ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ညီမေလးတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္.. အစ္မက စာေရးတာေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါတာပဲ.. စကားေျပာစရာလူ အနားမွာရွိတာေတာင္ စကားမေျပာဘဲနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး စာခ်ည္းေရးေနတယ္တဲ့.. သူ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိပါတယ္.. သူေျပာမွပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိပါေတာ့တယ္.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ လူခ်င္းမဆုံျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆို လူခ်င္းဆုံတဲ့အခါ ဖုန္းေျပာတ့ဲအခါ သူတို႕ေျပာတာသာ နားေထာင္ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္က စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ စာေရးဆက္သြယ္ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စာရွည္ႀကီးေတြ ေရးပို႕ေလ့ရွိပါတယ္.. သူတို႕နဲ႕လူခ်င္းေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ မေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြ စာထဲမွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရးၿပီး ေျပာျဖစ္ပါတယ္.. G-Talk မွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေျပာၾကတဲ့အခါေတာင္ စာရုိက္ၿပီးေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာသိပ္မ်ားပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ အသံနဲ႕ေျပာရရင္ ေျပာစရာစကားရွားသြားတယ္.. သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး.. ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေၾကာင္ကြက္တစ္ခုလား.. ဘယ္လိုစိတ္အစြဲအလမ္းလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး.. ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၲေကာ - လူေတြဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႕႐ူးေနတယ္လို႕ ဘုရားေဟာဖူးတယ္ မွတ္တာပဲ... ဆင္ေျခေပးၾကည့္တာပါ.. း)
Labels: Events
Posts
