ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာက္ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို သတိရတဲ့အေနနဲ႕ ဒီပို႕စ္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္.. ဒီေန႕ပဲ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ တစ္အိမ္တည္းေနခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြနဲ႕ ျပန္ဆုံခဲ့ရတယ္.. သူတို႕ေတြက မႏၲေလးကို လာၾကတာပါ.. လူခ်င္းမေတြ႕ရတာ ၁၀စုႏွစ္ကိုေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ ျပန္ဆုံတာနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိၾကတယ္.. ၿပီးေတာ့ စကားေတြေျပာရတာလည္း အားမရႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ.. သူတို႕ဆီမွာေနတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လမ္းထဲကလူေတြကို နာမည္ေတြ ဘယ္နားမွာေနတယ္ဆိုတာေတြပါ ကြၽန္ေတာ္က မွတ္မွတ္ရရေမးတဲ့အခါ သူတို႕ေတြ အံ့ၾသ၀မ္းသာၾကပါတယ္.. သူတို႕ၿမိဳ႕က ထြက္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္သာသာပဲရွိေသးတာ.. ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ပဲေနခဲ့တဲ့ေနရာေပမယ့္ အဲဒီၿမိဳ႕က လူနဲ႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနတာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလြန္းလို႕ပဲလား ၊ အဲဒီၿမိဳ႕ကကို အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေနလို႕လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး..
မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ႕ ျပန္ဆုံျဖစ္ေတာ့ မဆုံျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္.. ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕လည္း အိမ္ေထာင္က်ကုန္ၿပီ.. တစ္ခ်ဳိ႕အသိေတြက သက္ရွိထင္ရွားမရွိၾကေတာ့ဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ဆရာမေတြလည္း တစ္ခ်ဳိ႕က ခုထိအပ်ဳိႀကီး ၊ တစ္ခ်ဳိ႕က သားသမီးဘယ္နစ္ေယာက္ .. ဘယ္ကိုေရာက္ေနတယ္.. တစ္လမ္းတည္းအတူေန ကစားေဖာ္ကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သူေတြေတာ့ ဘယ္လိုႀကီးပြားေနၿပီ.. ငယ္ငယ္က တာေတလန္ေအာင္ဆုိးခဲ့ေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ သိပ္လိမၼာၿပီး အိမ္ကိုလုပ္ေကြၽးေနၿပီ.. တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္.. စတဲ့စတဲ့ သတင္းေတြ ရခဲ့ပါတယ္..
ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲေစတာပဲလို႕ ေတြးမိပါရဲ႕... ကိုယ္က လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဳိ႕အသိေတြက တစ္သက္စာအနားယူသြားၿပီ.. တစ္ခ်ဳိ႕အသိေတြက ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး ရုန္းကန္ေနၾကရတယ္.. အသက္ရွင္သေရြ႕ ဆက္ၿပီးရုန္းကန္ၾကရဦးမယ္.. အဲသည္လူေတြထဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပဲေပါ့..
လူေတြဆုံေတြ႕ၾကတယ္.. ခင္မင္ၾကတယ္.. ေနာက္ ကြဲကြာသြားၾကတယ္.. ခဏကြဲတာရယ္္ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႕ျခင္းနဲ႕ တစ္သက္လုံးကြဲတာရယ္ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိမွာပါ..ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြဲကြာသြားတဲ့ လူခ်င္းျပန္ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီသူေတြကို ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုႏိုင္တဲ့သူ .. ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕ ေျပာဆုိရယ္ေမာႏိုင္တဲ့သူပဲ အၿမဲျဖစ္ပါရေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕..
Labels: Events
Posts
