ဆယ္တန္းေနတုန္းက အေဆာင္မွာခင္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အဆက္အသြယ္မျပတ္ဘဲ ဆက္ခင္ေနတာ တစ္ေယာက္ပဲရွိပါေတာ့တယ္.. အဲဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က အေဆာင္ကိုေရာက္လာၿပီးသိပ္မၾကာဘူး အခင္မင္ဆုံးလုိျဖစ္သြားတယ္.. ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူ႕အရည္အခ်င္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္သေဘာက်ခဲ့သလို သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာမို႕ပါ.. သူ႕ဘက္ကၾကည့္ရင္ကြၽန္ေတာ္က ထူးဆန္းၿပီး ေတြ႕ေနက်မိန္းကေလးမ်ဳိး မဟုတ္သလို သူ႕ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ကအဲလိုထင္ထားခဲ့တယ္.. သူကစာလည္းေတာ္ ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးလည္းေကာင္းပါတယ္.. သူစိမ္းကို မေၾကာက္တတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယုံၾကည္မႈအၿမဲရွိတဲ့ မိန္းကေလးပါ.. ၿပီးေတာ့ သူ႕မိသားစုရဲ႕ ေနပုံထိုင္ပုံအရ.. ပြင့္လင္းတဲ့မိန္းကေလးေပါ့.. သူမႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္တာကို ေျပာရဲတယ္..စိတ္ဆိုးတဲ့ပုံစံနဲ႕မဟုတ္ဘူး .. သာမန္ေျပာေနက်ပုံစံနဲ႕ပဲ..အဲဒီအခ်က္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ အဲလိုမ်ဳိးသူ႕ကို အထင္ႀကီးထားတာေတြမ်ားေတာ့ ေနာင္က် သူ႕ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ႕လာတဲ့အခါ ျပႆနာရွိလာပါေတာ့တယ္... ကြၽန္ေတာ္နဲ႕သူ ခင္ပုံခင္နည္းက ..စားအတူ သြားအတူ စာက်က္အတူ စာသင္သြားတာေတာင္ အတူတူ.. စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း အတူတူထုိင္ပါတယ္.. အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ရွိေနတတ္တယ္.. ဆရာ၊ ဆရာမေတြေရာ တျခားအတန္းေဖာ္ေတြကပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရင္ သူ႕ကိုလည္းျမင္ၿပီးသားပဲ.. သူ႕ကိုျမင္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ၿပီးသားပဲ.. အၿမဲတမ္း ႏွစ္ေယာက္အတူျမင္ေနက်လိုကို ခင္ခဲ့ၾကတာပါ.. အဲလိုခင္တာ ၄ လေလာက္ၾကာေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ ေရွာင္လာပါေတာ့တယ္.. ေဘးက ဆရာ၊ဆရာမေတြေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ.. နင္နဲ႕ သူဘာျဖစ္ၾကသလဲလို႕ ေမးၾကတဲ့အထိ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏိုင္တာပါ.. သူ႕ကို တျခားလူေတြကေမး-မေမးေတာ့ မသိဘူး.. ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေမးရင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာေၾကာင့္သူအဲလိုေနေနမွန္း မသိတာအမွန္ပဲမို႕ ဘာျပႆနာမွမျဖစ္ဘူးလို႕ပဲေျဖရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္..
အဲဒီအေနအထားကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့တစ္ရက္ စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာ.. သူ႕ကို ေျပာစရာရွိတယ္ မျပန္နဲ႕ဦးေျပာၿပီး အတန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေတာ့မွ နင္.. ဘာလို႕ ငါ့ကိုမေခၚတာလဲ.. ေမးေတာ့ .. ဒီအတိုင္းပါပဲ.. ဒီလိုႀကီးမေနခ်င္လို႕ပါတဲ့..နင္ကေရာ မေန႕က ငါ ကစားဖို႕ေခၚေတာ့ ဘာလို႕လာမကစားသလဲတဲ့ (အဲ့ဒီအရင္ရက္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႕ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းေတြ စုကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေခၚပါတယ္.. ကစားခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႕ သူေခၚတာလို္က္မသြားတာကို ေမးတာပါ..အဲဒီတုန္းက သူမဟုတ္ဘဲ တျခားသူလာေခၚလည္း လိုက္သြားျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး) ..ဒါေပမယ့္ သူေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္နာေနတာပါ ( စိတ္ဆိုးတာမဟုတ္ဘူး..စိတ္ဆိုးတာက ေျပသြားႏိုင္တယ္ စိတ္နာတာမေျပဘူး) အဲဒါေၾကာင့္ အိုးရြဲ႕ စေလာင္းရြဲ႕နဲ႕ဖုံးတယ္ဆိုသလို ..နင္ေတာင္ ငါ့ကို ခုလိုဆက္ဆံေသးတာပဲ ငါလည္း အဲလိုလုပ္ခြင့္ရွိတယ္လို႕.. သူ႕ကိုျပန္ေျပာပစ္လိုက္တာနဲ႕ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီကတည္းက လေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္စကားမေျပာၾကေတာ့ပါဘူး.. ေနာက္မွ ဆရာတစ္ေယာက္က ျပန္ေခၚခိုင္းလို႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူလာေခၚပါတယ္..အရင္ကေလာက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရွိေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ..
ဆယ္တန္းၿပီးလို႕ လူခ်င္းကြဲသြား စာအဆက္အသြယ္ေတြလုပ္ျဖစ္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္က စာေရးၿပီးစကားနာထိုးလို႕ သူျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႕အေၾကာင္းကို စာနဲ႕ရွင္းျပပါတယ္.. အဲဒီက်မွ သူ႕သေဘာကို နားလည္လာပါေတာ့တယ္.. အရင္က သူ႕ဘ၀မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ခင္သလိုမ်ဳိး သြားအတူ စားအတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး.. ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကုိယ္နဲ႕အတူတူ လိုက္ၿပီးလုပ္ေနမယ့္လူမ်ဳိး သူ႕ေဘးမွာ မရွိခဲ့ဖူးေတာ့ ၾကာလာတဲ့အခါ သူ႕ေဘးမွာ အတူရွိေနတဲ့အေနအထားကို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာပါတယ္တဲ့... အဲဒီျပႆနာကို သူေျဖရွင္းလိုက္တဲ့ပုံစံက အရမ္းကိုကေလးဆန္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ ျဖစ္သြားတာပါ.. ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း နင္က သိပ္ကိုစိတ္ကူးယဥ္တာကိုးလို႕ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္..
သူနဲ႕အဲလိုျပႆနာျဖစ္လိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သင္ခန္းစာေတြရလိုက္ပါတယ္ ..လူတိုင္းဟာ ေျပာစရာမရွိေအာင္ ျပည့္စုံတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္.. တစ္ဖက္သားဆီက အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားလို႕မရဘူးဆိုတာရယ္.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တည္းကို ပုံၿပီးခင္မထားဖို႕ရယ္... ဘယ္သူ႕အေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ သံေယာဇဥ္သိပ္မႀကီးဖို႕ရယ္..အဲဒါေတြကို နားလည္လိုက္လို႕ပါ.. အဲဒီျပႆနာရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္က တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ စကားေျပာရဲလာ အေပါင္းအသင္းမ်ားေအာင္ ေနတတ္လာတာပါ..အဆိုးထဲကအေကာင္းဆိုပါေတာ့..
Labels: Memories
Posts
