Events , Thoughts And Memories In My Life

းးးးးးယုံၾကည္စရာ အနာဂတ္မရွိရင္ လူဆိုတာ ပ်က္စီးတတ္တယ္ ကေလးရာ းးးးး

ငယ္ငယ္ကသိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးလႈိင္သီခ်င္းထဲက စာသားေလးပါ.. ခုခ်ိန္ထိလည္း အဲဒီသီခ်င္းကို ႀကိဳက္ပါတယ္.. ေလာေလာလတ္လတ္တင္ နားေထာင္ျဖစ္ရင္း သီခ်င္းလိုက္ညည္းရင္း ဒီစာသားေလးကိုေရရြတ္မိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းစိတ္ထဲက ၿပံဳးမိပါတယ္.. ငါကေရာ ပ်က္စီးေနတဲ့လူစာရင္းထဲ ပါေနၿပီလားလို႕.. ေတြးမိလို႕ပါ.. ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ယုံၾကည္စရာအနာဂတ္ ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီမို႕ေလ.. အနာဂတ္ဆိုတာကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားတတ္ေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး..

မူလတန္းေက်ာင္းသူ..အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ..အထက္တန္းေက်ာင္းသူ.. အဲဒီဘ၀ေတြတုန္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ေလွႀကီးနဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ တက္ႂကြေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ရပါတယ္..

မူလတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ စာသင္တဲ့ ဆရာမ.. အလယ္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ေတာ့ ဆရာ-ဆရာမေတြျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ဘ၀ဆိုတာကို အိပ္မက္ေျပာင္းမက္ခဲ့တယ္.. အထက္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဖို႕ အိပ္မက္ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ.. MIT ေက်ာင္းကို အေသအလဲသြားခ်င္ခဲ့တာ.. ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုင္းကို ၀ါသနာပါလွတယ္ရယ္လို႕မဟုတ္ဘူး.. MIT ေက်ာင္းကို သြားတက္ခ်င္တာ.. အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ဆိုတဲ့.. ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အနာဂတ္အိပ္မက္ဆုိတာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ေတာက္ပေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့..

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္တန္းေအာင္ပါေရာ.. ဆရာ-ဆရာမေတြ ႏွစ္သိမ့္ၿပံဳးနဲ႕ ေဆးေက်ာင္းမီမွာပါဆိုတဲ့ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြၾကားတိုင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ေဆးေက်ာင္းမမီပါေစနဲ႕လို႕ ရင္တထိတ္ထိတ္ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ထိ အမ္အိုင္တီကိုပဲ ေရာက္ခ်င္ခဲ့တာ..ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး.. ကြၽန္ေတာ္တို႕တုန္းက ေဆးေက်ာင္းေတြၿပီးရင္ ဒုတိယအမွတ္အျမင့္ဆုံးက အမ္အို္င္တီေလ.. မွန္းထားတဲ့အတိုင္း MIT ကိုတက္ဖို႕ အမွတ္မီတယ္.. ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္မွာ ထည့္မေလွ်ာက္ျဖစ္လိုက္ဘူး.. အေဖက မေလွ်ာက္ခိုင္းလို႕.. ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကလည္း MIT မတက္ရရင္ တစ္ပိုင္းေသမေလာက္ ျပင္းျပတဲ့စိတ္အေနအထားမ်ဳိးမရွိခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္က မေပ်ာက္ေသးဘူး.. ေသခ်ာေပါက္ အမွတ္မီတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္တက္ဖို႕ အိမ္မွာ ေစ်းေရာင္းရင္းေစာင့္ခဲ့တယ္.. ကြန္ပ်ဴတာတက္မယ္သာေျပာတာ.. ဘာကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွ မတက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး.. တကယ္ေျပာတာ..

ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အိပ္ေစာင့္လိုက္ရၿပီး ရန္ကုန္ေက်ာင္းက ေခၚစာေရာက္လာတယ္.. ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာကို သြားတက္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေၾကာက္လည္းေၾကာက္.. ရင္ေတြလည္းခုန္ေပါ့.. (ရန္ကုန္ကို ေအာက္ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ငယ္ငယ္တုန္းကပဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီး မႏၲေလးဘက္ေျပာင္းလာရကတည္းက ျပန္မေရာက္ေတာ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ.. ေတာသူျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့.. ) ..ရန္ကုန္သြားဖို႕ျပင္ဆင္.. ဘယ္မွာ ဘယ္လိုေနရမလဲ စိတ္ကူးအစီအစဥ္ေတြဆြဲ... မႏၲေလးကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက အဲဒီတုန္းက MIT ၀င္းထဲမွာ.. ကြၽန္ေတာ္တို႕လို regular တန္းေတြအတြက္ အတန္းမရွိေသးဘဲ ၾကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ခြင့္နဲ႕ေခၚထားတဲ့ အတန္းေတြပဲရွိေသးတယ္.. အဲဒီမွာ ညေနပိုင္းဒီပလိုမာတန္းတက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕.. ရန္ကုန္ေက်ာင္းတက္ရတာ ပိုေကာင္းမယ့္အေၾကာင္း.. မႏၲေလးေက်ာင္းက စာမသင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္သြားဖို႕ အိပ္မက္ေတြမက္လို႕ေပါ့..

ကြၽန္ေတာ့္အိပ္မက္က တာရွည္မခံလိုက္ပါဘူး.. တစ္လေလာက္ေနေတာ့ မႏၲေလးကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက ေခၚစာထပ္ေရာက္လာတယ္.. ဒဟတ္ေတာကြန္ပ်ဴတာကို တက္ရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း.. ရင္ထဲမွာ ငိုခ်င္တာလိုလို ရယ္ခ်င္တာလိုလိုနဲ႕.. ငိုခ်င္တာက အင္မတန္တက္ခ်င္တဲ့ ရန္ကုန္ေက်ာင္းကို တက္ခြင့္မရေတာ့ဘူး.. ရယ္ခ်င္တာေတာ့ ကိုယ္က်င္လည္ေနက်ပတ္၀န္းက်င္ကေန ေ၀းေ၀းမသြားရ .. ကိုယ့္အတြက္ အိမ္က စရိတ္သိပ္မကုန္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ.. အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္ထားသေလာက္ အေရာင္မေတာက္ပေတာ့ေပမယ့္ ခပ္လက္လက္ေလး ျမင္ေနမိေသးတယ္..

ကြၽန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၄ ရက္ေန႕မွာဖြင့္တယ္.. ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ေက်ာင္းသြားအပ္ၾကတယ္.. ဒဟတ္ေတာဆိုတာ ဘယ္နားမွန္းမသိ.. လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမးရင္းျမန္းရင္း ေက်ာင္းကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္.. အပင္ႀကီးႀကီးမားမားမရွိ လူသူမရွိ..ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ရယ္ .. ခပ္ႏုပ္ႏုပ ္စာသင္ေဆာင္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေတာ္ေမာသြားပါတယ္.. ကိုယ့္တူမကို စိတ္မခ်တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးက ေျပာရွာတယ္.. ဒီေလာက္ေ၀းတဲ့ေက်ာင္းကို တက္မယ့္ေက်ာင္းသူေရာ ရွိပါ့မလား.. ေယာက်္ားေလးေတြပဲတက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့တူမ ဒီေက်ာင္းကို မတက္ရဘူးတဲ့.. ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဦးေလးကို ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနၿပီ.. အနာဂတ္ဆိုတာ အေရာင္ေတာ္ေတာ္ မွိန္က်သြားတယ္ထင္တာပါပဲ..

