုမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ငိုရင္ ဆရာမက မိန္းကေလးေတြႏုိင္တယ္လို႕ အႏိုင္ေပးရပါတယ္..

သူငယ္တန္းေရာ ပထမတန္းပါ အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ တက္ရပါတယ္.. ေရခဲေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ျပားႏွစ္ဆယ္လား ၊တစ္မတ္လားရွိတဲ့ေခတ္မွာ ေန႕တုိင္းေရခဲေခ်ာင္း၀ယ္စားဖို႕ မုန္႕ ဖိုးေလးေတာင္ အိမ္က မေပးႏိုင္ခဲ့တာလည္း မွတ္မိပါတယ္.. ေနာက္ထပ္ မွတ္မိေနတာတစ္ခုက ညေနပိုင္းဆို က်ဴရွင္သြားတက္ရတာ.. တစ္လကို က်ဴရွင္လခက ၅ က်ပ္လား တစ္ဆယ္လား မသိဘူး.. က်ဴရွင္ဆရာမေလးက သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္.. အသားညိဳညိဳနဲ႕ ျပည့္ျပည့္ေလးပါ..ဆရာမနာမည္က သန္းသန္းတဲ့.. ေစတနာလည္း ေကာင္းသလို အသင္အျပလည္းေကာင္းပါတယ္.. စာသင္ေပးတဲ့အျပင္ မုန္႕ပါေကြၽးေသးတယ္.. ေတေဆး ေတေဆးဆိုၿပီး ေကြၽးတတ္တာက ဇီးထန္းလ်က္ေတြေပါ့.. အဲဒီဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တယ္.. ကြၽန္ေတာ္ အျခားတစ္ေနရာကိုေျပာင္းသြားၿပီး အတန္းနည္းနည္းႀကီးတဲ့အထိ လက္ေဆာင္ေတြပို႕ေပးေနတုန္း.. စာနဲ႕ေရးၿပီး ဆုံးမစကားေတြေျပာေပးတုန္းပဲ..

ေနာက္တစ္ခု.. သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ မွတ္မိတာေနတာေလးေတြက... တစ္ညေနဘက္မွာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုသြားၿပီး အေဆာ့လြန္ေနတာနဲ႕ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႕ ထို္င္ထအခါတစ္ရာလုပ္ရတာ ၊ က်ဴရွင္အတူတက္ေဖာ္ သိပ္ရွက္တတ္တဲ့ ညိဳညိဳပုပု ခ်င္းေကာင္ေလးကို လိုက္စတာ.. က်ဴရွင္ျပန္ခ်ိန္မွာ သူက လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရင္ ကိုယ္ကျမန္ျမန္ေလွ်ာက္.. သူေႏွးေႏွးေလွ်ာက္ရင္ ကိုယ္ကေႏွးေႏွးလိုက္ေလွ်ာက္.. ေခါင္းႀကီးငုံ႕လို႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူ႕ကို လိုက္စခဲ့တာပါ.. ခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အေတာ္အစအေနာက္သန္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္မိပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒုတိယတန္းတက္မယ့္ႏွစ္မွာ အေရးအခင္းျဖစ္ပါတယ္.. ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ျဖတ္သြားတဲ့ လူအုပ္ကို ၾကည့္ရင္း ဒီလူေတြဘယ္သြားၾကပါလိမ့္ .. ငါတို႕ေတြေရာ ဘာလို႕မသြားရပါလိမ့္.. လို႕ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ ဂ်င္ကလိဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို အဲဒီကာလမွာပဲ စၿပီးၾကားဖူးတယ္.. ဂ်င္ကလိဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲ ခုခ်ိန္ထိ မသိပါ.. အဲဒီစခန္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ထက္ ကေလးပီပီ ေဆာ့ခဲ့ ကစားခဲ့တာကိုပဲ ပိုမွတ္မိေနပါတယ္.. ကေလးဘ၀ အေပ်ာ္ဆုံးအခ်ိန္မို႕လို႕လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕..

ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း၊ ခုထိ အမွတ္တရရွိေနတဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြအေၾကာင္း ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္မွာ “ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမ်ားနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား” ေတာ့ပစ္တင္ ေရးျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္တာပါ.. ဖိုရမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖတ္ၿပီးသားျဖစ္မွာပါ.. ဘေလာ့မွာ ပို႕စ္မတင္ျဖစ္တာ ၾကာတာနဲ႕ အႀကံအဖန္လုပ္တာေပါ့ေလ.. း)

ကြၽန္ေတာ့္ မိဘက ၀န္ထမ္းျဖစ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ေမြးကတည္းက တစ္ေနရာတည္းမွာ အေျခခ်ေနရတာမဟုတ္ပဲ ဟိုေျပာင္းဒီေရႊ႕နဲ႕ ေနခဲ့ရတာပါ .. ငယ္ငယ္က မူႀကိဳေက်ာင္းဆိုတာ မေနခဲ့ရဖူးပါ .. တစ္နယ္ကေန တစ္နယ္ေျပာင္းရင္း မႏၲေလးကို ေရာက္လာပါတယ္ ေက်ာင္းေနဖို႕သတ္မွတ္တဲ့အသက္မျပည့္လို႕ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေဒၚေတြက အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ၄ႏွစ္ခြဲေလာက္နဲ႕ ေက်ာင္းစတက္ရပါတယ္ မႏၲေလး တီတီစီေက်ာင္းမွာပါ .. ဒါေပမယ့္အဲဒီေက်ာင္းမွာေနခဲ့တာ အခ်ိန္ကလည္း ဘာမွမၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာေတြကို သိပ္မမွတ္မိလိုက္ပါဘူး ငယ္ေသးတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္ တစ္ခုပဲ မနက္ခင္းေက်ာင္းသြားခ်ိန္နဲ႕ ေန႕ခင္းထမင္းစားၿပီး ေက်ာင္းကိုျပန္လာခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို လာႀကိဳတတ္တာကိုပါ .. ငယ္ငယ္က က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က တျခားလူေတြနဲ႕ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားတာမ်ဳိးကို ေဆာ့လည္းမေဆာ့ႏိုင္ သူမ်ားေတြေျပးေဆာ့ေနရင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ ေနရတဲ့ဘ၀ပါ .. အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက သနားခ်စ္နဲ႕ ခ်စ္ၾကပုံရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တစ္နယ္ကို ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္ .. ဒါက ပထမဆုံးေနဖူးတဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္းပါ

ေနာက္ထပ္ေျပာင္းရတဲ့ေနရာက ၀န္ထမ္းေတြစုေနတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ စခန္းတစ္ခုဆီကိုပါ.. အဲဒီမွာက လူေတြေရာက္ခါစမို႕ စာသင္ေက်ာင္းမရွိပါဘူး.. အဲဒီေနရာနဲ႕ တစ္မိုင္မရွိတစ္ရွိေ၀းတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို ဆိုက္ကားနဲ႕ သြားတက္ရပါတယ္ .. ကြၽန္ေတာ့္ေမေမေျပာစကားအရ တစ္ပတ္မွာ ေက်ာင္းတက္ရက္ ငါးရက္ရွိတာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းတက္ရက္က ႏွစ္ရက္နဲ႕ တစ္ပိုင္းပါတဲ့.. တတိယရက္ေရာက္ရင္ ရွမ္းျပည္က လက္ေဆာင္ရခဲ့တဲ့ ငွက္ဖ်ားထလာလို႕ ဆိုက္ကားဆရာက ေစာင့္ေခၚၿပီးျပန္လာရတာပဲတဲ့ .. အဲဒီေက်ာင္းအေၾကာင္းမွတ္မိသမွ်ေျပာရရင္ အတန္းပိုင္ဆရာမလား ေက်ာင္းအုပ္လားမသိဘူး စာမသင္ဘဲ မုန္႕ပဲ ေရာင္းတာကိုပါ အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းမရလိုက္ပါဘူး တစ္လမရွိတစ္ရွိေလာက္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာက ၀န္ထမ္းေတြစုၿပီး ၀င္းထဲမွာပဲ မူလတန္းေက်ာင္းေလး ဖြင့္လို႕ အဲဒီေက်ာင္းကေန ေျပာင္းခဲ့ရျပန္ပါတယ္ .. အဲဒါေၾကာင့္ သူငယ္တန္းကို သုံးခါေျပာင္းၿပီး သုံးေက်ာင္းေျပာင္းတက္ခဲ့ရပါတယ္..


 

Blog Template by Adam Every. Sponsored by Business Web Hosting Reviews