ေနာက္..ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ တစ္တန္းတည္းရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းကို ဆရာမေတြက စာဖိသင္ၾကတယ္.. ထင္ထားတာနဲ႕ လြဲေနေတာ့ ျပန္အားတက္လာတယ္.. စာသင္သားပဲဟဲ့ေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ အတန္းကို ဘယ္ေလာက္စာသင္လဲဆို MIT ေက်ာင္းဘက္က ေရႊ႕လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕စီနီယာတန္းေတြက မနာလိုျဖစ္ယူရေလာက္ေအာင္ သင္ပါတယ္.. ကြၽန္ေတာ္တို႕ကိုက်ေတာ့ စာသင္တယ္.. သူတို႕ကိုက်ေတာ့ မသင္ဘူးေပါ့.. ကြၽန္ေတာ္တို႕အတန္းကို ဘာလို႕စာဖိသင္လဲဆိုေတာ့ အတန္းက ၉၆ ေအာင္ေတြေရာ ၊ ၉၇ ၊ ၉၈ ေအာင္ေတြကိုပါ ေပါင္းေခၚထားလို႕ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္နစ္နာမွာစိုးတဲ့အတြက္ ၄ လနဲ႕တစ္တန္း ၿပီးရမယ္ဆိုတာကိုး.. ဒါေပမယ့္ ၆လတန္းျဖစ္သြားပါတယ္.. ဒီလိုနဲ႕ ပထမႏွစ္ ေျခာက္လ ၊ ဒုတိယႏွစ္ေျခာက္လေနၿပီး တတိယႏွစ္က်ေတာ့ ဆယ္လတန္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္..

ဒါနဲ႕ေက်ာင္းၿပီးေရာဆိုပါေတာ့ .. ေက်ာင္းေနေနတုန္းက တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေအာင္ဖို႕ ႀကိဳးစားစရာရွိေသးတယ္.. ေက်ာင္းလည္းၿပီးသြားေရာ လူလည္း ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလို ျဖစ္သြားတယ္.. ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး..အနာဂတ္ဆိုတာ တြယ္ရာမဲ့ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီးျဖစ္ေနခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ...

ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀နဲ႕ လက္ရွိအေနအထားက ေ၀းကြာလြန္းတယ္.. ေက်ာင္းစာေတာ္တိုင္း အျပင္ေလာကမွာတိုးလို႕မရဘူးဆိုတာ ေက်ာင္းမွာ rollၽ ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕က သက္ေသခံတယ္.. ေက်ာင္းစာမေတာ္ေပမယ့္ ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာအပိုင္းမွာ ေတာ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့မရွိလို႕ ေရွ႕ဆက္မသြားႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ဆယ္တန္းဂိုက္လုပ္ရင္း ပိုက္ဆံရွာေနရတဲ့သူေတြရွိတယ္.. ပညာေရးလည္းေကာင္း ၊ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့သူလည္းရွိေပမယ့္ ဒီေလာကကို ေက်ာခိုင္းၿပီး မဂၤလာေဆာင္ရင္ အၿမီးတပ္ေကာင္းရုံ ေက်ာင္းတက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရွိတယ္.. စာသင္ရတာ ၀ါသနာပါလို႕ကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာမျပန္လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္းရွိတယ္.. စာသင္တာ ၀ါသနာ ပါပါ-မပါပါ လုပ္စရာမရွိလို႕ ေက်ာင္းမွာဆရာမျပန္ေလွ်ာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရွိတယ္..

ကြၽန္ေတာ္ကေရာ.. စာမသင္ခ်င္လို႕ အစိုးရ၀န္ထမ္းမလုပ္ခ်င္လို႕ ဆရာမ မေလွ်ာက္ခဲ့တာ အျပင္မွာလုပ္ရေတာ့လည္း စာသင္ရတဲ့အလုပ္ပါပဲ.. ကြၽန္ေတာ့္အနာဂတ္ကဘာလဲလို႕ ေမးလိုက္ရင္ အလင္းေရာင္ေရးေရးေတာင္ မခံစားမိတဲ့ အေမွာင္ထုတစ္ခုလို႕ပဲ ေျဖရပါေတာ့မယ္..

ကြၽန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိတယ္.. ပ်က္စီးေနတယ္ဆိုတဲ့သူေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ပါေနၿပီလားလို႕....